به زیر کشیدن یک رئیس جمهور؟
دوشنبه ۲۶ شهريور ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۱۸
کد مطلب: 641157
به گزارش جهان نيوز به نقل از فارس، اگر کسی تاکنون شک داشته که کسانی در بالاترین سطوح سازمان های اطلاعاتی در واشنگتن همت خود را وقف برکنار کردن پرزیدنت دونالد ترامپ کرده اند، رخدادهای دو هفته پیش باید دقیقا نشان داده باشد که چگونه چنین طرحی به اجرا گذاشته شده است. اولین مورد مسئله درز کردن روایت هایی از جار و جنجال هایی در درون دولت ترامپ است که کتاب باب وودوارد «ترس: ترامپ درکاخ سفید» عامل آن بوده است.
سپس نوبت می رسد به مقاله ای در نیویورک تایمز با عنوان «من بخشی از مقاومت درون دولت ترامپ هستم» به قلم فردی ناشناس که مدعی شده بود یکی از مقامات ارشد در کاخ سفید است؛ خبری که چون بمب منفجر شد و نویسنده در آن توضیح می دهد که چگونه به منظور حفاظت از کشور، مقامات دست اندر کار عامدانه در سیاست های ترامپ کارشکنی می کنند.
سرانجام نوبت می رسد به مطلب دیگری با عنوان «چرا این تعداد از اطلاعاتی های پیشین مبتلا به: «ترس از ترامپ در کاخ سفید» هستند به قلم مدیر فعال سابق سیا جان مک لاگلین که در آن از منطقی سخن می گوید که چرا ماموران اطلاعاتی برای سخن گفتن علیه کاخ سفید دهان گشوده اند.
در ارتباط با کتاب وودوارد و مقاله فرد ناشناس بحث های قابل توجهی در رسانه ها به راه افتاده است، اما در ارتباط با مک لاگین چندان چیزی گفته نشده است؛ کسی که ظاهرا جدی ترین گام را برای عقب راندن دونالد ترامپ از جامعه اطلاعاتی برداشته است. مک لاگلین در مطلب خود نوشته است که بسیاری از ماموران اطلاعاتی سابق اندک اندک دارند علیه سیاست خارجی دولت ترامپ صحبت هایی را مطرح می کنند، چون نهادهای آمریکایی از ناحیه تهدیداتی که به دلیل «رفتار خطرناک یک رئیس جمهور» هم از درون و هم بیرون کشور در حال ظهور است، به شکل کاملا بی سابقه ای در حال آسیب دیدن هستند.
مک لاگلین ادعا می کند که «قصور از هشدار دادن در عالم اطلاعاتی گناهی نابخشودنی است» و دقیقا به همین دلیل است که او و همکارانش اکنون به حرف در آمده اند.
مک لاگلین همچنین به مسئله اعتبار جامعه اطلاعاتی بعد از ترامپ می پردازد و می گوید جامعه و بسیاری از سیاست سازان معتقدند که تیم امنیت ملی در واقع دارای سوگیری سیاسی است و هنگام ارائه محصول اطلاعاتی خود، به سوء قضاوت مبتلا می شود. او به شکلی دوپهلو و در مجموع نه چندان شفاف می گوید: «...ما باید امیدوار باشیم که تعداد بیشتری از مردم درک کنند که چرا ما از سکوت بیشتر امتناع می کنیم: به این دلیل که این تهدیدی است که ما نمی توانیم در سکوت با آن مقابله کنیم، بر خلاف کاری که در ارتباط با تهدیدات خارجی - مسائل خارجی دور از چشم مردم- قادر به انجام آن هستیم.»
مک لاگلین از خودش و دوستانش به عنوان تشکیل دهندگان نوعی اپوزیسیون وفادار و مرکب از افراد خوب و با انگیزه حفاظت از «ارزش های آمریکایی» و «نهادهای آمریکایی» از دست ترامپ و «رفتار اسفناک او» تحسین می کند. استدلال او با دقت چهارچوب بندی شده، اما درنهایت نگاهی منفعت طلبانه در آن دیده می شود. شاهد عملکرد او در سمت قائم مقام سیا در دوران جرج تنت است که معروف بود در سازمان ملل نشسته و در تایید این استدلال که صدام حسین جهان را با سلاح های کشتار جمعی اش و حمایت از تروریسم تهدید می کند، عاقلانه سر تکان داده است. این حرف سرتا پا دروغ بود و به بزرگ ترین مصیبت سیاست خارجی آمریکا منتهی شد و مک لاگلین نیز در آن همدست بود. آیا او به خاطر این کاری که کرده بود تاکنون عذرخواهی کرده است؟ نه. همچنین زمانی که سیا با ربودن مردم از خیابان ها و فرستادن آنها به سرزمین های خارجی برای شکنجه شدن در حال اصلاح مردم بود، مک لاگلین نیز در سیا حضور داشت. آیا او تاکنون به این فکر کرده که با این کار چه لطمه ای به حاکمیت قانون در آمریکا وارد آمده؟ و بعد نوبت می رسد به زندان های شکنجه که پاسخ او باز هم سکوت بوده تا حالا که به ناگهان با یک جان مک لاگلین مسیحایی رو به رو می شویم.
و کجا بود وجدان مک لاگلین زمانی که باراک اوباما با مشاور اطلاعاتی خودش جان برنان می نشست و فهرست شهروندان آمریکایی را که باید توسط پهبادها به قتل می رسیدند، تنظیم می کردند؟ یا برای ویرانی لیبی برنامه ریزی می کردند؟ ظاهرا تهدیدات حائز اهمیت فقط آنهایی هستند که توسط دونالد ترامپ تولید شده باشد؛ کسی که به طور خاص فحش سخن گفتن از روابط بهتر با مسکو را می خورد در حالی که مک لاگلین به ناگزیر از تهدیدی که از مسکو متوجه آمریکاست سخن می گوید، آن هم با نادیده گرفتن این واقعیت که ایالات متحده اوکراین را تسلیح کرده و همزمان تمرینات نظامی را درست در مرز روسیه انجام می داده است. این کشور در زمان ترامپ نیز روس ها را تحریم کرده که باعث شده روابط دوجانبه بین دو کشور به بدترین حالت خود پس از خاتمه جنگ سرد برسد. پس کجاست ناز و نوازش کردن مسکو؟
علاوه بر این نظر مک لاگلین درباره زمانبندی و اهمیت به سخن درآمدن ماموران اطلاعاتی نیز در اشتباه است. جان برنان، مایکل مورل، مایکل هایدن، جیمز ووزلی و جیمز کلاپر همگی فعالانه تلاش داشته اند که از همان قبل ازاعلام نامزدی ترامپ او را بی اعتبار کنند. چند تن از آنان بیهوده ادعا کرده اند که رئیس جمهوری جاسوس روسیه است. خود مک لاگلین نیز در برخی اظهارات خود در ماه جولای، از جمله گفته است که ترامپ «برای جماعت اطلاعاتی که نیرو استخدام می کنند چون یک رویاست.» بنابراین کاملا روشن می شود که این سخنان بیشتر از آنکه پاسخی باشد به سیاست های ترامپ، کینه دیرینه شخصی شماری از ماموران اطلاعاتی و سیاسی شده ارشد است که پشت هیلاری کلینتون به صف شده بودند، به امید اینکه بعد از انتخاب او پاداش های شخصی شان را دریافت کنند.
سرانجام اینکه هرچند مک لاگلین ادعا می کند مورد حمایت ماموران پیشین اطلاعاتی است که وقتی دیده اند ایالات متحده مورد تهدید قرار گرفته، شجاعانه زبان به سخن گفتن باز کرده اند، او عده زیادی از همین جرگه را به کلی نادیده می گیرد که سال های سال درست همین کار را انجام داده اند. پیش آمده که آنها گاهی اوقات به هشدار دهندگان یا مخالفان برچسب هایی بزنند، اما مک لاگلین احتمالا آنها را پست ترین پست ها قلمداد می کند. هشدار دهندگان و متحدانشان خواستار خاتمه دادن به حاکمیت نظارت رزمی شده اند که مک لاگلین به ایجاد آن کمک کرده و همچنان از طریق وحشت افکنی های خود آن را تداوم می دهد.
روسیه هراسی که به مسئله ای مهم و همیشگی تبدیل شده از جمله دستاوردهای او و دوستان «میهن پرستش» به شمار می رود. خویشتن نگری ظاهرا کاری نیست که مک لاگلین در آن مهارتی داشته باشد، اما شاید باید مکثی کند و ثانیه ای به این فکر کند که آیا او و آنها با آماده کردن صحنه برای باز هم جنگی دیگر در اشتیاق سوزانشان برای به زیر کشیدن دونالد ترامپ، در حال انجام کاری به نفع مردم آمریکا هستند یا نه.
نویسنده: فیلیپ جیرالدی (Philip M. Giraldi) مدیر اجرایی شورای منافع ملی و از افسران سابق سیا
سپس نوبت می رسد به مقاله ای در نیویورک تایمز با عنوان «من بخشی از مقاومت درون دولت ترامپ هستم» به قلم فردی ناشناس که مدعی شده بود یکی از مقامات ارشد در کاخ سفید است؛ خبری که چون بمب منفجر شد و نویسنده در آن توضیح می دهد که چگونه به منظور حفاظت از کشور، مقامات دست اندر کار عامدانه در سیاست های ترامپ کارشکنی می کنند.
سرانجام نوبت می رسد به مطلب دیگری با عنوان «چرا این تعداد از اطلاعاتی های پیشین مبتلا به: «ترس از ترامپ در کاخ سفید» هستند به قلم مدیر فعال سابق سیا جان مک لاگلین که در آن از منطقی سخن می گوید که چرا ماموران اطلاعاتی برای سخن گفتن علیه کاخ سفید دهان گشوده اند.
در ارتباط با کتاب وودوارد و مقاله فرد ناشناس بحث های قابل توجهی در رسانه ها به راه افتاده است، اما در ارتباط با مک لاگین چندان چیزی گفته نشده است؛ کسی که ظاهرا جدی ترین گام را برای عقب راندن دونالد ترامپ از جامعه اطلاعاتی برداشته است. مک لاگلین در مطلب خود نوشته است که بسیاری از ماموران اطلاعاتی سابق اندک اندک دارند علیه سیاست خارجی دولت ترامپ صحبت هایی را مطرح می کنند، چون نهادهای آمریکایی از ناحیه تهدیداتی که به دلیل «رفتار خطرناک یک رئیس جمهور» هم از درون و هم بیرون کشور در حال ظهور است، به شکل کاملا بی سابقه ای در حال آسیب دیدن هستند.
مک لاگلین ادعا می کند که «قصور از هشدار دادن در عالم اطلاعاتی گناهی نابخشودنی است» و دقیقا به همین دلیل است که او و همکارانش اکنون به حرف در آمده اند.
مک لاگلین همچنین به مسئله اعتبار جامعه اطلاعاتی بعد از ترامپ می پردازد و می گوید جامعه و بسیاری از سیاست سازان معتقدند که تیم امنیت ملی در واقع دارای سوگیری سیاسی است و هنگام ارائه محصول اطلاعاتی خود، به سوء قضاوت مبتلا می شود. او به شکلی دوپهلو و در مجموع نه چندان شفاف می گوید: «...ما باید امیدوار باشیم که تعداد بیشتری از مردم درک کنند که چرا ما از سکوت بیشتر امتناع می کنیم: به این دلیل که این تهدیدی است که ما نمی توانیم در سکوت با آن مقابله کنیم، بر خلاف کاری که در ارتباط با تهدیدات خارجی - مسائل خارجی دور از چشم مردم- قادر به انجام آن هستیم.»
مک لاگلین از خودش و دوستانش به عنوان تشکیل دهندگان نوعی اپوزیسیون وفادار و مرکب از افراد خوب و با انگیزه حفاظت از «ارزش های آمریکایی» و «نهادهای آمریکایی» از دست ترامپ و «رفتار اسفناک او» تحسین می کند. استدلال او با دقت چهارچوب بندی شده، اما درنهایت نگاهی منفعت طلبانه در آن دیده می شود. شاهد عملکرد او در سمت قائم مقام سیا در دوران جرج تنت است که معروف بود در سازمان ملل نشسته و در تایید این استدلال که صدام حسین جهان را با سلاح های کشتار جمعی اش و حمایت از تروریسم تهدید می کند، عاقلانه سر تکان داده است. این حرف سرتا پا دروغ بود و به بزرگ ترین مصیبت سیاست خارجی آمریکا منتهی شد و مک لاگلین نیز در آن همدست بود. آیا او به خاطر این کاری که کرده بود تاکنون عذرخواهی کرده است؟ نه. همچنین زمانی که سیا با ربودن مردم از خیابان ها و فرستادن آنها به سرزمین های خارجی برای شکنجه شدن در حال اصلاح مردم بود، مک لاگلین نیز در سیا حضور داشت. آیا او تاکنون به این فکر کرده که با این کار چه لطمه ای به حاکمیت قانون در آمریکا وارد آمده؟ و بعد نوبت می رسد به زندان های شکنجه که پاسخ او باز هم سکوت بوده تا حالا که به ناگهان با یک جان مک لاگلین مسیحایی رو به رو می شویم.
و کجا بود وجدان مک لاگلین زمانی که باراک اوباما با مشاور اطلاعاتی خودش جان برنان می نشست و فهرست شهروندان آمریکایی را که باید توسط پهبادها به قتل می رسیدند، تنظیم می کردند؟ یا برای ویرانی لیبی برنامه ریزی می کردند؟ ظاهرا تهدیدات حائز اهمیت فقط آنهایی هستند که توسط دونالد ترامپ تولید شده باشد؛ کسی که به طور خاص فحش سخن گفتن از روابط بهتر با مسکو را می خورد در حالی که مک لاگلین به ناگزیر از تهدیدی که از مسکو متوجه آمریکاست سخن می گوید، آن هم با نادیده گرفتن این واقعیت که ایالات متحده اوکراین را تسلیح کرده و همزمان تمرینات نظامی را درست در مرز روسیه انجام می داده است. این کشور در زمان ترامپ نیز روس ها را تحریم کرده که باعث شده روابط دوجانبه بین دو کشور به بدترین حالت خود پس از خاتمه جنگ سرد برسد. پس کجاست ناز و نوازش کردن مسکو؟
علاوه بر این نظر مک لاگلین درباره زمانبندی و اهمیت به سخن درآمدن ماموران اطلاعاتی نیز در اشتباه است. جان برنان، مایکل مورل، مایکل هایدن، جیمز ووزلی و جیمز کلاپر همگی فعالانه تلاش داشته اند که از همان قبل ازاعلام نامزدی ترامپ او را بی اعتبار کنند. چند تن از آنان بیهوده ادعا کرده اند که رئیس جمهوری جاسوس روسیه است. خود مک لاگلین نیز در برخی اظهارات خود در ماه جولای، از جمله گفته است که ترامپ «برای جماعت اطلاعاتی که نیرو استخدام می کنند چون یک رویاست.» بنابراین کاملا روشن می شود که این سخنان بیشتر از آنکه پاسخی باشد به سیاست های ترامپ، کینه دیرینه شخصی شماری از ماموران اطلاعاتی و سیاسی شده ارشد است که پشت هیلاری کلینتون به صف شده بودند، به امید اینکه بعد از انتخاب او پاداش های شخصی شان را دریافت کنند.
سرانجام اینکه هرچند مک لاگلین ادعا می کند مورد حمایت ماموران پیشین اطلاعاتی است که وقتی دیده اند ایالات متحده مورد تهدید قرار گرفته، شجاعانه زبان به سخن گفتن باز کرده اند، او عده زیادی از همین جرگه را به کلی نادیده می گیرد که سال های سال درست همین کار را انجام داده اند. پیش آمده که آنها گاهی اوقات به هشدار دهندگان یا مخالفان برچسب هایی بزنند، اما مک لاگلین احتمالا آنها را پست ترین پست ها قلمداد می کند. هشدار دهندگان و متحدانشان خواستار خاتمه دادن به حاکمیت نظارت رزمی شده اند که مک لاگلین به ایجاد آن کمک کرده و همچنان از طریق وحشت افکنی های خود آن را تداوم می دهد.
روسیه هراسی که به مسئله ای مهم و همیشگی تبدیل شده از جمله دستاوردهای او و دوستان «میهن پرستش» به شمار می رود. خویشتن نگری ظاهرا کاری نیست که مک لاگلین در آن مهارتی داشته باشد، اما شاید باید مکثی کند و ثانیه ای به این فکر کند که آیا او و آنها با آماده کردن صحنه برای باز هم جنگی دیگر در اشتیاق سوزانشان برای به زیر کشیدن دونالد ترامپ، در حال انجام کاری به نفع مردم آمریکا هستند یا نه.
نویسنده: فیلیپ جیرالدی (Philip M. Giraldi) مدیر اجرایی شورای منافع ملی و از افسران سابق سیا
