هادی حجازیفر که در «لاتاری» شخصیت موسی را مقابل دوربین محمدحسین مهدویان برده، تاکید میکند این فیلم اثری پیشرو است که به شرایط موجود نقدهایی دارد.
حجازیفر: از مهدی طارمی استقبال کردند از ما نه!
21 فروردين 1397 ساعت 9:23
هادی حجازیفر که در «لاتاری» شخصیت موسی را مقابل دوربین محمدحسین مهدویان برده، تاکید میکند این فیلم اثری پیشرو است که به شرایط موجود نقدهایی دارد.
به گزارش جهان نیوز، سومین همکاری هادی حجازیفر و محمد حسین مهدویان در «لاتاری» رقم خورد؛ فیلمی که اولین نمایشش را در سی و ششمین جشنواره فجر تجربه کرد و بلافاصله در اکران عید هم روی پرده رفت. گرچه فیلم سوم مهدویان به اندازه دو فیلم قبلیاش نتوانست دستکم منتقدان و مخاطبان جدیتر سینما را راضی نگه دارد، اما هادی حجازیفر به همان اندازه در قامت قهرمان فیلم موفق بود و با وجود شخصیت خشکی که جلوی دوربین برد به دلها نشست. هادی حجازیفر که از همکاری با مهدویان نهایت رضایت را دارد در گفتوگو با خبرآنلاین از تجربیات این فیلم، حاشیهها و انتقادها و شخصیت موسی گفت.
«لاتاری» سومین همکاری شما و محمدحسین مهدویان است. چه در کارهای قبلی و چه فیلم «لاتاری» ما هادی حجازیفر را در قامت یک قهرمان دیدیم. اگر مهدویان پیشنهادی به شما میداد که قرار نبود قهرمان فیلم باشید، باز هم حاضر بودید در فیلمش بازی کنید؟
بدون شک بازی میکردم.
یعنی انتخابتان برای بازی در فیلمهای او صرفا بهخاطر نقشی که بازی میکنید، نیست؟
پاسخ این سوال را باید اینطور بدهم، از یک بابت متاسفانه و از طرفی خوشبختانه؛ خوشبختانه بابت اینکه کسی مثل حسین مهدویان دوست صمیمی من است و متاسفانه از این جهت که خیلی حرفهایی که زده میشود به پای رفاقت ما گذاشته میشود. در کار حسین مهدویان به عنوان یک بازیگر جهانی را تجربه میکنی که شبیهش را، نمیگویم هم ارزشش را در هیچ کار دیگری نمیتوانی تجربه کنی. کار کردن با مهدویان برای بازیگر یک لذت مدام است؛ به این دلیل که یک زمانی میرسد که تو مرز بین واقعیت و خیال یا همان خودت و نقش را واقعا گم میکنی.
من برای شخصیت موسی در «لاتاری» یک مدل راه رفتن در نظر گرفته بودم که سخت بود و برایم به مرور پا درد و زانو درد میآورد. اما من در جشنواره فیلم فجر بعد از اینکه فیلم را در سینمای رسانهها دیدیم از درد پاهایم متوجه شدم که باز هم همان جور راه میروم. این مسئله هم نه اداست نه هیچ چیز دیگر. در خیلی از کارهای دیگر اصلا این اتفاق نمیافتد و ممکن است تو داری بازی میکنی اما بیناش موبایلت را هم در میآوری و چک میکنی. ولی در کار مهدویان فضایی ساخته میشود که با کاراکتر درگیر میشوی و به ساخت کاراکتر کمک میکنی. بازیگران دیگر هم با تو همراه میشوند که جدا شدن از نقشی که بازی میکنی کار آسانی نیست. برای همین هر نقشی مخصوصا برای من که لِم کار حسین شاید بیشتر از بقیه دستم آمده است، هرگز فرصت را برای لذت بردن و نو کردن تجربههای قبلیام با حسین از دست نمیدهم. حالا نقشی باشد که بتواند خودی نشان بدهد و در روند درام تاثیرگذار باشد، چه بهتر، چون باید بیشتر تلاش کنی. اما اگر اینطور هم نباشد باز هم من چنین تجربهای را از دست نمیدهم.
قاعدتا درباره «لاتاری» هم همین اتفاق افتاده که جزو تجربههای شما شده است. درست است؟
در «لاتاری» چون از اول حسین این نقش را برای من نوشته بود، این اتفاق افتاد. حالا شاید در ذهنش تصویری از من دارد که قهرمانهایش را شبیه من میبیند، پیشنهاد بازی را هم به من میدهد که اتفاقی فوقالعاده برای من است.
حاشیه دور و بر کارهایی که محمدحسین مهدویان ساخته، همیشه زیاد بوده است، گرچه خودش میگوید سعی میکند خیلی وارد این ماجراها و حواشی نشود اما به نظر بخشی از آنها به دلایل مختلف گریزناپذیرند. «لاتاری» هم از این قضیه مستثنی نبود و چه در زمان تولید و چه پس از آن در زمان نمایشاش در جشنواره و بعد هم اکران، درگیر مسائلی شد. به عنوان یک بازیگر این نگرانی را ندارید که وقتی با این تیم کار میکنید و همکاریهای متعددی هم با هم داشتید، بقیه نگاهها به شما کمی با موضع و جبههگیری باشد و همین موضوع در پیشنهادهایی که ممکن است به شما بشود تاثیر داشته باشد؟
زمانی که من لیسانسم تمام شد و برای دوره فوق لیسانس در رشته کارگردانی در دانشگاه تربیت مدرس پذیرفته شدم، فضای متفاوتی را تجربه کردم. درواقع از دوره لیسانس که یک جهان پر از تمرین که انگار در پلاتو میگذشت پرت شدم به جهانی پر از تئوری و نظریه. یعنی از آدمهایی عملی، مجری کار و کنشگر تبدیل شدیم به افرادی تئوریسین. من در طول دو سالی که در این دوره درس میخواندم و بعدش هم تا مدتها میگفتم تئاترهایی که ما قبلا میدیدیم، خیلی بهتر بودند و این صحبتها اما بعد از مدتی به این نتیجه رسیدم ایراد از کارها نیست، این نظریهها، نگاه منتقدانه، در فرمول بردن و تحلیل کردنهاست که لذت مواجهه با یک اثر را از من گرفته است وگرنه کارها همان هستند. داستان این است که من خیلی دوستانه توصیه میکنم و البته هیچ کس را هم به این موارد متهم نمیکنم، فقط دوستانه میگویم بعضی که نگاه اینچنینی دارند لذت مواجهه با اثر را با تحلیلها، ربط دادنهای واقعا بیربط و خندهدار از خودمان نگیریم.
یک فیلمی ساخته شده که نه میخواهد حرف سیاسی بزند و نه هیچ چیز دیگر. بعضی حرفها برای من که در جریان صفر تا صد این کار بودم، واقعا خندهدار است. شاید برایتان جالب باشد بگویم که از من از زمانی که ایده یک خطی این فیلم مطرح شد، در جریانش بودم. من اولین یا دومین نفری بودم که حسین به من گفت و در جریان قرار گرفتم. در طول این مدت مدام حرف زدیم، نوشتند، پیشنهاد دادیم، خودشان پیشنهاد دادند، برخی چیزها تغییر کرد اما حالا حرفهایی را میشنویم که تعجب میکنم. اما من سعی می کنم حال خوبم از بین نرود. در سینماهای مردمی آمار نشان داد که استقبال از فیلم چطور بوده است، البته این را هم نمیتوانیم بگوییم چون تا این حرف را میزنیم میگویند «اخراجیها» هم اینقدر فروش کرد. ولی تماشاگر جشنواره با تماشاگر عام که در روزهای عادی به سینما میآید فرق دارد. چطور یک فیلم میتواند به این همه اکران فوقالعاده برسد و از سوی بیشتر مردم تشویق شود، بعد برخی موضعگیریها هم دربارهاش بشود. آیا سینما به جز بیانیه، مسئولیت و تعهد و ... هیچ جنبه سرگرم کنندهای نباید داشته باشد؟ سینما قبل از هر چیزی صنعت سرگرمی است. وقتی تو میتوانی هیجان تماشاگر را بر انگیزی و او را با شخصیتهای فیلمت همراه کنی چرا باید واکنش منفی داشته باشی؟
کد مطلب: 602896
آدرس مطلب: https://www.jahannews.com/news/602896/حجازی-فر-مهدی-طارمی-استقبال-کردند-نه