روایت مجروحیت جانباز قطع نخاع گردنی:
از روزی که جانباز شدم زمان متوقف شده است
چهارشنبه ۲۱ فروردين ۱۳۹۸ ساعت ۰۸:۳۱
کد مطلب: 680928
می‌گوید: «انشایم خوب نیست... حرف زدن بلد نیستم... سوالات سخت را از همسرم بپرسید و...» در واقع جملاتش را با طنز می‌آمیزد تا از پاسخ دادن طفره برود. گویی دوست ندارد فکر کنیم یک قهرمان است. دوست ندارد احساس کنیم از خود یا همسرش تعریف می‌کند. می‌خواهد کاملا مستند و واقعی او را ببینیم. و چه چیزی واقعی‌تر از بدنی که چند دهه روی تخت دوام آورده و حتی جزئی‌ترین کارهایش را به دست همسرش انجام داده است. همسری که داوطلبانه با او ازدواج کرد و در تمام این سال‌ها قلبش برای او تپیده است. همسرش در جملاتی کوتاه از شدت مجروحیت همسر اینچنین می‌گوید: «حتی پشه‌ای را نمی‌تـواند خودش پس بزند...» و تماشا کردن سکانس‌های واقعی زندگی آنها دائما این سوال را در ذهن مرور می‌کند که جانباز قهرمان‌تر است یا همسرش؟
گفتگو با جانباز مهدی ترابیان را در ادامه بخوانید:
چه شد که تصمیم گرفتید به جبهه بروید؟
به هر حال آن موقع تقریبا تازه انقلاب شده بود. من تقریبا 16 ساله بودم و در بسیج فعالیت داشتم. بچه‌های بسیج را می‌دیدم که به جبهه می‌رفتند و ضرورت دفاع و انقلاب را در این باره درک کرده بودم. احساس مسئولیت می‌کردیم. احساس مسئولیت نسبت به آنچه که فهمیدیم – نه آنچه که توان داشتیم- باعث شد راهی جبهه شویم.
خانواده مانع رفتنتان نشدند؟
چرا مخالف بودند اما من مخفیانه رفتم.
چطور توانستید مخفیانه بروید؟
دیدم بچه‌های بسیج راهی جبهه هستند که به آنها گفتم: «صبر کنید من هم با شما می‌آیم.» قرار بود با خانواده جایی برویم. به پدرم گفتم: «من دل درد دارم و نمی‌توانم همراهتان بیایم.» وقتی پدرم از در بیرون رفت، من هم مخفیانه بیرون زدم و به بچه‌ها پیوستم تا به جبهه بروم. آن موقع زمان جنگ‌های نامنظم و فرماندهی شهید چمران بود.
بعد چه زمانی به خانواده اطلاع دادید که جبهه هستید؟
یادم هست بعد از عملیات طریق القدس زنگ زدم خانه و اطلاع دادم که هنوز زنده‌ام و نگران نباشید بعد از آن هم مرخصی دادند و برگشتم خانه. بعدا دوباره راهی جبهه شدم. من در عملیات طریق القدس، فتح المبین و رمضان شرکت داشتم.
چطور مجروح شدید؟
در مرحله پنجم عملیات رمضان مجروح شدم. تیر سرگردانی بود و ما هم سرگردان... در حالت سینه خیز بودم که تیر به ناحیه گردنم اصابت کرد.
همان موقع فهمیدید چه اتفاقی برایتان افتاده؟
می دانستم مجروح شده‌ام. در اهواز به من گفتند که قطع نخاع شده‌ای ولی واقعا نمی‌دانستم قطع نخاعی یعنی چه. شنیده بودم که برخی همرزمان قطع نخاع شده‌اند ولی دقیقا نمی‌دانستم عوارضش چیست. در بیمارستان به من گفتند باید عملت کنیم. گفتم نه می‌روم تهران. 48 ساعت بعد با بقیه مجروحین من را به تهران فرستادند و در بیمارستان شهدا 40 روز بستری بودم و بعد به آسایشگاه ثارالله منتقلم کردند. و دیگر عمل نشدم. آن موقع تقریبا 17 ساله بودم.
وقتی راهی جبهه شدید، فکر می‌کردید جانباز شوید؟
از حال و روز آن زمان بگویید. در مورد آینده چه فکری می‌کردید؟
ما آن موقع فکر زمان حال را داشتیم و در مورد آینده فکر نمی‌کردیم.
چقدر طول کشید با شرایط کنار بیایید و به مجروحیت عادت کنید؟
شاید هنوز هم عادت نکرده‌ام. زود قبول کردم که مجروح شده‌ام اما عادت چیز دیگریست. هنوز آنقدر با وضعیتم کنار نیامده‌ام و هنوز شیطنت‌های سابق خود را دارم.
واکنش خانواده به مجروحیت شما چه بود؟
در آسایشگاه ثارالله چه کردید؟
تحصیل را ادامه دادم. رسیدگی‌هایی برای مجروحیت مثل فیزیوتراپی را برای ما انجام می‌دادند. از سال 61 تا 73 آسایشگاه بودم. البته منزل هم می‌رفتم و برمی‌گشتم اما بیشتر آسایشگاه بودم.
خودتان خواستید آسایشگاه بمانید؟
بله؛ فضای آسایشگاه برایم بهتر بود و آزادتر بودم. خانه مشکلات خودش را داشت. نبودن اطلاعات در مورد مجروحیتم و کمبود امکانات، بچه‌های کوچک خانه که مادرم به آنها می‌رسید و سرش شلوغ بود و...همه این‌ها باعث می‌شد که در آسایشگاه بیشتر احساس راحتی کنم. البته خانواده هیچوقت نگفتند برو آسایشگاه بمان ولی خودم احساس می‌کردم با توجه به فضای موجود آسایشگاه بهتر است.
وقتی به جبهه رفتید کم سن و سال و دانش آموز بودید. تحصیلتان را چگونه ادامه دادید؟
از ماجرای ازدواجتان بگویید؟
قبل از ازدواج در چه زمینه‌هایی با همسرتان صحبت کردید؟
من در مورد وضعیتم برایش گفتم و چند کتاب در مورد معلولیت و جانبازان نخاعی و ...به ایشان دادم تا مطالعه کند و در مورد نوع مجروحیتم آگاهی پیدا کند. ایشان هم قبول کرد و ازدواج کردیم. الان سه فرزند داریم. دو دختر و یک پسر دخترهایم 22 و 15 ساله و پسرم 20 ساله است.
اگر بخواهید بهترین ویژگی اخلاقی همسرتان را برشمرید چه می‌گویید؟
صبر بالایی دارد که فکر می‌کنم همه ویژگی‌های اخلاقی ایشان را پوشش می‌دهد.
این سال‌های مجروحیت چگونه گذشت؟
الحمدلله که تا اینجایش گذشته است. نفهمیدم چگونه گذشت. پس خوب گذشته است. پنجاه و چند ساله هستم ولی 16 ساله بگویم بهتر است. زیرا تغییر نکردم. از زمان مجروحیت زمان برای من ثابت است. برای خودم خوب است. زندگی سختی‌های خودش را دارد و برای هر کسی یک جور است. برای ما هم مشکلات اینطور رقم خورده است.
فرزندانتان در مورد جبهه و جنگ عموما چه سوالاتی از شما می‌پرسند؟
در مورد وضعیت مجروح شدن، اینکه چرا به جنگ رفتی و جبهه چطور بود بیشتر سوال می‌کنند. در واقع سوالاتی که در مدرسه و در مواجهه با همکلاسی‌ها برایشان پیش می‌آید. یا گاهی هم خاطراتی که از آنها می‌خواهند را از من می‌پرسند که من هم همیشه از زیر پاسخش در می‌روم. معتقدم وقتی خاطره بدی وجود ندارد پس همه‌اش خوب است. همه خاطرات در یک طبقه است. آن را تفکیک نمی‌کنم.
تفریح خاصی هم دارید؟
هنوز با بچه‌های آسایشگاه ثارالله در ارتباطید؟چه تفاوت‌هایی با سال‌های حضور شما در آنجا کرده‌اند؟
بله؛ من سال 61 رفتم آسایشگاه ثارالله و تقریبا تا سال 67 که جنگ ادامه داشت تعداد بچه‌ها روز به روز بیشتر می‌شد. چهره‌ها در طی این سال‌ها تغییر کرده است. خیلی‌ها هم از این دنیا رفتند. خدا رحمتشان کند.
به دیدار حضرت آقا هم رفته‌اید؟
دو بار به دیدار آقا رفتم که تقریبا دیدار خصوصی بود و دو بار هم ایشان به آسایشگاه ثارالله برای دیدار با ما آمدند. در این دیدارهانه چیزی گفتم و نه چیزی خواستم فقط دوست داشتم پای صحبت‌های ایشان بنشینم و نشستم.
منبع:تسنیم
۳۲۰
خداوند اين بزرگواران را در اين دنيا سرافراز و در آن دنيا همنشين اهل بيت گرداند
یکی از نزدیکان حقیر در سال 69 جهت احقاق حق جانبازی مظلوم تلاش فراوانی نمود و به لطف خداوند توانست حق آن جانباز را احیا کند بعد از چند شب در خواب دید که قیامت برپا شده و در آن صحرای هول انگیز قیامت به ایشان گفتند فلانی ما به احترام این جانباز شما را به بهشت می بریم خوشا به حال آن کسانی که در خدمت یادگاران جنگ و شهادتند قطعا مقام این عزیزان در نزد خداوند متعال بسیار بسیار عالی است کما اینکه در قران فرموده : فضل الله المجاهدین علی القائدین اجرا عظیما
{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_22_BLOCK}{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_23_BLOCK}
