گروه سیاسی
جهان نيوز، ابراهیم رضایی: ۹ سال پیش در چنین روزهایی مهندس میرحسین موسوی و بخشی از هوادارانش به بهانه اعتراض به نتایج انتخابات، خیابان‌های تهران را تبدیل به صحنه آشوب و اغتشاش کردند.
باید از فتنه درس بگیریم و بگیرند. چهار سال بعد از 88 همین جماعت بر راس قوه مجریه تکیه زدند، این بار بدون آتش و خشم.
تصور کنید که به جای حسن روحانی، مهندس موسوی رئیس‌جمهور شده بود. آن وقت چه اتفاقی میافتاد؟ تقریباً هیچ! چیزی شبیه همین وضعیت فعلی.
اگر موسوی رئیس‌جمهور شده بود، به احتمال زیاد همین آقای زنگنه وزیر نفت بود، حجتی وزیر کشاورزی، ربیعی وزیر کار، آخوندی وزیر راه، ظریف وزیر خارجه و... بود. به احتمال زیاد امثال جهانگیری، حسین فریدون، ترکان، طیب نیا، نعمت‌زاده، نیلی، ابتکار، کلانتری و... جزء مدیران ارشد دولتش بودند. حالا نهایتاً ابوالفضل فاتح جای حسام الدین‌آشنا نشسته بود و به جای ایرنا، ایسنا سوگلی دولت بود و باید در سفرهای رئیس‌جمهور برای یک خانم روشنفکر! هم بلیط رزرو میکردند!
گذشته از این در انتخابات پارسال خبرش به همه رسید که سران اغتشاش 88 همگی به حسن روحانی رای داده‌اند. یعنی روحانی کاندیدای مطلوب حضرات بوده است.
وقتی مدیران ارشد دولت همان‌ها باشند، طبیعتاً سیاست‌ها هم همان خواهد بود نتیجه اینکه اگر مهندس موسوی رئیس‌جمهور شده بود، (با عنایت به خداحافظی ایشان با اقتصاد کمونیستی دهه 60) چیزی بهتر از وضع فعلی را شاهد نبودیم.
منظورم از این نوشته این است که در نظام مردم‌سالار جمهوری اسلامی، راه مبارزه و پیروزی از صندوق رای می‌گذرد. خیلی از مصائب به رای خودمان برمی‌گردد. خودمان افرادی را انتخاب میکنیم که نتیجه‌اش وضع خوب یا بد فعلی میشود. اگر شهرداری تهران هنوز بعد از چند ماه نتوانسته از پس تعمیر یک پل (کریم‌خان) برآید، دقیقاً به صندوق رای برمی‌گردد، اگر همه همت فلان نمایندگان در عکس سلفی با آن زن فرنگی یا سفر به روسیه برای تماشای جام جهانی یا چانه‌زنی برای دریافت حقوق و پاداش خلاصه میشود از خودمان است!
قصدم شکایت نیست، اما در نظام مردم‌سالار، خودمان سرنوشت خودمان را رقم می‌زنیم لذا اغتشاشاتی همانند پارسال یا 88 تنها کار را خراب‌تر میکند چه که هم اغتشاش 96 و هم 88 هر دو آمریکایی‌ها را برای فشار و تحریم علیه ایران حریص‌تر کرد
