اگر از صلح امام‌حسن(ع) بگوییم اما از خیانت یارانش نگوییم، خیانت کرده‌ایم/ چگونه می‌شود از حرف حق، علیه جبهۀ حق استفاده کرد؟/ نقش منافقین در تحمیل صلح به امام حسن(ع)

 

 امیرالمؤمنین(ع) دربارۀ حرف صحیحی که علیه جبهۀ حق از آن استفاده می‌شود، فرمود: «کَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا الْبَاطِلُ» اما چگونه می‌شود از حرف حق، علیه جبهۀ حق استفاده کرد؟ یک ترفند این است که بعضی از حرف‌های صحیح را بیان کنند بدون ذکر حرف‌های صحیح دیگری که باید در کنارش بگویند. 

 

مثلاً می‌گویند: «پیامبر(ص) اهل تحمل و مدارا و عفو بود.» یا «امیرالمؤمنین(ع) به حرف مردم گوش کرد و کوتاه آمد» یا «امام‌حسن(ع) صلح کرد و سخن مردم را شنید» به چنین کسی باید گفت: این حرف‌ها درست است اما ناقص است، همه‌اش را بگو! وقتی نصفش را نمی‌گویی، معلوم می‌شود یک قصد و غرضی پشت سرش هست.

 

 بله، پیامبر(ص) در مقابل منافقین جامعه، مدارا می‌کرد، اما چاره‌ای نداشت جز اینکه در مقابل آنها کوتاه بیاید، چون مردم زمان ایشان، سطح فهم و ظرفیت لازم را نداشتند که ایشان بتواند با برخی از منافقین برخورد محکم‌تری کند. 

 

 چرا پیامبر(ص) و علی(ع) و امام‌حسن(ع) در برخی موارد کوتاه آمدند؟ به‌خاطر وجود منافقینی که موجب انحراف افکار عمومی بودند، و به‌خاطر وجود مؤمنین ضعیفی که موجب تحمیل اقدام ناصحیح به ایشان شدند.

 

می‌گویند «ببینید امام‌حسن(ع) صلح کرد!» خُب بقیه‌اش را هم بگویید که یارانش خیانت کردند و ایشان را تنها گذاشتند و همین خیانت‌ها بود که حضرت را وادار به صلح کرد. کسی که از صلح امام‌حسن(ع) حرف بزند اما از خیانت یاران امام‌حسن(ع) حرف نزند، خائن است؛ همه‌اش را بگو! گفتنِ یک قسمتی از حق و نگفتن بقیۀ حق، بدتر از گفتن سخن باطل است.

 

کسی مخالف صلح نیست، اما صلح حقیقی نه صلح تحمیلی! صلح تحمیلی هم مثل جنگ تحمیلی بد است. صلح تحمیلی ناپایدار است و به دنبالش قتل عام جبهه حق است؛ همانطور که در کربلا شاهد بودیم.