شرایطی که باعث می‌شود انتظارها از رسانه ملی روزافزون باشد.

 تعطیلات نوروزی معمولاً با سیزدهم فروردین به پایان می‌رسد و البته برخی پایان این تعطیلات را به نخستین شنبه پس از سیزده به در متصل می‌کردند اما امسال شرایط متفاوتی حاکم است.

با توجه به شرایط شیوع کرونا در کشور، بخش وسیعی از کشورها از جمله دست‌کم تا بیستم فروردین دانشگاه‌ها، مدارس، اماکن ورزشی و فرهنگی و طیف متنوع و گسترده‌ای از مشاغل تعطیل هستند یا با محدودیت فعالیت می‌کنند و دور از انتظار نیست این محدودیت برای دوره‌ زمانی قابل توجهی تا کنترل کرونا تمدید شود.

در این شرایط گروهی به صورت دورکاری فعالیت‌شان را به طور کامل یا محدود از سر گرفته‌اند یا آغاز می‌کنند اما قشر وسیعی چنین شرایطی ندارند و باید همچنان تعطیل باشند و در انتظار پایان شیوع این برنامه و بازگشتن اوضاع به حالت عادی باشند. گزینه‌های محدود برای سرگرمی و وقت گذرانی در خانه باقی است و بی‌شک در دسترس‌ترین و فراگیرترین گزینه، تلویزیون است.

با توجه به آنکه کرونا در فاصله‌ای نه چندان دور از پایان سال عیان شد و ابعاد آن نیز ناپیدا بود، سازمان صداوسیما مجموعه وسیعی برای این ایام آماده نکرده بود و دستش برای پخش مداوم و پرحجم برنامه‌های سرگرم کننده آنچنان پر نیست.

احتمالاً یکی از مهم‌ترین دلایل اصرار بر تولید سریال‌های تلویزیونی در واپسین روزهای سال که با واکنش ستاد ملی کرونا و ستاد کرونا در خانه سینما مواجه شد، نیاز تلویزیون به سریال‌هایی برای رساندن به آنتن در این دوره زمانی است؛ هرچند برخی سریال‌هایی که از قضا حاشیه ساز شدند، تولید طولانی دارند و چه بسا طی پنج تا هشت سال آینده نیز به آنتن نرسند.

با این حال با توجه به آنکه این سریال‌ها در نهایت تعطیل شدند، بعید است حجم قابل توجهی سریال و برنامه‌های تولیدی در صف پخش باشند که پخش‌شان را تسریع نمود.

موثرترین راهکار در این زمینه می‌تواند رفتن به سراغ آرشیو صداوسیما و بازپخش بسیاری از آثار کمدی و درام پرمخاطب سال‌های دور در شبکه‌های مختلف باشد؛ از سریال‌های پرمخاطب خارجی و داخلی تا مجموعه‌های طنز نود شبی و کوتاه‌تر که بخش وسیعی از نسل جدید تماشایشان نکرده‌اند و برای نسل گذشته نیز جذاب است.

سریال‌هایی چون کوچه اقاقیا، همسایه‌ها، خانه سبز و همسران و مجموعه‌های طنزی چون باغ مظفر، نقطه چین، پاورچین و شب‌های برره.

دست صداوسیما برای پخش این آثار در شبکه‌های اصلی پر است و آنچه اشاره شد بخش بسیار کوچکی از این آرشیو و متعلق به دهه هفتاد به بعد است.

این گزینه ناگزیر در دوران گذار از این شرایط ویژه است که هم تماشاگران را به خود جذب می‌کند و هم برنامه‌سازان تلویزیون را بالاجبار در شرایط پرخطر تولید قرار نمی‌دهد. آرشیو رسانه ملی این روزها می‌تواند موثرترین تکیه گاه برای تامین برنامه باشد که از قضا طیف متنوعی از برنامه‌ها را برای پخش دارد.

در این شرایط می‌توان بخشی از آرشیو که تاکنون پخش نشده را نیز از طبقه بندی خارج و پخش کرد و مخاطب را پای شبکه‌های مختلف نگه داشت و این تدبیری جدی را می‌طلبد که زمان توسل به آن اکنون است.