با تمام وجود درکتون می کنم .و فقط می تونم بگم شرمنده ی شماایم.به خاطر تنهایی هاتون.
با اینکه خودم از اونایی بودم که از اول جنگ تو سوریه به همسرم گفتم از جانب من منعی برا رفتنت نیست ولی گاهی دلم که پیش شماها میره می خوام قالب تهی کنم و نفسم حبس میشه.
و سود تحملتون رو فقققققط خدا می تونه حساب کنه