چهار ویژگی ارتباطات ویدئویی
جمعه ۱۵ فروردين ۱۳۹۹ ساعت ۱۲:۰۳
کد مطلب: 723122
به گزارش جهان نيوز، در حالی که همه گیری کووید-19 بسیاری از کالج ها و دانشگاه های آمریکایی را مجبور به برگزاری کلاس های خود به صورت آنلاین کرده، هم اکنون بازار برقراری ارتباطات ویدئویی گرم تر از همیشه شده است.
این روزها خانواده ها، دوستان، همسایگان و حتی مجریان برنامه های تلویزیونی دید و بازدید ها و برنامه های خود را از خانه اجرا می کنند. همزمان مایکروسافت، گوگل و زوم تلاش دارند پاسخگوی این افزایش تقاضا برای خدمات ویدئو کنفرانس های خود باشند.
اما مدت هاست که مردم می دانند هنگام برقراری کنفرانس های ویدئویی، چند اتفاق غیرعادی رخ می دهد. یک مجله به «صمیمت غریب» ویدئوکنفرانس اشاره کرده است. جارون لنیر که او را «پدر واقعیت مجازی» می دانند، زمانی اشاره کرده بود که «به نظر می رسد که این فناوری دقیقا برای مغلوب کردن ارتباطات غیرکلامی» طراحی شده است.
من به عنوان یک پژوهشگر روانشناسی آموزشی، در مورد این و سایر عناصر ظریف اما عجیب ویدئوکنفرانس کردن، از طریق پدیدارشناسی، یعنی مطالعه تجربه زیسته و تجسم یافته مطالعاتی انجام داده ام.
در این مسیر به دنبال درک این هستم که چرا وقتی فناوری بسترهایی را برای آموزش فراهم می آورد مسائل مشخصی به وجود می آید و برای حل و فصل این مسائل چه راهکارهایی را می توان پیشنهاد داد.
در ادامه به چهار موردی اشاره می کنم که هنگام برقراری ارتباط از طریق ویدئوکنفرانس کردن با آنها مواجه می شوید.
*غیبت تماس چشمی
اول و احتمالا واضح تر از همه اینکه در ارتباط ویدئویی تماس چشمی غیرممکن می شود. این اتفاق به دلیل یک محدودیت فنی ساده رخ می دهد: هیچ راهی وجود ندارد که بتوان دوربین و صفحه نمایشگر را در یک نقطه قرار داد. زمانی که به دوربین وسیله خود نگاه می کنید، این احساس به شما دست می دهد که در حال نگاه کردن به چشم های مخاطب خود هستید. با این حال وقتی که طرف مقابل روی نمایشگر خودش به چشم های شما نگاه می کند، می بیند که چشم های شما به جای دیگری دوخته شده است.
پدیدار شناسی و روانشناسی هر دو بر اهمیت و پیچیدگی تماس چشمی تاکید دارند. بیتا استاوارسکا نویسنده و استاد فلسفه می گوید: «در تماس چشمی شما نه تنها به چشم های طرف مقابل نگاه می کنید، بلکه او نیز متوجه توجه شما هست در حالی که شما نیز متوجه توجه او هستید.»
این وضعیت سطوح متعددی از آگاهی را تعمیم می دهد و همانطور که موریس مرلو پونتی می گوید: «من به او نگاه می کنم. او می بیند که من به او نگاه می کنم. من می بینم که او این را می بیند. او می بیند که من می بینم که او این وضعیت را می بیند.» مرلو پونتی می افزاید که در نتیجه «در لحظه قفل شدن تماس چشمی دیگر با دو خودآگاه مواجه نیستیم، بلکه با دو نگاه فراگیرنده دوجانبه مواجه ایم.»
از نظر مرلو پونتی این نوع تجربه ها، بخشی از چیزی هستند که او آن را برگشت پذیری تجسم یافته می نامد: من دیگران را در حالی که مرا می بینند، می شنوند و تجربه می کنند، می بینم، می شنوم و تجربه می کنم.
*تصویر متضاد با واقعیت
دو پژوهشگر درباره اجرای ویدئویی یک سخنران در یک کلاس درس این گونه هشدار می دهند: «حتی اگر شما «در حالت روشن» قرار نداشته نباشید، روی نمایشگر و احتمالا در اندازه ای بزرگ تر از اندازه واقعی تان حضور دارید. اگر زیرجلکی به بینی تان دست بزنید، این احتمال وجود دارد که همه بتوانند این حرکت شما را ببینند.»
سخنرانی که مقابل یک دوربین و رایانه می نشیند، اتاقی پر از دانشجو را می بیند. اما دانشجویان سری را می بینند که روی یک نمایشگر در حال حرف زدن است و تمام عیب و نقص های احتمالی او نیز دیده می شود. در این حالت ما به جای نشستن یا به صورت رفت و برگشتی رو در رو شدن با یکدیگر، خود را در وضعی می بینیم که عده ای از پایین یا از طرفین نگاهمان می کنند. در مواقعی نیز تصویر کسانی که به طور آنلاین آنها را می بینیم و با آنها حرف می زنیم بسیار بزرگ تر از اندازه واقعی شان است.
*احساس اینکه کسی نگاهمان می کند
بدون تماس چشمی واضح و رفت و برگشت تجسم یافته، گاهی اوقات ممکن است این احساس به کسانی که ویدئوکنفرانس می کنند دست دهد که بی سر و صدا زیر نظر یا تحت نظارت قرار دارند. به این ترتیب شخص ممکن است نگران شود: این چشم دوربین که پلک نمی زند، دقیقا مرا چگونه به دیگران نشان می دهد؟
مادلین آگلر روزنامه نگار می گوید: «هر چند که موقع استفاده از اپلیکیشن های فیس تایم یا زوم می توانیم تظاهر کنیم که در حال نگاه کردن به طرف مقابل خود هستیم، ولی در واقع فقط داریم به خودمان نگاه می کنیم؛ حواسمان به موهایمان است، حالات چهره مان را کمی تنظیم می کنیم یا می کوشیم رضایت آمیزترین زاویه را برای نگه داشتن گوشی مان پیدا کنیم.» ویدئوکنفرانس کردن کمی می تواند شبیه وقتی باشد که در حالی که مدام در یک آینه خودمان را برانداز می کنیم با یک نفر حرف هم بزنیم. این کار می تواند به همان اندازه حواس آدم را پرت کند یا ذهن را به هم بریزد.
*صداهای ناراضی کننده
سئوالی وجود دارد که همیشه با فناوری همراه است: «حالا می توانید صدایم را بشنوید؟» وقتی رو در رو با کسی حرف می زنیم، می توانیم بر بازخورد صدای خودمان و آکوستیک محیط نظارت کنیم. ما این کار را بر اساس فرض برگشت پذیری آگوستیک انجام می دهیم: اینکه دیگران هم اصوات جهان را مثل ما می شنوند.
اما این وضعیت در تماس های آنلاین ضرورتا صدق نمی کند. صدای ما می تواند به دلیل فشرده شدن و انتقال پیدا کردن تغییر حالت دهد، یک صدای مزاحم در پس زمینه می تواند توجه ما را به خود جلب کند یا خیلی ساده ممکن است میکروفون ما بسته باشد. بر خلاف بینایی، صدا بر اساس ماهیت خود نسبتا غیرمستقیم است.
در تعاملات رو در رو، صدا با حالتی فراگیر به اشتراک گذاشته می شود. اختلال و قطع تماس اینترنتی می تواند به همان اندازه مشکل آفرین باشد که حرف زدن با کسی که از برقراری تماس چشمی با شما خودداری می کند.
*یک هنجار جدید
با وجود ویژگی های غیرعادی ارتباطات که در ویدئوکنفرانس کردن تجربه می کنیم، ما به عنوان یک جامعه هر چه می گذرد بیشتر به این شکل از ارتباطات خو می گیریم. وبسایت های بسیاری وجود دارند که می توان انبوهی از توصیه ها را در آنها یافت که چگونه می توان تجربه ویدئوکنفرانس کردن خود را بهتر کرد.
این توصیه ها از جمله به ما می گویند که دوربین را در سطح چشم خود و در سطحی که به نظر طبیعی برسد قرار دهیم، در محیطی تمیز و دارای نورکافی قرار بگیریم تا تصویر وضوح بیشتری پیدا کند و برای به حداکثر رساندن کیفیت صدا از هدست استفاده کنیم. ولی ما برای داشتن تجربه ای خوشایند از ویدئوکنفرانس هر چه کنیم، باز هم به قول مرلو پونتی ویدئو فاقد «فراگیری دوجانبه» حواس است؛ خاصیتی که از ملاقات گوشت با گوشت حاصل می شود.
* منبع: فارس
این روزها خانواده ها، دوستان، همسایگان و حتی مجریان برنامه های تلویزیونی دید و بازدید ها و برنامه های خود را از خانه اجرا می کنند. همزمان مایکروسافت، گوگل و زوم تلاش دارند پاسخگوی این افزایش تقاضا برای خدمات ویدئو کنفرانس های خود باشند.
اما مدت هاست که مردم می دانند هنگام برقراری کنفرانس های ویدئویی، چند اتفاق غیرعادی رخ می دهد. یک مجله به «صمیمت غریب» ویدئوکنفرانس اشاره کرده است. جارون لنیر که او را «پدر واقعیت مجازی» می دانند، زمانی اشاره کرده بود که «به نظر می رسد که این فناوری دقیقا برای مغلوب کردن ارتباطات غیرکلامی» طراحی شده است.
من به عنوان یک پژوهشگر روانشناسی آموزشی، در مورد این و سایر عناصر ظریف اما عجیب ویدئوکنفرانس کردن، از طریق پدیدارشناسی، یعنی مطالعه تجربه زیسته و تجسم یافته مطالعاتی انجام داده ام.
در این مسیر به دنبال درک این هستم که چرا وقتی فناوری بسترهایی را برای آموزش فراهم می آورد مسائل مشخصی به وجود می آید و برای حل و فصل این مسائل چه راهکارهایی را می توان پیشنهاد داد.
در ادامه به چهار موردی اشاره می کنم که هنگام برقراری ارتباط از طریق ویدئوکنفرانس کردن با آنها مواجه می شوید.
*غیبت تماس چشمی
اول و احتمالا واضح تر از همه اینکه در ارتباط ویدئویی تماس چشمی غیرممکن می شود. این اتفاق به دلیل یک محدودیت فنی ساده رخ می دهد: هیچ راهی وجود ندارد که بتوان دوربین و صفحه نمایشگر را در یک نقطه قرار داد. زمانی که به دوربین وسیله خود نگاه می کنید، این احساس به شما دست می دهد که در حال نگاه کردن به چشم های مخاطب خود هستید. با این حال وقتی که طرف مقابل روی نمایشگر خودش به چشم های شما نگاه می کند، می بیند که چشم های شما به جای دیگری دوخته شده است.
پدیدار شناسی و روانشناسی هر دو بر اهمیت و پیچیدگی تماس چشمی تاکید دارند. بیتا استاوارسکا نویسنده و استاد فلسفه می گوید: «در تماس چشمی شما نه تنها به چشم های طرف مقابل نگاه می کنید، بلکه او نیز متوجه توجه شما هست در حالی که شما نیز متوجه توجه او هستید.»
این وضعیت سطوح متعددی از آگاهی را تعمیم می دهد و همانطور که موریس مرلو پونتی می گوید: «من به او نگاه می کنم. او می بیند که من به او نگاه می کنم. من می بینم که او این را می بیند. او می بیند که من می بینم که او این وضعیت را می بیند.» مرلو پونتی می افزاید که در نتیجه «در لحظه قفل شدن تماس چشمی دیگر با دو خودآگاه مواجه نیستیم، بلکه با دو نگاه فراگیرنده دوجانبه مواجه ایم.»
از نظر مرلو پونتی این نوع تجربه ها، بخشی از چیزی هستند که او آن را برگشت پذیری تجسم یافته می نامد: من دیگران را در حالی که مرا می بینند، می شنوند و تجربه می کنند، می بینم، می شنوم و تجربه می کنم.
*تصویر متضاد با واقعیت
دو پژوهشگر درباره اجرای ویدئویی یک سخنران در یک کلاس درس این گونه هشدار می دهند: «حتی اگر شما «در حالت روشن» قرار نداشته نباشید، روی نمایشگر و احتمالا در اندازه ای بزرگ تر از اندازه واقعی تان حضور دارید. اگر زیرجلکی به بینی تان دست بزنید، این احتمال وجود دارد که همه بتوانند این حرکت شما را ببینند.»
سخنرانی که مقابل یک دوربین و رایانه می نشیند، اتاقی پر از دانشجو را می بیند. اما دانشجویان سری را می بینند که روی یک نمایشگر در حال حرف زدن است و تمام عیب و نقص های احتمالی او نیز دیده می شود. در این حالت ما به جای نشستن یا به صورت رفت و برگشتی رو در رو شدن با یکدیگر، خود را در وضعی می بینیم که عده ای از پایین یا از طرفین نگاهمان می کنند. در مواقعی نیز تصویر کسانی که به طور آنلاین آنها را می بینیم و با آنها حرف می زنیم بسیار بزرگ تر از اندازه واقعی شان است.
*احساس اینکه کسی نگاهمان می کند
بدون تماس چشمی واضح و رفت و برگشت تجسم یافته، گاهی اوقات ممکن است این احساس به کسانی که ویدئوکنفرانس می کنند دست دهد که بی سر و صدا زیر نظر یا تحت نظارت قرار دارند. به این ترتیب شخص ممکن است نگران شود: این چشم دوربین که پلک نمی زند، دقیقا مرا چگونه به دیگران نشان می دهد؟
مادلین آگلر روزنامه نگار می گوید: «هر چند که موقع استفاده از اپلیکیشن های فیس تایم یا زوم می توانیم تظاهر کنیم که در حال نگاه کردن به طرف مقابل خود هستیم، ولی در واقع فقط داریم به خودمان نگاه می کنیم؛ حواسمان به موهایمان است، حالات چهره مان را کمی تنظیم می کنیم یا می کوشیم رضایت آمیزترین زاویه را برای نگه داشتن گوشی مان پیدا کنیم.» ویدئوکنفرانس کردن کمی می تواند شبیه وقتی باشد که در حالی که مدام در یک آینه خودمان را برانداز می کنیم با یک نفر حرف هم بزنیم. این کار می تواند به همان اندازه حواس آدم را پرت کند یا ذهن را به هم بریزد.
*صداهای ناراضی کننده
سئوالی وجود دارد که همیشه با فناوری همراه است: «حالا می توانید صدایم را بشنوید؟» وقتی رو در رو با کسی حرف می زنیم، می توانیم بر بازخورد صدای خودمان و آکوستیک محیط نظارت کنیم. ما این کار را بر اساس فرض برگشت پذیری آگوستیک انجام می دهیم: اینکه دیگران هم اصوات جهان را مثل ما می شنوند.
اما این وضعیت در تماس های آنلاین ضرورتا صدق نمی کند. صدای ما می تواند به دلیل فشرده شدن و انتقال پیدا کردن تغییر حالت دهد، یک صدای مزاحم در پس زمینه می تواند توجه ما را به خود جلب کند یا خیلی ساده ممکن است میکروفون ما بسته باشد. بر خلاف بینایی، صدا بر اساس ماهیت خود نسبتا غیرمستقیم است.
در تعاملات رو در رو، صدا با حالتی فراگیر به اشتراک گذاشته می شود. اختلال و قطع تماس اینترنتی می تواند به همان اندازه مشکل آفرین باشد که حرف زدن با کسی که از برقراری تماس چشمی با شما خودداری می کند.
*یک هنجار جدید
با وجود ویژگی های غیرعادی ارتباطات که در ویدئوکنفرانس کردن تجربه می کنیم، ما به عنوان یک جامعه هر چه می گذرد بیشتر به این شکل از ارتباطات خو می گیریم. وبسایت های بسیاری وجود دارند که می توان انبوهی از توصیه ها را در آنها یافت که چگونه می توان تجربه ویدئوکنفرانس کردن خود را بهتر کرد.
این توصیه ها از جمله به ما می گویند که دوربین را در سطح چشم خود و در سطحی که به نظر طبیعی برسد قرار دهیم، در محیطی تمیز و دارای نورکافی قرار بگیریم تا تصویر وضوح بیشتری پیدا کند و برای به حداکثر رساندن کیفیت صدا از هدست استفاده کنیم. ولی ما برای داشتن تجربه ای خوشایند از ویدئوکنفرانس هر چه کنیم، باز هم به قول مرلو پونتی ویدئو فاقد «فراگیری دوجانبه» حواس است؛ خاصیتی که از ملاقات گوشت با گوشت حاصل می شود.
* منبع: فارس
