مرگ چسبیده به ماست اما غافلیم و آن را باور نداریم. فکر می کنیم مرگ مال دیگران است. دلیلش هم وضع رفتار و اخلاق و زندگیمان است که اکثرا خدایی و آخرتی در آن نیست.
وقتی تکان دهنده میشود که یاد مرگ را واقعا بیاد آوریم. فکر میکنیم که تا ابد زنده هستیم و آنچنان زندگی میکنیم که گویی هرگز مردنی در کار نیست و آنچنان میمیریم که انگار هیچ وقت زندگی نکرده ایم.
خیلی جالبه که از لفظ بهشت برای قبرستان استفاده میشه نه برای جایی که آباد و با طراوت و سرشار از شور زندگی و ...است!
آیا بهشت آخرت هم همین جوره (یعنی سرزمین مردگان)؟!
چقدر خوب است که همه می میریم.
چه ما که به دنیای ابدی اعتقاد داریم و چه کسانی که به آن اعتقادی ندارند.بهرحال این دنیا برای همه ما فانی است.
خداوند متعال بعد از "کل من علیها فان" می فرمیاد پس چرا نعمتهای خدا را تکذیب می کنید.واقعا خدا را شکر که همه می میریم.خدای را شکر.
