خجالت نکش سریالی درقالب یک فیلم سینمایی

فیلمنامه خجالت نکش به طور نسبی اثری کم نقص بود که خواسته اصلی نویسنده در خصوص یک زوج میانسال را به خوبی به نمایش گذاشته بود، اما از اواخر فیلم بیش از آنکه به جذابی اثر کمک کند به طولانی شدن فیلم و رساندن آن به یک اثر بلند سینمایی کمک کرد.

البته نباید فراموش کرد که فیلمنامه در بطن خود داستان جالبی از دهن بینی و لجاجتی مردانه را بین یک زوج روایت می‌کند، اما این فیلمنامه نقطه عطف قابل تعملی را در بر نداشت و همین عاملی بود تا همه چیز تکراری و قابل حدس شود.
 

خجالت نکش همچون فیلم زاپاس باز هم به عنوان اثری سینمایی و در خور جشنواره فیلم فجر مورد قبول واقع نشد و در نقد‌های وارده بر این فیلم آمده که اثری مثبت که البته نباید در جشنواره فیلم فجر به نمایش در می‌آمد.

در این میان بازی "احمد مهران فر" در کنار "شبنم مقدمی" کاملاً بی نقص بود و تا آنجا که فیلمنامه و کارگردانی اجازه داده بود مهران فر از پس نقشش بر آمده بود. البته مهران فر در بازی اینگونه نقش‌ها مهارت بی بدیلی دارد و این شخصیت را نیز بی نقص ایفا کرده بود.
 

 

از سویی بازی شبنم مقدمی هم در این در نوع خود جالب بود و این جذابیت تا جایی پیش رفت که داوران جشنواره فیم فجر وی را برای سیمرغ بلورین نقش اول زن کاندید کردند.

مشکل اصلی آثاری همچون "خجالت نکش" را بیشتر باید در ساختار روایی و سینمایی اثر دانست. اینگونه آثار با قالب تله فیلم و سریال ساخته می‌شوند و از نقطه‌ای به بعد جادوی سینمایی خود را از دست می‌دهند و این فیلم هم پس از گم شدن بچه دچار تکراری سریالی شد.

اولین تجربه رضا مقصودی در عرصه سینما بیشتر در قالب یک سریال ساخته شده بود و باید دید آیا مقصودی در آثار بعدی که کمی جدیتر به سینما و جادوی این صنعت خواهد اندیشید یا نه.

منبع:میزان