گروه سیاسی جهان نیوز: چند روز پیش بود که وکیل حسن عباسی، استراتژیست انقلابی و رئیس اندیشکده یقین خبر تبرئه موکلش از اتهام نشر اکاذیب و محکومیت به اتهام توهین به حسن روحانی و یکی از وزرای دولت به ۷ ماه حبس داد.
روزنامه کیهان هم طی مطلبی ادعا کرده بود: «ظاهرا اتهام نشر اکاذیب که عباسی از آن تبرئه شده مربوط به خبر دیدار روحانی با یکی از مقامات صهیونیستی در سالهای دور است.»
ابوالقاسم طالبی، کارگردان انقلابی فیلم سینمایی قلاده های طلا هم در واکنش به محکومیت حسن عباسی توئیتی منتشر کرد و در آن از قصد خود برای ساخت فیلم سینمایی آن دیدار روحانی در سال شصت با یک مقام صهیونیست خبر داد که احتمالا ساخت این فیلم تا روز آزادی حسن عباسی تمام شود و همراه با هم به اکران خصوصی فیلم سینمایی آن دیدار مخفیانه و قابل تامل بروند.
طالبی نوشته است: «بستن دهان حسن عباسی یعنی اینکه دولت با شعر، سخنرانی و مقاله سرعقل نمی آید؛ باید خیلی سریع قصه ملاقات سال شصت و پنج روحانی را به صورت یک فیلم سینمایی به نام خیانت به امام و امت به جشنواره برسانیم و در روز آزادی و استقبال از آقای عباسی، به دیدن اکران خصوصی فیلم برویم.»
.jpg)
احیای ژانر سیاسی
همچنین محمد صادقی نیز در اینباره در روزنامه جوان نوشته است: کارگردان قلاده‌های طلا یکی از معدود فیلمسازان سینمای ایران است که به ژانر سیاسی علاقه دارد. این کارگردان با ساخت آثاری مانند «آقای رئیس‌جمهور» و «قلاده‌های طلا» نشان داده که در این ژانر تبحر دارد. جسارت وی در نقد دولت اصلاحات با فیلم «آقای رئیس‌جمهور» و پرداختن به حوادث سال ۸۸ با فیلم «قلاده‌های طلا» وی را از بسیاری از هم‌صنفان خود مستثنی کرده است.زمانی که قلاده‌های طلا ساخته شد هنوز کشور از التهابات ۸۸ دور نشده بود و طالبی نشان داد موقع‌شناسی سینمای سیاسی را بلد است و در فیلم علاوه بر نقد عملکرد نیرو‌های انتظامی و اطلاعاتی کشور، به ریشه‌های اتفاقات و نقش نیرو‌های بیگانه در تفرقه افکنی در ایران پرداخت.این کارگردان حتی در فیلم «یتیم‌خانه ایران» که در ژانر تاریخی ساخته شده بود نیز نگاه سیاسی خود را به نفوذ انگلیس در ایران حفظ کرد. پیشنهاد اخیر ابوالقاسم طالبی اگر در مسیر تولید قرار گیرد، می‌تواند نوید دوباره‌ای برای زنده شدن ژانر سینمایی سیاسی در ایران باشد؛ ژانری که اغلب سینماگران ایرانی تمایلی به ورود به آن ندارند یا اصولاً تخصصی در بیان مسائل سیاسی ندارند؛ رویکردی که برعکس در سینمای هالیوود جزو ژانر‌های جذاب سینما به شمار می‌رود.
این روزنامه در ادامه گزارش خود نیز مدعی شده است: مستندات مربوط به دیدار سال ۶۵ در فضای مجازی موجود است و اگر طالبی بر مسئله‌ای که مطرح کرده پافشاری کند و از سوی دولت نیز سنگ‌اندازی در مسیر تولید چنین فیلمی صورت نگیرد، به طور حتم شاهد یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های سینمای ایران خواهیم بود؛ فیلمی که می‌تواند سینمای سیاسی ایران را به دو مقطع قبل و بعد خود تقسیم کند. توئیت منتشر شده از سوی طالبی با استقبال خوبی در توئیتر مواجه شده و افکار عمومی نسبت به روشنگری درباره یکی از نقاط ابهام حوادث سال ۶۵، ابراز تمایل کرده‌اند. سینمای سیاسی به دلیل روشنگری درباره مسائل پشت پرده سیاست و بیان ناگفته‌هایی که اغلب مردم درباره آن بی‌اطلاع یا کم اطلاع هستند، همیشه جزو گونه‌های پرطرفدار سینما بوده است. پا گرفتن این سینما در ایران اغلب با مخالفت دولت‌ها روبه‌رو شده و به‌رغم شعار آزادی بیان، اغلب آثاری که در این ژانر ساخته شده‌اند، با مخالفت‌های علنی و پنهانی روبه‌رو شده‌اند. نمونه این برخورد‌ها را می‌توان با فیلم «آقای رئیس‌جمهور» ساخته ابوالقاسم طالبی مشاهده کرد که حتی پیدا کردن سکانس‌هایی از این فیلم در فضای مجازی بسیار سخت است.
