روی آوردن تئاتری‌ها به مسافر کشی!
سه شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۹ ساعت ۱۵:۲۵
کد مطلب: 744749
وی در همین رابطه ادامه داد: تئاتر هنری نیست که بتوان در کنار سایر مشاغل برایش تصمیم گرفت، از نظر من تصمیم گیری کلی برای همه مشاغل و کنار هم قرار دادن آن‌ها در یک طرح اشتباه است، زیرا مخاطبان واقعی تئاتر تا قبل از ساعت ۱۸ مشغول کار و زندگی خود هستند و بعد از ظهر خود را برای این هنر اختصاص می‌دهند، با این وضع هنر تئاتر را می‌توان همچنان تعطیل اعلام کرد.
مدیر تماشاخانه نوفل لوشاتو با نقد طرح جدید محدودیت‌ها در قبال تئاتر ادامه داد: طرح جدید و عدم فعالیت بعد از ساعت ۱۸ عجیب است، مگر کرونا و ویروس آن زمانبندی دارد که بگوییم تا قبل از ساعت ۱۸ نیست و بعد از آن می‌آید. اگر بنا به تعطیلی است باید یک تعطیلی مشخص و کلی انجام شود، با این طرح‌ها همه چیز به مرز نابودی و ورشکستگی می‌رود. اعلام کردند که تا ساعت ۱۲ شب همه جا تعطیل است، من به مدیران فرهنگی می‌گویم که به ما اجازه دهند که ساعت ۱۲ شب به بعد اجرا داشته باشیم، زیرا مخاطبش بیشتر از قبل از ساعت ۱۸ است.
وی در همین رابطه تصریح کرد: تصمیمات عجیب اخیر پیرامون فعالیت تئاتر و سینما نشان می‌دهد که در ستاد ملی مبارزه با کرونا و نهاد‌های مربوطه هیچ فردی به تئاتر و سینما نرفته است، و اگر نه به خوبی مشخص است که تئاتر قبل از ساعت ۱۸ اتفاقی محال است. زیرا نه گروه اجرایی و نه مخاطب می‌توانند در چنین ساعتی به اجرا و تماشای نمایش بپردازند. مشخص است که تصمیم گیرندگان در قبال تعطیلی تئاتر هیچ ربطی به این هنر ندارند.
این تهیه کننده و کارگردان تئاتر با اشاره به نیاز تئاتر به مخاطب اظهار کرد: به فرض محال گروه نمایشی تصمیم به اجرای اثر در ساعت قبل از ۱۸ بگیرد، وقتی یک تئاتر مخاطب نداشته باشد و هیچ فروشی عائد گروه نشود روی صحنه نبردن آن بهتر است.
در کل تصمیمات اخیر در قبال تئاتر کاملا بدون فکر و برنامه بوده است.
وی درباره برنامه‌های آتی تماشاخانه نوفل لوشاتو ادامه داد: این تماشاخانه تا به ثبات رسیدن وضعیت هیچ اجرایی را روی صحنه نخواهد داشت، زیرا علنا در این شرایط اجرا کردن شکست محض و قطعی است. گروه‌ها ماه‌ها تمرین و هزینه می‌کنند و نمی‌شود دقیقا در شب اجرا تئاتر را دوباره یک هفته تعطیل کرد، تا وقتی که یک برنامه ریزی اصولی پیش پای تئاتر نگذارند ترجیح بنده اجرا نرفتن در تماشاخانه نوفل لوشاتو است.
نامور در همین راستا افزود: ما طی سه ماه بازگشایی تئاتر در سال جاری هیچ آماری از ابتلا به کرونا نداشتیم، پروتکل‌ها کامل رعایت شد و این اتفاق از هر دو سمت تماشاگر و گروه اجرایی صورت گرفت، پس این هنر در زمان فعالیت خود هیچ خطری محسوب نمی‌شد، اما متاسفانه زور برخی فقط به تئاتر و سینما می‌رسد و راس پیکان تعطیلی‌ها این دو رشته را هدف می‌گیرد.
وی اظهار کرد: ما نمیتوانیم ناامید باشیم، امیدواریم به زودی وضعیت بهبود پیدا کند. امیدواریم که با محدودیت‌های جدید و رعایت واقعی آن توسط مشاغل تا پایان آذر شاهد بازگشایی واقعی تماشاخانه‌های تئاتر باشیم.
عضو انجمن تماشاخانه داران خصوصی با اشاره به وضعیت ناامیدکننده معیشت اهالی تئاتر افزود: باور کنید که اوضاع خیلی خراب است، بچه‌های تئاتر مشغول مسافرکشی و دست فروشی شده اند، بسیاری از بازیگران جوان ما را می‌بینم که پرستاری از سالمندان را انجام می‌دهند و بسیاری هم در کافه‌ها مشغول به کار شده اند. طبیعتا شغل عار نیست، اما اینکه یک بازیگر و یا کارگردان تئاتر بنایی کند، به کارگری برود و یا در فروشگاه‌ها فروشنده باشد نشان دهنده اقتصاد فلج هنر تئاتر است.
وی در همین رابطه ادامه داد: متاسفانه مشکلات معیشتی در تئاتر پیر و جوان نمی‌شناسد، این اتفاقات هم از روی ناچاری است، به دلیل نبود پول و دستمزد تئاتری مجبور به حضور در سایر مشاغل شده اند و هیچ حمایتی هم از آن‌ها نشده و نخواهد شد. باورتان نمی‌شود که بسیاری از بزرگان تئاتر که بردن نامشان درست نیست هم این روز‌ها به مشاغل دیگری روی آورده اند، برخی فست فوود کار می‌کنند و برخی کلا این هنر را کنار گذاشته اند.
مدیر تماشاخانه نوفل لوشاتو با گلایه از وضعیت فعلی تماشاخانه‌های خصوصی افزود: متاسفانه طی ماه‌های گذشته شاهد تعطیلی بسیاری از تماشاخانه‌های خصوصی بوده ایم، این اتفاق فاجعه است، تماشاخانه‌های خصوصی طی سال‌ها فعالیت به جایگاه کنونی رسیده اند، در صورت تعطیلی آن‌ها به سختی و حتی غیر ممکن است که بتوان بار دیگر این بخش را زنده کرد.
نامور در همین رابطه خاطرنشان کرد: موضوع اصلی اینجاست که مسئولین فرهنگی تماشاخانه‌های خصوصی را نمی‌خواهند، در صورتی که بار بزرگی از دوش تئاتر دولتی برداشته بود، در صورت ادامه این روند تا پایان سال تئاتر خصوصی به طور کامل نابود می‌شود و ما دوباره گذشته باز می‌گردیم، به زمانی که کلا چند تماشاخانه دولتی وجود داشت که برای اجرا در آن‌ها باید ماه‌ها و سال‌ها در انتظار نشست. روندی که با وضعیت فعلی مدیریت فرهنگی بعید نیست به آن برسیم.
