مقام شاکر بودن در وجود چه کسانی بروز می‌کند؟
پنجشنبه ۹ ارديبهشت ۱۴۰۰ ساعت ۰۸:۳۲
کد مطلب: 761801
این دعا توسط حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه علمیه تهران شرح داده شده است و امروز در دوازدهمین روز از ماه مبارک رمضان با اشاره به فرازی از این دعا که می‌فرماید «اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ» که درباره اهمیت غمگساری و رفع مشکلات مردم مطالبی تقدیم مهمانان ماه ضیافت الهی می‌شود:
یکی از مهمترین چالش‌های فرا روی انسان‌ها غم، اندوه و اضطراب‌های روحی و تالمات روانی است که هر از گاهی قلب انسان دچار این غم و اضطراب‌های روحی و روانی می‌شود. اگر غم و اندوه در خانه دلی پای گذاشت در آن دل جنگی نابرابر شکل می‌گیرد طوری که صبر و شکیبایی انسان‌ها را به اضطراب، تکدر خاطر و بی قراری تبدیل می‌کند.
گاهی این نابسامانی‌ها ریشه در سرپیچی انسان از قعودات پروردگار عالم دارد و در سایه سرپیچی از قعود بندگی تمایلات درونی و نفسانی انسان زبانه می‌کشد و شعله ور می‌شود که بعد از مدت کوتاهی جز دود آه و حسرتی که بر دل انسان باقی می‌ماند هیچ دستاوردی دیگری به دنبال نخواهد داشت.
بعضی مواقع نیز ریشه در ندانم کاری‌های خود انسان دارد که بدون تدبیر، تدبر، مآل اندیشی و عاقبت نگری مرتکب یک سری رفتارها می‌شود که فرجامش غیر از حسرت و اندوه چیز دیگری نیست البته گاهی اوقات نیز آزمون و امتحان الهی است تا معیار ایمان و درجه خلوص مؤمن و دیگر انسان‌ها مشخص شود؛ اینکه ایمان تا چه اندازه در رفتار و عملکرد افراد تأثیر داشته تا به عنوان الگو به جامعه معرفی شوند.
به هر حال زمانی که غم و اندوه در خانه دلی پای نهاد و به هر دلیلی این مهمان ناخوانده در قلب انسان سکنا گزید می‌تواند تمام خوشی‌ها، شادابی‌ها و پویایی انسان‌ها را تحت تأثیر قرار دهد در این هنگام انسانی که نتوانسته خودسازی داشته باشد و همواره بر این عقیده بوده که خودش می‌تواند بدون عنایت پروردگار مشکلاتش را حل کند گرفتار طوفانی از بلا و مصائب روحی و روانی می‌شود و ماتم همیشگی به سراغش می‌آید.
اما انسانی که بر اساس آیات قرآن کریم به هر آنچه خداوند عنایت می‌کند راضی است و در شادی‌ها بیش از اندازه شادی نمی‌کند و در سختی‌ها بیش از حد ابراز غم و غصه ندارد چنین فردی هر آنچه در عالم هستی برایش رخ می‌دهد را مصلحت الهی دانسته و در مصائب و سختی‌ها شاکر خدا بوده و صبوری می‌کند.
مقام شاکر بودن مقامی است که در وجود عارفان بالله بروز و ظهور می‌کند، شاکر آن کسی است که در هر حالتی از عنایات پروردگار قدردان بوده و در مواجهه با سختی‌ها و دشواری‌ها دست از شکر پروردگار برندارد.
انسانی که به مقام شکر و رضا می‌رسد این انسان هیچ فعل و انفعالی را در نظام هستی بدون مصلحت پروردگار برای خودش تلقی نمی‌کند برای همین همه چیز را از خدا می‌داند و راضی به رضای پروردگار است.
