سند رقت‌بار از یک حزب مدعی اصلاح/ اصلاح‌طلبان از رنجش و ریزش حاشیه‌نشین‌ها لذت می‌برند؟!+فیلم

گروه سیاسی جهان نيوز : سخنان دبیرکل حزب اتحاد ملت در مورد تأثیر آشوب‌های اخیر بر انتخابات، با نگاه دوقطبی و شدیداً جناح زده و منفعت‌طلبانه او همراه شد و نشان داد که از بابت آشوب‌های اخیر اولاً نگران نیست و ثانیاً در برنامه‌ها و مانیفست اصلاح‌طلبی، جایگاه حاشیه‌نشینان و فقرا تعریف نشده و اصولاً اصلاح‌طلبان برنامه‌ای هم برای فقرای جامعه ندارند، زیرا چنان که او مدعی است، «این اعتراضات موجب ریزش رأی اصلاح‌طلبان نشده است.»

دانلود فیلم

به گزارش جوان، علی شکوری راد، دبیر کل اصلی‌ترین حزب مدعی اصلاح‌طلبی در گفت‌وگویی پس از ثبت نام در انتخابات مجلس می‌گوید: «اعتراضات اخیر موجب ریزش رأی اصلاح‌طلبان نشده یا اگر هم شده، خیلی کمتر از میزان رأیی است که از رأی اصولگرایان کم شده است.»

جملاتی که او در توضیح چرایی این تحلیلش بیان می‌کند، حاوی نگاهی تحقیرآمیز به مناطقی است که دچار آشوب شده‌اند و حاکی از ذوق‌زدگی اینکه حامیان اصلاح‌طلبان پولدار‌ها هستند نه فقرا: «اعتراضات در حواشی شهر‌های بزرگ و مناطقی که مردم از برخورداری مالی کمتری بهره‌مند هستند، روی داده و این مناطق به‌طور سنتی مکان‌هایی بوده که مردم مناسکی رأی می‌دهند، یعنی همان‌طور که نماز می‌خوانند و روزه می‌گیرند، می‌آمدند و رأی می‌دادند. این‌ها الان آسیب دیدند و متألم هستند. بنابراین برخلاف دوره‌های قبل که کاهش مشارکت بیشتر به ضرر اصلاح‌طلبان بود، بعد از این اعتراضات اخیر، کاهش رأی بیشتر در اردوگاه اصولگرایان اتفاق افتاده است.»!

در باب سخنان خفت‌بار شکوری راد که خلاف شئون انسانی و خارج از دایره مردم‌سالاری و دموکراسی است و بیشتر به نگاه فرادستانه پهلوی‌ها می‌ماند، چند نکته قابل تأمل است:

اول آنکه در حالی که مردم به دلیل سیاست‌های اقتصادی دولتی که اصلاح‌طلبان سرکار آورده‌اند، در شرایط روانی و معیشتی مناسبی نیستند و حزب متبوع شکوری راد و شخص او باید پاسخگوی نحوه عملکرد دولت اصلاح‌طلبان باشند، شکوری راد خشنود است که مشکلات اقتصادی و آنچه او صرفاً «اعتراضات اقتصادی» می‌نامد، فقط برای طبقات کم درآمد جامعه است، و این قشر از ابتدا هم حامی آنان نبوده‌اند و شهرنشین‌های پولدار حامی اصلاح‌طلبان هستند و الان هم اعتراضی ندارند و مجدد به این جماعت رأی می‌دهند! در واقع درد مردم اهمیتی ندارد و فقط از جهت آنکه آسیبی به سبد رأی ما زده شده یا نه، موضوع حائز اهمیت است.

دوم آنکه وقتی مشکلات پیش آمده از سیاست‌های غلط دولتی است که اصلاح‌طلبان و از جمله حزب اتحاد سر کار آورده‌اند، رسم انصاف نیست که، چون مشکلات برای طبقات مرفه شهری نبوده، اعتنایی به ناکارآمدی دولتی که خود سرکار آورده‌اند، نداشته باشند و طبقات ضعیف جامعه را به حال خود رها کنند، چون به غلط تصور می‌کنند این افراد به ما رأی نداده‌اند، پس اهمیتی هم در محاسبات آینده حزبی ما ندارند! گویی قصد تنبیه مردمی در جریان باشد که به اصلاح‌طلبان رأی نداده‌اند! پیش از این کارشناسان منتقد دولت بار‌ها متذکر شده بودند که سیاست‌های دولت صرفاً به نفع قشر متوسط به بالای جامعه است و به دهک‌های پایین بی اعتنایی می‌شود.

از طرفی دسته‌بندی مردم بر مبنای آنان که به ما رأی می‌دهند یا نمی‌دهند، گرچه اتفاق جدیدی در جریان اصلاح‌طلب نیست، اما چند تکه کردن انسجام جامعه است. شعار‌های تحقیرآمیز و توهین‌آمیز اصلاح‌طلبان علیه رأی‌دهندگان به رقیب انتخاباتی سابقه دارد و هم علیه حامیان احمدی‌نژاد در سال ۸۴ و ۸۸ انجام شد و هم در انتخابات‌های ۹۲ و ۹۶ علیه حامیان جلیلی و قالیباف و رئیسی. نگاه به مردم از دریچه تنگ جناحی مشی همواره اصلاح‌طلبان است.

از سویی در هفته‌های اخیر فضای روانی جامعه به دلیل اجرای بد سهمیه بندی بنزین و اعتراضات و آشوب‌های پس از آن مناسب نیست و تحقیر کردن افراد و مردم، علاوه بر آنکه بر آتش اعتراض می‌دمد، نشان می‌دهد که در نگاه اصلاح‌طلبان منظورشان از احترام به مردم، صرفاً پولدار‌های غیرمعترض و حامی خودشان است و در نهایت آنکه برای مردم حاشیه‌نشین، فهم سیاسی قائل نشده و رأی دادن آن‌ها را صرفاً انجام یکی از مناسک سنتی دانسته است! مردم مرفه هم که مشکلی با وضع اقتصادی ندارند و از نگاه شکوری راد در هر حال به اصلاح‌طلبان رأی می‌دهند.

نگاه منفعت محور، آن هم منافع جناحی و بر محور کسب قدرت به مردم هم در میان اصلاح‌طلبان مسبوق به سابقه است؛ مردم فقط وقتی مردم و فهیم و سیاستمدار هستند که به ما رأی بدهند!

اذعان شکوری راد به اینکه دهک‌های پایین جامعه حامی اصلاح‌طلبان نیستند هم در نوع خود جالب است، گرچه نگاه تحقیرآمیز او به مردم آن‌قدری غالب است که تحلیل‌های دیگر از سخنانش تحت‌الشعاع قرار بگیرد.

آن ۵۸ ثانیه اظهارنظر شکوری‌راد باید روی کتیبه‌ای نوشته و به عنوان سندی رقت‌بار از یک حزب مدعی اصلاح، اما در واقع متوقع قدرت در موزه‌های سیاسی نگه‌داری شود.