گفتگوی «عیدانه» با علی علیپور؛
نشان دادن تصویر شهدا پس از گلزنی کمترین کاری است که برای پاسداری خون شان از دستم بر می‌آید/ اگر ایران در عرصه‌های مختلف علمی و ورزشی پیشرفت کرده بخاطر رشادت شهدا بوده است
پنجشنبه ۱ فروردين ۱۳۹۸ ساعت ۱۲:۵۴
کد مطلب: 678848
علی علیپور درباره سالی که گذشت حرف زد. از سختی ها، خوشی ها، خنده ها و اشک ها گفت و درباره آینده و برنامه هایش در سال 1398 حرف زد.
متن این گفت و گو در ادامه می آید:
سال 1397 چه خاطره خوشی برایت باقی گذاشت که هرگز آن را فراموش نمی کنی؟
ما در شرایطی وارد سال جدید شدیم که قهرمانی مان در لیگ هفدهم مسجل شده بود. اتفاقی که شاید تا یکی دو سال پیش از آن خوشبین ترین طرفدار پرسپولیس هم توقعش را نداشت ولی ما به این مهم رسیده بودیم و توانستیم برای دومین بار در دو سال پیاپی این عنوان را بدست بیاوریم. این اتفاق کمی نبود و چون من هم یکی از اعضای این تیم بودم هرگز این سال را فراموش نخواهم کرد.
انتظار داشتیم آقای گلی ات در لیگ هفدهم را در پاسخ سئوال قبلی عنوان کنی؟
قطعا این هم برایم افتخاری ماندگار است که سال 97 به آن دست پیدا کردم ولی خب همیشه موفقیت جمعی و گروهی را به موفقیت شخصی ترجیح داده ام. برای همین پیش از هر چیز به قهرمانی متوالی پرسپولیس اشاره کردم. وگرنه از این نظر هم سال 1397 تا ابد در خاطرم جاودانه خواهد بود.
این فصل (97-98) هم برای آقای گلی نقشه ای داری؟
تا خدا چه بخواهد. من همه تلاشم را می کنم ولی باور کنید اگر در هفته های باقی مانده جایی ببینم موقعیت هم تیمی ام برای گلزنی از من بهتر است بدون معطلی توپ را به او می دهم تا گل بزند. دوست دارم باز هم آقای گل شوم ولی مهمتر از آن، قهرمانی سه باره در لیگ با پرسپولیس است که امیدوارم در این فصل هم بتوانیم به آن دست پیدا کنیم.
خاطره تلخی هم از سال 1397 داری؟
خب اتفاقات طبیعی و حادثه هایی که در این سال رخ داد باعث شد تا در برخی روزها همگی ناراحت شویم. البته دوست ندارم با یادآوری آنها، خاطر کسی را آزرده کنم ولی برای خودم این بود که نتوانستم در اردوی نهایی تیم ملی برای جام جهانی جای داشته باشم. خیلی تلاش کردم. از خورد و خوراک گرفته تا به موقع خوابیدن و استراحت و تمرین و هرچه که فکرش را بکنید.
دوست داشتم با تیم ملی راهی جام جهانی بشوم ولی متأسفانه کارلوس کی روش مرا انتخاب نکرد و شاید تا آخر عمر حسرت این سال و بهارش را بخورم که هر روز منتظر می ماندم تا شاید پاسپورتم را از فدراسیون بخواهند.این آرزوی هر فوتبالیستی است که بتواند در جام جهانی حضور داشته باشد، حتی نیمکت نشین. ولی خب قسمت من نشد! ناگفته نماند شکست در فینال لیگ قهرمانان آسیا هم تلخی خودش را داشت که حال همه مان را گرفت!
از اتفاقاتی که در این سالها باعث شده تا علی علیپور تا حدی متمایز از دیگر گلزنان لیگ برتری در کشورمان دیده شود نمایش دادن تصاویر شهدایی است که عکس شان را روی زیر پیراهنی ات به تن می کنی و پس از گلزنی آنها را به دوربین ها نشان می دهی! در این باره توضیح بده که چه فکر و هدفی پشت این تصمیمت است؟
پیش از پاسخ دادن به این سئوال باید از خانواده های همه شهدا و جانبازان کشورم که فرصت نمی شود تصاویر فرزندان، همسران و یا پدران شان را روی لباسم بگذارم عذرخواهی کنم و بابت رشادتهایی که شهیدان شان در راه حفظ تمامیت ارضی و حراست از خاک ایران داشتند تشکر کنم. این کمترین کاری است که از دست من برای پاسداری و سپاس از خونی که آنها در راه کشور اهدا کردند برمی آید.
بیشتر در این باره توضیح می دهی که تا امروز عکس چه کسانی را روی لباست نشان داده ای؟
بیشتر آنها شهدای محله خودمان در مازندران هستند. من بچه روستای "قراخِیل" از توابع قائمشهر هستم. روستایی کوچک که از دل همین روستا در سالهای جنگ با وجود جمعیت کمتری که نسبت به امروز داشته 44 شهید در راه اسلام به کشور اهدا کرد. ما اگر امروز در ایران عزیز اسلامی آرامش و آسایش داریم و در خیلی از مسایل ورزشی، علمی و غیره پیشرفت کرده ایم بیش از هر چیز به واسطه رشادت های آنهاست.
آنها را که اصلا ندیده ای؟
نه! من متولد 20 آبان 1374 هستم و وقتی به دنیا آمدم 7، 8 سال از پایان جنگ می گذشت. طبعا تا چند سال پس از آن هم اصلا نمی دانستم جنگ چیست و شهید کیست! ولی وقتی در دوران دبستان و راهنمایی در کتابها خواندم و از هم محلی های مان شنیدم که در سالهای جنگ چه افرادی با چه دل و جرأتی در محله مان داشتیم که با تمام وجودشان برای دفاع از ایران راهی جبهه می شدند احساس کردم دینی برگردنم است تا به نوعی از کار بزرگی که آنها برای من و امثال من انجام داده اند تشکر و قدردانی کنم.
چه هدفی از نمایش تصویر مدافعان حرم روی پیراهنت داشتی؟
معتقدم شهدای مدافع حرم هیچ تفاوتی با شهدای جنگ تحمیلی با عراق ندارند. آنهایی که راضی می شوند در این روزگار خانه و خانواده شان را رها کنند و بیرون از مرزهای ایران با دشمنان کشورمان بجنگند هم همان ارزش و جایگاه را دارند. این کار را وظیفه خودم می دانم و امیدوارم توانسته باشم با نشان دادن تصویر شهدای مدافع حرم و یا شهدای جنگ تحمیلی برای لحظاتی هم که شده دل خانواده های شان را شاد کنم و به آنها بگویم ما قدر خون ریخته شده شان را می دانیم.
معمولا دعای لحظه سال تحویلت چیست؟
اول و آخر سلامتی! برای خودم، خانواده ام و همه هموطنانم در سراسر ایران. به نظرم مادامی که سلامتی در بدن نباشد فکر آدم کار نمی کند و همه انرژی اش هدر می رود. دعای بعدی ام هم رفع مشکلات اقتصادی است. من روستازاده ام و با مشکلاتی که طبقه ضعیف اجتماع در این شرایط دارند آشنایی کامل دارم. از خدا می خواهم سال 1398 سال آرامش و آسایش مردم کشورم باشد.
حرف باقی مانده؟
- اگر در سال 1397 دانسته یا ندانسته دل کسی را آزرده ام از همین طریق طلب بخشش دارم و خواهش می کنم مرا ببخشد. از همه هواداران پرسپولیس که پس از عدم راهیابی ام به جام جهانی به شدت از من حمایت کردند و نگذاشتند از این بابت سختی و ناراحتی زیادی را متوجه شوم هم ممنونم و آرزو می کنم بتوانم در سال جدید و در هفته های باقی مانده لیگ برتر با بقیه بچه های تیم پرسپولیس قهرمانی لیگ را برای شان به ارمغان بیاوریم. از شما و همکارانتان هم متشکرم و فرا رسیدن سال 1398 را به همه هموطنانم تبریک می گویم.
متن این گفت و گو در ادامه می آید:
سال 1397 چه خاطره خوشی برایت باقی گذاشت که هرگز آن را فراموش نمی کنی؟
ما در شرایطی وارد سال جدید شدیم که قهرمانی مان در لیگ هفدهم مسجل شده بود. اتفاقی که شاید تا یکی دو سال پیش از آن خوشبین ترین طرفدار پرسپولیس هم توقعش را نداشت ولی ما به این مهم رسیده بودیم و توانستیم برای دومین بار در دو سال پیاپی این عنوان را بدست بیاوریم. این اتفاق کمی نبود و چون من هم یکی از اعضای این تیم بودم هرگز این سال را فراموش نخواهم کرد.
انتظار داشتیم آقای گلی ات در لیگ هفدهم را در پاسخ سئوال قبلی عنوان کنی؟
قطعا این هم برایم افتخاری ماندگار است که سال 97 به آن دست پیدا کردم ولی خب همیشه موفقیت جمعی و گروهی را به موفقیت شخصی ترجیح داده ام. برای همین پیش از هر چیز به قهرمانی متوالی پرسپولیس اشاره کردم. وگرنه از این نظر هم سال 1397 تا ابد در خاطرم جاودانه خواهد بود.
این فصل (97-98) هم برای آقای گلی نقشه ای داری؟
تا خدا چه بخواهد. من همه تلاشم را می کنم ولی باور کنید اگر در هفته های باقی مانده جایی ببینم موقعیت هم تیمی ام برای گلزنی از من بهتر است بدون معطلی توپ را به او می دهم تا گل بزند. دوست دارم باز هم آقای گل شوم ولی مهمتر از آن، قهرمانی سه باره در لیگ با پرسپولیس است که امیدوارم در این فصل هم بتوانیم به آن دست پیدا کنیم.
خاطره تلخی هم از سال 1397 داری؟
خب اتفاقات طبیعی و حادثه هایی که در این سال رخ داد باعث شد تا در برخی روزها همگی ناراحت شویم. البته دوست ندارم با یادآوری آنها، خاطر کسی را آزرده کنم ولی برای خودم این بود که نتوانستم در اردوی نهایی تیم ملی برای جام جهانی جای داشته باشم. خیلی تلاش کردم. از خورد و خوراک گرفته تا به موقع خوابیدن و استراحت و تمرین و هرچه که فکرش را بکنید.
دوست داشتم با تیم ملی راهی جام جهانی بشوم ولی متأسفانه کارلوس کی روش مرا انتخاب نکرد و شاید تا آخر عمر حسرت این سال و بهارش را بخورم که هر روز منتظر می ماندم تا شاید پاسپورتم را از فدراسیون بخواهند.این آرزوی هر فوتبالیستی است که بتواند در جام جهانی حضور داشته باشد، حتی نیمکت نشین. ولی خب قسمت من نشد! ناگفته نماند شکست در فینال لیگ قهرمانان آسیا هم تلخی خودش را داشت که حال همه مان را گرفت!
از اتفاقاتی که در این سالها باعث شده تا علی علیپور تا حدی متمایز از دیگر گلزنان لیگ برتری در کشورمان دیده شود نمایش دادن تصاویر شهدایی است که عکس شان را روی زیر پیراهنی ات به تن می کنی و پس از گلزنی آنها را به دوربین ها نشان می دهی! در این باره توضیح بده که چه فکر و هدفی پشت این تصمیمت است؟
پیش از پاسخ دادن به این سئوال باید از خانواده های همه شهدا و جانبازان کشورم که فرصت نمی شود تصاویر فرزندان، همسران و یا پدران شان را روی لباسم بگذارم عذرخواهی کنم و بابت رشادتهایی که شهیدان شان در راه حفظ تمامیت ارضی و حراست از خاک ایران داشتند تشکر کنم. این کمترین کاری است که از دست من برای پاسداری و سپاس از خونی که آنها در راه کشور اهدا کردند برمی آید.
بیشتر در این باره توضیح می دهی که تا امروز عکس چه کسانی را روی لباست نشان داده ای؟
بیشتر آنها شهدای محله خودمان در مازندران هستند. من بچه روستای "قراخِیل" از توابع قائمشهر هستم. روستایی کوچک که از دل همین روستا در سالهای جنگ با وجود جمعیت کمتری که نسبت به امروز داشته 44 شهید در راه اسلام به کشور اهدا کرد. ما اگر امروز در ایران عزیز اسلامی آرامش و آسایش داریم و در خیلی از مسایل ورزشی، علمی و غیره پیشرفت کرده ایم بیش از هر چیز به واسطه رشادت های آنهاست.
آنها را که اصلا ندیده ای؟
نه! من متولد 20 آبان 1374 هستم و وقتی به دنیا آمدم 7، 8 سال از پایان جنگ می گذشت. طبعا تا چند سال پس از آن هم اصلا نمی دانستم جنگ چیست و شهید کیست! ولی وقتی در دوران دبستان و راهنمایی در کتابها خواندم و از هم محلی های مان شنیدم که در سالهای جنگ چه افرادی با چه دل و جرأتی در محله مان داشتیم که با تمام وجودشان برای دفاع از ایران راهی جبهه می شدند احساس کردم دینی برگردنم است تا به نوعی از کار بزرگی که آنها برای من و امثال من انجام داده اند تشکر و قدردانی کنم.
چه هدفی از نمایش تصویر مدافعان حرم روی پیراهنت داشتی؟
معتقدم شهدای مدافع حرم هیچ تفاوتی با شهدای جنگ تحمیلی با عراق ندارند. آنهایی که راضی می شوند در این روزگار خانه و خانواده شان را رها کنند و بیرون از مرزهای ایران با دشمنان کشورمان بجنگند هم همان ارزش و جایگاه را دارند. این کار را وظیفه خودم می دانم و امیدوارم توانسته باشم با نشان دادن تصویر شهدای مدافع حرم و یا شهدای جنگ تحمیلی برای لحظاتی هم که شده دل خانواده های شان را شاد کنم و به آنها بگویم ما قدر خون ریخته شده شان را می دانیم.
معمولا دعای لحظه سال تحویلت چیست؟
اول و آخر سلامتی! برای خودم، خانواده ام و همه هموطنانم در سراسر ایران. به نظرم مادامی که سلامتی در بدن نباشد فکر آدم کار نمی کند و همه انرژی اش هدر می رود. دعای بعدی ام هم رفع مشکلات اقتصادی است. من روستازاده ام و با مشکلاتی که طبقه ضعیف اجتماع در این شرایط دارند آشنایی کامل دارم. از خدا می خواهم سال 1398 سال آرامش و آسایش مردم کشورم باشد.
حرف باقی مانده؟
- اگر در سال 1397 دانسته یا ندانسته دل کسی را آزرده ام از همین طریق طلب بخشش دارم و خواهش می کنم مرا ببخشد. از همه هواداران پرسپولیس که پس از عدم راهیابی ام به جام جهانی به شدت از من حمایت کردند و نگذاشتند از این بابت سختی و ناراحتی زیادی را متوجه شوم هم ممنونم و آرزو می کنم بتوانم در سال جدید و در هفته های باقی مانده لیگ برتر با بقیه بچه های تیم پرسپولیس قهرمانی لیگ را برای شان به ارمغان بیاوریم. از شما و همکارانتان هم متشکرم و فرا رسیدن سال 1398 را به همه هموطنانم تبریک می گویم.
