دنیا بهترین مکان برای چه کسانی است؟
سه شنبه ۱۴ ارديبهشت ۱۴۰۰ ساعت ۱۷:۰۱
کد مطلب: 762330
در عباراتی از خطبه ۲۲۳ نهج‌البلاغه امیرمومنان امام علی (ع) می‌فرمایند:
«وَ لَنِعْمَ دَارُ مَنْ لَمْ یَرْضَ بِهَا دَاراً، وَ مَحَلُّ مَنْ لَمْ یُوَطِّنْهَا مَحَلًّا، وَ إِنَّ السُّعَدَاءَ بِالدُّنْیَا غَداً هُمُ الْهَارِبُونَ مِنْهَا الْیَوْمَ».
«پس آن را دوستی مهربان خواهی یافت که هرگز نخواهد که تو به تباهی افتی. دنیا چه خوش سرایی است، ولی برای کسی که بدان دل نبندد و چه دلپذیر جایی است، ولی برای کسی که آن را وطن اصلی خویش نداند. فردای قیامت نیکبختان دنیا کسانی هستند که امروز از آن گریزان اند».
«…وَ لَنِعْمَ دَارُ مَنْ لَمْ یَرْضَ بِهَا دَاراً…» به خدا قسم دنیا چه خوب خانه‌ای است اما برای کسی که راضی نمی‌شود که دنیا خانه او باشد، یعنی دنیا را به عنوان خانه همیشگی نمی‌پسندد و رضایت به آن نمی‌دهد، دنیا را دارّ نمی‌داند بلکه مَمَرّ می‌داند، دار جایی است که انسان در آن برای همیشه سکنی می‌گزیند.
وقتی انسان بخواهد به منزل خود برود از یک خیابان یا کوچه‌ای باید رد شود این خیابان یا کوچه‌ای که از آن عبور می‌کند که به منزل برسد مَمَرّ است، اگر مسیر رسیدن به منزل خوش‌مسیر باشد می‌گویند مَمَرِّ خوبی دارد.
در بیان دیگری امیرمومنان امام علی (ع) در خطبه ۲۰۳ نهج‌البلاغه می‌فرمایند:
«أَیُّهَا النَّاسُ، إِنَّمَا الدُّنْیَا دَارُ مَجَازٍ وَ الْآخِرَةُ دَارُ قَرَارٍ، فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّکُمْ لِمَقَرِّکُمْ؛....»؛ «ای مردم، این دنیا سرایی است که گذرگاه شماست و آخرت، سرایی است پایدار. پس از این سرای که گذرگاه شماست برای آن سرای که قرارگاه شماست، توشه برگیرید…».
امیرمومنان امام علی (ع) می‌فرمایند دنیا بهترین مکان برای کسی است که دنیا را مسیر گذار خود دانسته و اقامتگاه پایدار خود نمی‌داند. به عنوان مثال وقتی شخصی بخواهد از اصفهان به مشهد برود به گونه‌ای می‌رود که یک شب در جایی بین راه در هتل یا مسافرخانه‌ای بماند و استراحت کند، اینجا درباره مساحت، قیمت، صاحب، آب و هوای آن هتل پرسش یا تحقیق نمی‌کند چراکه تنها دنبال یک اتاق است که یک شب در آن اقامت کند، فردا صبح هم به سوی مقصد اصلی خود یعنی مشهد حرکت کند؛ دنیا هم اینگونه است وقتی دنیا را به عنوان یک مسافرخانه یا مَمَرّ در نظر گرفته شود انسان دیگر به برخی ویژگی‌های آن توجه نمی‌کند.
امیرمومنان امام علی (ع) می‌فرمایند: این دنیا بهترین مکان برای کسی است که آن را سرای اقامت دائم خود نپندارد، اشتباه انسان درباره دنیا و آخرت در این است که مسیر را با مقصد خلط می‌کند، به عنوان مثال عینک وسیله است که شخص آن را به چشمان ضعیف شده خود بزند که دید بهتری داشته باشد یا مطالعه کند، عینک هدف و منظور نیست و فرد عاشق عینک نمی‌شود بلکه ابزاری است که به وسیله آن مطالعه کند، دنیا ابزار است هدف نیست بلکه انسان بین ابزار و هدف خلط می‌کند. دنیا به عنوان ابزار هدف او می‌شود که در این صورت مذموم و ناپسند است.
