سینمای ایران حق مطلب دهه شصت، دهه منحصربفرد برای تاریخ ایران،دهه ارزش مداری تاریخی ایرانیان را ادا نکرده که حالا هرساله با فیلمی به تمسخر آن دوران می پردازد.

جهان نیوز – دکتر مجتبی جهان تیغ: فیلم «هزارپا» پرفررش ترین فیلم تاریخ ایران شد.روایت طنز و هجو دهه شصت. هزارپا، «نهنگ عنبر ۲» را پشت سرگذاشت. نهنگ عنبر روایت طنز و هجو دهه شصت بود آن هم با محتوای خاطره بازی چند جوان تهرانی با چند ترانه و آهنگ ایرانی و خارجی.

چطور هر دو رکوردار پرفروش ترین فیلم های تاریخ ایران دو هجویه طنز بر دهه شصت و ایران پس از انقلاب و ایران در حال جنگ است؟

تیپ مردان خنده دار است. زنان محجبه خنده دار هستند. رفتار محتاط و شریعت محور جامعه با کمی غلو اکنون خنده دار است.

ایران پس از انقلاب و دهه شصت، تنها دهه ای در تاریخ معاصر کشور حداقل طی یک قرن اخیر است که تفکر مادی، رفتارهای تفاخری و تکاثری، فردگرایی و لذت طلبی، تجمل و اشرافیت به حاشیه رفت و ارزش های دینی و معنوی و دیگرخواه و ضداشرافیت و تجمل بر جامعه مسلط شد که دوباره در سال ۶۸ در قالب توسعه اقتصادی سرمایه داری و ارزش مند شدن ثروت و سرمایه دارها و اشراف، ارزش های مادی در جامعه احیا شد و رقابت برای سود و لذت دوباره آغاز شد و منجلاب اخلاقی پدید اورد که سینمای اجتماعی دو دهه اخیر روایتگر این منجلاب خیانت و فروپاشی روابط انسانی و خانوادگی است.

سینمای ایران حق مطلب دهه شصت، دهه منحصربفرد برای تاریخ ایران، دهه ارزش مداری تاریخی ایرانیان را ادا نکرده که حالا هرساله با فیلمی به تمسخر آن دوران می پردازد.

پرداخت و روایت عمیق انسان ایرانی دهه شصت کار هنرمندانه و عالمانه ای است که ظاهرا در توان این سینمای سودپرست نیست.
کف جامعه با روی پرده سینما متناسب است. دهه شصت به نمایندگی از دوران سیطره ارزش های غیرمادی مسخره می کنیم و در کف جامعه و وضع اقتصادی امروز محصول این سخره گرفتن و انتخاب مدل توسعه منطبق با ارزش های نفسانی را در طول۳دهه برداشت می کنیم.

این روزها که تلاطم اقتصادی و روند فقیر شدن جامعه و شدت یافتن نابرابری پس از ۳دهه توسعه سرمایه داری و بازارآزاد جامعه ای منطبق با همان ارزش ها یعنی اولویت سود شخصی، فردگرایی و لذت طلبی و فایده گرایی تولید کرده و اشرافیت احیا و جامعه طبقاتی بازتولید و طبقه مدیران جزو اشراف شدند(و یا برعکس)

بازگشت به ارزش های دهه شصت برای دولت و ملت میتواند راه خروج از چالش های اقتصادی مدیریتی باشد.

اما این نحوه مدیریت فرهنگی که مبتنی بر بازار و سود باشد و هیچ هدایت تعادل بخشی راهبردی نداشته باشد و نتواند از این دهه تاریخی و الهام بخش برای عبور از مشکلات امروز با بازتولید روحیه ایمان و خداباوری، مقاومت ، فداکاری و همیاری و دیگرخواهی با روایت هنرمندانه استفاده کند، قطعا به وخیم شدن اوضاع فرهنگی اقتصادی اجتماعی ختم می شود.