محض رضای خدا، فارسی را پاس بداریم

این سازمان می‌تواند و می بایست در برنامه‌های پر بیننده و پر شنونده به ويژه در برنامه‌های ورزشی و تفریحی این رسالت را به نحو احسن انجام بدهد. ولی متاسفانه خواسته و یا ناخواسته اراده کمی در این زمینه وجود دارد.

به عنوان مثال مجریان برنامه‌های ورزشی انواع و اقسام واژه‌های بیگانه را به راحتی به کار می‌برند، بدون این که از طرف کسی بازخواست یا جریمه بشوند. استفاده از واژه‌هایی مانند "دربی"، "کامبک"، "وال"، "گلر"، "هافبک"، "پلی میکر"، "استادیوم" و ده‌ها واژه بیگانه دیگر به کار عادی و دایمی این مجریان می‌باشد، در صورتی که برای همه این واژه‌ها، واژه‌های فارسی جانشین وجود دارد. مثلا به جای دربی معادل فارسی "شهرآورد"، به جای وال معادل فارسی "دیوار"، به جای گلر معادل فارسی " دروازه بان"، به جای هافبک معادل فارسی "بازیکن میانی"، به جای پلی میکر معادل فارسی " بازی ساز" و به جای استادیوم معادل فارسی " در میان این مجریان استفاده از واژه‌های بیگانه به نوعی به نشانه کلاس و سواد تبدیل شده است. کارشناسان ورزشی دعوت شده به برنامه نیز به تبعیت از این مجریان به همین گونه سخن می گویند. انگار برای این مجریان و کارشناسان عزیز حفظ زبان فارسی هیچ اهمیتی ندارد.

در صورتی که در سال‌های نه چندان دور و در دهه هفتاد خورشیدی مجریان برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی ملزم به استفاده از واژه‌های فارسی بودند و حتی گفته می شد جرایمی نیز برای آن‌ها در نظر گرفته شده بود و اگر رعایت نمی‌کردند حتما جریمه می‌شدند. در آن سال‌ها صدا و سیما میان برنامه کوتاهی به نام "فارسی را پاس بداریم" داشت که در آن چگونه سخن گفتن و چگونه نوشتن این زبان را به مردم آموزش می داد. به گونه‌ای که در آن سال‌ها اگر کسی واژه اشتباهی را به کار می‌برد دیگران با تکرار جمله معروف "فارسی را پاس بداریم" به او گوشزد می کردند که جمله اش را اصلاح کند.

علت فراموش شدن این رسالت توسط را کسی نمی‌داند. شاید حفظ و نگهداری از زبان فارسی برای کسی اهمیت نداشته باشد، شاید هم دلیل اهمیت ندادن به این زبان هم، به اوضاع اقتصادی و تحریم‌ها ربط داشته باشد!