آیا مسولان مادران شهدا را می‌بینند؟

در تعریف مادر گاهی از واژه‌هایی، چون فرشته و امثال این کلمات استفاده میشود که به جرئت میتوان گفت این واژه‌ها هرگز مفهوم از جان گذشتن بندگان خاص خدا یعنی مادران شهدا را و قدر و منزلتشان را ادا نمیکند.

"مادران شهدا" موجودات بی‌همتایی هستند که تاریخ جز در دوران پربرکت زندگی اهل بیت علیه السلام، کوچکترین نمونه از آن‌ها را سراغ ندارد و این سخاوت فراتر از چیزی است که آن را مهر مادری می‌نامند و البته این مادران بدون تردید با تأسی از عزیزانی چون حضرت زینب (س) و حضرت ام البنین‌(س) در این راه پر مرارت قدم گذاشتند.

درست در روز‌هایی که میهن اسلامی سختترین ایام خود را سپری میکرد، قلب مهربان پدران و مادران شهدا چنان خورشیدی گرم در زمستانی سرد و یخ زده، آفتاب مهربانی و همراهی را در این سرزمین تاباند و فرزندان خود را عازم جبهه‌های نبرد کردند.

 

نیمی از قلب مادران شهدا زیر خاکی مدفون است که پیکر فرزند آن‌ها را دربرگرفته است و نقش پرمخاطره مادری را این مادران خوب ایفا کردند که بدون هیچ چشمداشتی، دست از جگرگوشه‌هایشان کشیدند و به فرمان رهبر کبیر انقلاب لبیک گفتند و چشم انتظاری و حسرت دیداری دوباره سهم دل مهربانشان شد.

اگرچه خانواده‌های معظم شهدا فارغ از هرگونه حزب و جناح و اندیشه‌ای فرزندان خود را تنها برای دفاع از اسلام و بقای انقلاب اسلامی تقدیم کردند، اما کمترین حق آنان این است که شرایط زندگی طوری برایشان مهیا باشد که جای خالی پاره تنشان را کمتر حس کنند.

بی مهری بعضی از مسئولان نسبت به خانواده برخی از شهدا همچنان ادامه دارد و بسیاری از پدران و مادران شهدا در سکوت محض آقایان مسئول چشم از دنیا فرو بسته و تنها به یاد کردن از آن‌ها در ارائه گزارش بسنده میکنند.

پیکر فرزند شهید بسیاری از پدران و مادران شهدا همچنان جاویدالاثر است و آن‌هایی هم که پس از سال‌ها چشم انتظاری به مادر رسیده‌اند، پس از اتمام مراسم تشییع دیگر کسی سراغشان را نمی‌گیرد و متاسفانه به راحتی فراموش می‌شوند.

 

شهید بهروز صبوری از سال ۶۱ تا ۹۰ مفقود بود و پس از گذشت حدود ۳۰ سال بی‌نام و نشانی در بیابان‌های محل شهادتش منطقه سومار، سرانجام در دانشگاه خلیج فارس بوشهر به عنوان شهید گمنام تشییع شد.

چشم انتظاری ۳۱ ساله مادر شهید بهروز صبوری در ۲۰ اسفند ماه سال ۹۲ پایان یافت و پس از شناسایی، پیکر پسرش در ۲۵ اسفند ماه همان سال در مراسمی باشکوه و با حضور اقشار مختلف مردم در محله امامزاده حسن تهران تشییع و به خاک سپرده شد و البته به گفته نزدیکان مادر شهید، همه هزینه‌های آن مراسم نیز توسط خود مادر پرداخت شده بود.

زرین تاج بهرامی مادر شهید بهروز صبوری این روز‌ها ۷۸ سالگی خود را در همان خانه‌ای پشت سر می‌گذارد که روزی فرزند شهیدش را در آنجا به دنیا آورده است.

شب و روز‌های مادر شهید صبوری در اتاقی سپری می‌شود که روزگاری قنداق کوچک بهروز را در آنجا گذاشته و قد کشیدن فرزند دلبندش را در وجب به وجب آن تماشا کرده بود.

خانه‌ای که مادر شهید بهروز صبوری در حال حاضر در آن سکونت دارد، به لحاظ ساختمانی بافت فرسوده و قدیمی دارد و امنیت جانی این مادر شهید هر لحظه در خطر است.
 

سقف خانه نشست کرده است و درب آن به سختی باز می‌شود و مادر شهید در حال حاضر به لحاظ مالی توانایی بازسازی خانه را ندارد و پولی هم که به صورت وام برای بازسازی خانه در اختیارش گذاشته‌اند برای انجام تعمیرات خانه کافی نیست.

این حقیقت تلخ زندگی بسیاری از مادران شهیدی است که در حسرت روز‌های خوشی که با فرزند خود داشته‌اند، روزگار می‌گذرانند.‌

 

ای کاش مسئولان بنیاد شهید پیش از آنکه حادثه‌ای وحشتناک جان امثال این مادر شهید را در معرض خطر قرار بدهد برای ساماندهی و رسیدگی به مشکلاتشان چاره‌ای اساسی بیاندیشند و فراموش نکنند که امنیت و آرامش زندگی همه ما مرهون از خود گذشتگی خانواده‌های شهدا است.
 

در ادامه بخشی از درد و دل‌های پدر شهید آتش نشان امیرحسین داداشی با خبرگزاری دانشجو را در قالب مصاحبه‌ای که طی روز‌های اخیر انجام شده است، می‌خوانید.

زهره زارعی شهید آتش نشانی است که در حادثه ساختمان پلاسکو و در ماجرای نجات جان هموطنان حاضر در این ساختمان جان خود را به خطر انداخت و در میان شعله‌های آتش تا آغوش خدا پر کشید و آسمانی شد.

امیرحسین داداشی کارمند سازمان آتش نشانی بود که به گفته پدر و مادرش در زمان اشتغال در این حرفه حدود ۴ میلیون تومان حقوق دریافت می‌کرده و بخش قابل توجهی از این حقوق را به امور خیریه و رسیدگی به افراد بی بضاعت اختصاص میداده است.

پس از شهادت امیرحسین داداشی علی رغم اینکه رهبر معظم انقلاب شهدای حادثه پلاسکو را شهید خواندند و به مسئولان دستور دادند تا مثل سایر شهدای ایرلن اسلامی از خانواده آن‌ها دلجویی کنند، این شهید و همرزمان شجاعش که در آتش بی‌تدبیری مسئولان سوختند، تا کنون در بنیاد شهید هیچ پرونده‌ای برای آن‌ها و حمایت از خانواده‌های آن‌ها تشکیل نشده است.

 

مسئولان رسیدگی به پرونده شهدای حادثه پلاسکو مدعی هستند که خانواده این شهدا، مثل سایر خانواده شهید و شاید هم با شرایطی بهتر از طرف آن‌ها مورد حمایت هستند و این در حالی است که پدر شهید داداشی می‌گوید: هر ۴ ماه یکبار ۲ میلیون تومان به حساب او و همسرش واریز می‌شود.

 

این ۲ میلیون تومانی که هر ۴ ماه یکبار به حساب این عزیزان واریز می‌شود، یعنی در ازای مسئولیت شهرداری و سازمان آتش نشانی نسبت به خانواده شهدای حادثه پلاسکو، ماهانه ۱ میلیون تومان برای آن‌ها واریز می‌شود.

 

جالب است بدانید که چندی پیش رئیس سازمان آتش نشانی با اشاره به حادثه پلاسکو گفت: حضرت آقا زمانی که اتفاق پلاسکو رخ داد عنوان شهدای خدمت را برای همکاران ما بیان فرمودند که این برای ما حجت است و همه آن‌ها شهیدان والا مقامی هستند که جان خودشان را فدای راه کمک کردن به مردم کردند و هم این طور قوانین مصوبی که از طریق شورای شهر در سال‌های قبل اتفاق افتاده حمایت‌های خوبی را از خانواده این عزیزان می‌کند حمایت‌هایی که فکر نمی‌کنم کمتر از آنچیزی باشد در بنیاد شهید اتفاق می‌افتد.

 

به طور مثال یکی از این‌ها بگویم جوانان ما که به شهادت رسیدند هیچ کدام پرونده هایشان بازنشسته محسوب نمی‌شد و شرایط کاری برایشان بود و حقوق و مزایا را به طور کامل بازماندگانشان دریافت می‌کنند و اتفاقات دیگر کمک هزینه مسکنی که پرداخت می‌شده و موضوعات دیگری از این دست، اما این شهدا در لیست بنیاد شهید نیستند و بنیاد شهید تاکنون نپذیرفته و رسما به آن‌ها پرونده اختصاص نداده است، پیگیری زیادی شد حداقل در سه دوره مدیریت شهری مکاتبات و پیگیری جدی انجام شد، اما نتیجه‌ای حاصل نشد و تا کنون این موضوع مهم فعلا مسکوت مانده بنیاد شهید رسما مخالفت خودش را با این مسئله اعلام کرد.

 

همچنین سعید اوحدی رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران در نشست خبری که نیمه دی ماه سال جاری در سالن همایش‌های شهید رسول زاده برگزار شد، در پاسخ به خبرنگار دانشجو درباره وضعیت پرونده شهدای پلاسکو گفت: برای شهید محسوب شدن ما باید قانون داشته باشیم و برای تحت حمایت قرار گرفتن کسانی که در پلاسکو بودند، هیچ قانونی نداریم و شرایطی که بتوانیم آن‌ها را شهید به حساب بیاوریم احراز نشد.

 

خانواده شهدا با همه وجودشان پای این این نظام و این انقلاب ایستاده‌اند و تقریبا می‌توان گفت که هیچ کدامشان از بی‌مهری مسئولان دم برنمی‌آورند؛ چرا که معتقد هستند با خدا معامله کرده‌اند و فرزند خود را به رسم امانت تقدیم خداوند متعال کرده‌اند.

 

در این میان اما مسئولان باید بدانند که دلجویی از مادران و پدران شهدا کار سختی نیست و تنها وجدانی بیدار و دلی آگاه می‌طلبد که فراموش نکنند تا ابد به این خانواده‌ها مدیونیم.