جهان نيوز ـ محمد ایمانی: معاویه و عمرو عاص در جنگ خندق دیدند که علی(ع) چگونه پهلوانشان عمرو بن عبد ود را زمین زد. پس، هرگز رویارو نجنگیدند. علی علیه السلام  بارها از معاویه خواست تن به تن بجنگد. اطرافیان معاویه گفتند آبرویت رفت، بپذیر! گفت مگر دیوانه ام؟ عمرو عاص یک بارخبط کرد و رو به رو شد. از ترس، برهنه شد تا توانست جان به در ببرد.

اگر فقط امیر مومنان بود با عمرو عاص و معاویه، جنگ یکسره می شد. اما لشکر معاویه موثرتر از هر پهلوان دلیر خود، روی فرماندهان ناهمراه و متنفّذان کارشکن جبهه مقابل حساب کرده بود. امیر مومنان بود و معاویه و عمرو عاص؛ اما چند نفر دیگر هم بودند: ابوموسی اشعری، اشعث بن قیس، زبیر و طلحه.

معاویه به امیر مومنان که نامه می نوشت، "علی پسر ابوطالب" خطاب می کرد. اما به زبیر نوشت "از معاویه پسر ابوسفیان به زبیر امیر مومنان! بیعت من با تو و پس از تو با طلحه است، تا علی خلافت را به دست نگرفته، دست بجنبانید". نطفه شورش دو صحابی پیامبر (ص) با همین وسوسه و دمدمه بسته شد.

مسعودي 3 قرن بعد در مروج الذهب درباره کاخ نشين شدن طلحه و زبير مي نویسد "زبير خانه اي در بصره بنا کرد که اکنون در سال 332 هجري هنوز باقي است و معروف است خانه هايي در مصر، کوفه و اسکندريه بنا کرد. ثروت زبير بعد از مرگ، 50 هزار دينار پول نقد و هزار اسب و هزارها چيز ديگر بود."

مسعودی همچنین می نویسد: "خانه اي که طلحه در کوفه با گچ و آجر و ساج ساخت، هنوز باقي است و به دارالطلحتين معروف است. عايدات روزانه طلحه از املاکش در عراق هزار دينار بود. در سر طويله او هزار اسب بسته بود. پس از مردنش، يک سي و دوم ثروتش، هشتاد و چهار هزار دينار برآورد شد".

گروه خون انقلابیون آلوده به زندگی اشرافی تغییر کرده بود و با امیر مومنان سازگار نبود. به نام عدالت علیه اشرافیت عثمان شوریدند اما بزودی با مروان و ولید که ارکان اشرافیت او بودند، علیه امیر مومنان جبهه تشکیل دادند. امام در جبهه داخلی درگیر شد و دشمن اصلی در حاشیه امن قرار گرفت.

امام به انقلابيون دنياطلب و حريص هشدار داد «نشانه تيرهاي بلايي هستيد که نزديک شده. پس پرهيز کنيد از مستي نعمت و رفاه» (خطبه 151) و «زمانی است که ضربت شمشير بر مومن آسانتر از به دست آوردن يک درهم حلال است. مست مي شويد با غير شراب بلکه از فراواني نعمت و رفاه»(خطبه 187 نهج البلاغه)

چند سال  قبل، ولید شراب خورد و طلحه و زبير گفتند والي کوفه شراب خورده و بايد حد الهي بر او جاري شود. اختناق اشرافيت بود و کسي جرات نمي کرد بر سياستمدار بانفوذي مانند وليد تازيانه بزند؛ ديده بودند که خليفه چگونه ابوذر -راستگوترين مردم در بيان پيامبر(ص)- را تنها به ربذه تبعيد کرد؛

ديده بودند که خليفه چگونه به جاي وليد، دستور ضرب و شتم شاهدان بدمستي وليد را داد. اما يک مرد بود که گفت من حد الهي را بر او جاري مي کنم هر چند قريش از اين به بعد بگويند «علي جلاد است». او نمي توانست کسي جز مولاي مقتدر و مظلوم ما علي بن ابيطالب عليه السلام باشد...

حق داشت امير مومنان وقتي هم پيالگي طلحه و زبير با وليد و مروان را ديد، بگوید «انّهم ليطلبون حقاً هم ترکوه». آنها حقي را مطالبه مي کنند که خود ترک کردند و فرو گذاشتند»(خطبه 22 نهج البلاغه). شورشگران عليه اشراف بدمست، حالا خود ترمز بريده بودند؛ و چه داغي بر دل تاريخ گذاشتند.  راست گفت امام که "لا تجتمع عزیمه و ولیمه". عزم و روحیه مجاهدت با سفره طلب، قابل جمع نیست.

اما فقط طلحه و زبیر نبودند که اما پس از مدتی صبوری در مقابل یاغیگری، سرشان را به سنگ بکوبد. اما پس از سرکوب اشرافیت پیمان شکن، سراغ معاویه رفت. معاویه باز هم سپاهی پنهان از اشرافیت پیمان شکن داشت که کار اردوگاه عدالت را لنگ می گذاشتند؛ اشعث بن قیس و ابوموسی اشعری.

سپاه امیر مومنان در جنگ صفین، به مدد دلاوران خط شکنی مانند مالک اشتر و عمار یاسر، تا نزدیکی چادر فرماندهی پیش رفتند. عمروعاص، سایه شمشیر علی (ع) را بالای سر خود دید که با بی شرمی برهنه شد و گریخت. اینجا، فقط جاه طلبان ناهمراه با علی می توانستند معاویه را نجات دهند.

اشعث بن قیس بود که اول بار به قرآن سر نیزه اردوگاه شیطان لبیک گفت و خوارج را با خود همراه کرد. صلح و حکمیت، تحمیل شد اما برای مذاکره هم نپذیرفتند مالک اشتر نماینده شان باشد. ابوموسی اشعری را که اصلا در جنگ نبود و کارشکنی می کرد، به امام تحمیل کردند. ابوموسی از صحابی اشرافیت زده ای بود که بار طلا و جواهر او را بار بر چندین شتر می کردند و می بردند.

حکایت روزگار ما، ادامه همان ماجرای بزرگ است؛ رویارویی ولایت با استکبار، علی با معاویه، و اشرافیتی که سپر بلای استکبار شده، به رسم همیشه تاریخ. پیامبر (ص)  فرمود: یا علی لا یبغضک مومن و لا یحبک منافق. هیچ مومنی تو را دشمن ندارد و هیچ منافقی با تو دوستی نورزد.