به گزارش جهان نیوز، از سال 2002 که جف آستل، بازیکن سابق تیم ملی انگلیس با تشخیص پزشکی قانونی به دلیل بیماری مرتبط با حرفهاش جان خود را از دست داد، مقامات فوتبالی متهم شدهاند که در روند تحقیقات درباره این موضوع اختلال ایجاد میکنند و سعی در لاپوشانی آن دارند اما آلن شیرر، مهاجم سابق انگلیس و نیوکاسل که به قدرتش در ضربات سر شهرت دارد، تلاش کرده این موضوع مورد بررسی قرار گیرد و از نگرانیهایش درباره زوال عقل بعد از سالها «هد زدن» صحبت کرده است.
استیوارت مامور شده ارتباط مستقیم میان ضربات سر با فراموشی را بررسی کند و برای این کار تیم تحقیق او، سابقه پزشکی 10 هزار فوتبالیست سابق را با 30 هزار نفر دیگر مقایسه میکنند. این پژوهش با عنوان «تاثیر فوتبال بر سلامت و خطر فراموشی» با بودجه اتحادیه فوتبال انگلیس و همچنین اتحادیه فوتبالیستهای حرفهای انگلیس انجام میشود و هدفش جمعآوری شواهد و مدارک لازم برای این موضوع حساس است.
استیوارت بود که در سال 2014 بعد از انجام آزمایشهای لازم روی مغز آستل اعلام کرد او در سن 59 سالگی به دلیل نوعی التهاب مغزی بدخیم که ریشه در آسیبدیدگی تدریجی سر دارد، درگذشته اما او در دیدگاهش محتاطانه عمل میکند و میگوید برای اعلام نظر قطعی باید اطلاعات بسیار بیشتری حاصل شود چون در حال حاضر ابهام و تردید زیادی در این موضوع وجود دارد. او بهعنوان مثال به سه عضو تیم قهرمان انگلیس در جام جهانی 1966 اشاره میکند که به آلزایمر پیشرفته دچار شدند: مارتین پیترز 74 ساله و ری ویلسون و نابی استایلز که هر دو فوت کردهاند.
استیوارت به خبرگزاری فرانسه گفت: «مشکل ما دانستههای ناقص است و این همه چیزی است که در حال حاضر داریم. بعضی از آنها کاملا قانعکننده است که برخی از اعضای تیم 1966 دچار آلزایمر شدهاند و تیمهای فوتبال دیگری نیز هستند که مشکل مشابهی دارند اما ما به درک کاملی نرسیدهایم ولی باید بدانیم دیگر تیمهای جام جهانی 1966 هم همینقدر آلزایمر دارند یا این آمار فقط به تیم انگلیس تعلق دارد.»
او میگوید حتی کاملا مشخص نیست که مرگ آستل هم به دلیل ضربه زدن به توپ با سر بوده باشد در حالی که عموما اینطور تصور میشود: «مردم دوست دارند آن را ارتباط بدهند چون از نظرشان روشن است، یک نفر زیاد با سر به توپ ضربه زده و مغزش آسیب دیده. شاید موجه به نظر برسد اما نمیتوان ارتباط مستقیمی پیدا کرد.»
استیوارت میگوید این احتمال وجود دارد که آسیبدیدگی مغزی آستل بر اثر برخورد سرها یا لگدی بوده که در دوران حرفهای سخت و طولانی او به سرش خورده ضمن اینکه ممکن است عوامل دیگری هم وجود داشته باشد:
«آنچه در ظاهر میبینیم این است که میزان آلزایمر و آسیبدیدگیهای مغزی بیش از حد انتظار است چون آنها را بهعنوان ورزشکاران حرفهای میشناسیم و این بیماری مرتبط با سن است ضمن اینکه بازی فوتبال باید به سلامت جسمانی آنها کمک کرده باشد.
آنها 70 و80 سالگی را تجربه میکنند در حالی که افراد دیگری در همان جامعه در حدود 60 سالگی جان خود را از دست میدهند و حتی به سنی که معمولا با خطر آلزایمر روبهرو میشوند، نمیرسند.»
استیوارت میگوید یک تحقیق با حضور دانشجویان دانشگاه استرلینگ اسکاتلند اثرپذیری مغز از ضربه سر به توپ را ثابت کرده است: «ما آنها را در محیط آزمایشی قرار دادیم و از ماشینی استفاده کردیم که در تنیس کاربرد دارد و توپها را پرتاب میکند. ما عملکرد مغز قبل و بعد از 20 ضربه به توپ را بررسی و مشاهده کردیم کارکرد الکتریکی مغز کمی کاهش یافته و همچنین حافظه آنها تا حدی کاهش یافته که این اختلال تا 24 ساعت تداوم داشت.»
برای همین استیوارت به دانشجویان توصیه کرده که قبل از امتحانات با سر به توپ ضربههای زیادی نزنند هرچند نمیتوان اثر بلندمدت آن را تعمیم داد. نهاد حاکم بر فوتبال اروپا چند ماه قبل دو تحقیق جداگانه را هدایت کرد که به ضربات سر در فوتبال جوانان میپرداخت تا نشان دهد به این موضوع توجه دارد. استیوارت گفت:
«فیفا و یوفا تحقیقاتی انجام دادهاند و اگر برایشان ثابت شود، ابایی ندارند که نتایج آن را علنی کنند و بپذیرند تا تغییری ایجاد شود و مردان و زنان بتوانند بعد از فوتبال حرفهای زندگی طولانی و شادی داشته باشند.»
منبع: ایران ورزشی