چند روز بعد نامه اش با آدرس صندوقی پستی از اندیمشک، به دستم رسید، گفته بود که حال و هوایش بسیار متفاوت شده است و خواسته بود که برایش دعا کنم. دو یا سه نامه دیگر هم آمد و دل مرا با خود همراه نمود.

به گزارش جهان نیوز به نقل از مشرق، آنچه در ادامه می‌خوانید، روایتی است از دکتر علیرضا ایمانی پور از مدافعان سلامت در قم که درباره همکلاسی شهیدش، نوشته است:

در کلاس، جلوی من می‌نشست و با هم رقابت درسی داشتیم. من که می‌دانستم به مو‌های طلایی اش حساس است، از پشت، موهایش را به هم می‌ریختم، ولی او فقط برمی گشت و با نگاهی مهربان، سرزنشم می‌کرد و با دستانش، آن‌ها را مرتب می‌نمود.

یک روز صبح نیامد؛ فردا و پس فردایش هم نیامد! فهمیدیم بدون سر وصدا با محسن* که بچه محل شان هم بود، رفته اند جبهه. البته به من گفته بود، ولی باور نکرده بودم.