حذف سمپاد و بی عدالتی آموزشی

سمپاد عاملی برای فشار به کسانی است که پتانسیل تحصیل در آن را ندارند، چون ارزیابی اشتباهی از خود دارند. دولت به جای انهدام سمپاد و خیانت علمی قرن به آموزش ایران، باید این جو را ترغیب می کرد که همه تلاش نکنند وارد سمپاد شوند. من در مقابل این دو تنی که شما می گویید، ده ها تن از اعضای موثر هیات علمی دانشگاه های داخل کشور، افراد برجسته ای در دانشگاه های خارج از کشور در دانشگاه هایی مانند کلتک کالیفرنیا، تکنولوژیست های برجسته ای در سطح جهانی، جراحانی برجسته و نویسندگانی مطرح در سطح داخلی از فارغ التحصیلان سمپاد را سراغ دارم که نه دیوانه شدند، نه ام اس گرفتند نه هیچ اتفاق دیگری برایشان افتاد، بلکه از موفق ترین افراد در کار و رشته ی خود هستند، چون ظرفیت و پتانسیل "بودن در سمپاد" را داشتند. اتفاقا بسیاری از افراد را در مدارس غیر انتفاعی و انتفاعی می شناسم که به اعتیاد دچار شدند، گرفتار اتفاقات فساد آمیز شدند، ترک تحصیل کردند، از خانه فراری شدند، اما هیچ کس سازمان و مدرسه شان را منهدم نکرد. افرادی که به صورت دوپینگی چه به مدرسه و چه به دانشگاه راه می یابند، در نهایت، ظرفیت خود را نشان می دهند که اصولا " آن ها" نباید وارد چنان محیط هایی می شده اند و مشکل، در آگاهی های آنان و یا بلندپروازی های خود و خانواده شان است، نه در مدارس سمپاد.
افراد بسیاری هستند که درب دانشگاه ها به مشکلاتی بسیار شدیدتر دچار می شوند، اما کسی دانشگاه ها را تعطیل نمی کند، بلکه آن افراد را اخراج می کنند.

داستان انهدام سمپاد، داستانی دیگر بود که در سال های 81-83 با نهایی شدن طرح شهاب قطعی شد اما اجرای آن تا سال 89 به تعویق افتاد و اکنون در سال 96، تیر خلاص را به آن شلیک می کنند. انحلال سمپاد به همراه خصوصی سازی مدارس، آموزش و پروش ایران را مسخ کرد، و به طور موازی با آن، رواج مقاله پرستی در دانشگاه ها بر خلاف وضع صنعت در ایران، وزارت علوم را به دردی بی درمان مبتلا کرد، تا هر ناظر کلان نگر، متوجه شود که تمامی این سه سازوکار، برای انهدام آینده ی علمی ایران و تبدیل آن به کشوری وابسته، مصرفی و عقیم علمی طراحی شده است:
1- طراحی انهدام تدریجی سمپاد
2- گسترش خصوصی سازی آموزش و پرورش
3- تبدیل معیار اصلی ارزیابی دانشگاه های ایران به تولید مقالات
آیا شما واقعا گمان می کنید که هم جهتی این سه پروژه ی کلان، اتفاقی بوده است؟ قطعا چنین نیست.

راه حل یک مشکل پاک کردن صورت مسئله نیست.
راههای زیادی وجود دارد که میشد روش پذیرش و آموزش سمپاد را اصلاح و بهینه کرد.
ولی حذف آن یک فاجعه و نقصان برای جامعه است.
حالا طبق مثال شما اگر از این به بعد بچه های تیزهوش در مدارس عادی دچار سرخوردگی و ms بشوند چه کسی جوابگو خواهد بود؟!

اگر مدارس دولتی ما امروز مخروبه نبود ، خیلی از این بچه ها که خودشان هم می دانند تیزهوش نیستند اصلا به سمت مدارس سمپاد نمی رفتند.
اگر امروز شاهد هجوم عده زیادی برای ورود به مدارس سمپاد یا نمونه دولتی هستیم ،به خاطر این است که اولا می خواهند از مدارس دولتی فرار کنند و ثانیا استطاعت مالی پرداخت هزینه های گزاف و دهها میلیونی مدارس غیر انتفاعی را ندارند.
وگرنه کدام پدر و مادر دلسوزی است که فرزندش را که خود بهتر از هرکسی میداند که نخبه نیست،راهی مدارسی کند که مکان مناسبی برایش نیست و جز افسردگی و ناامیدی نتیجه ای نمی گیرد.
پس بهتر است دولت به جای نقش بازی کردن و ژست دایه مهربان‌تر از مادر را بازی کردن، دست در جیب خود کند و سر و سامانی به وضعیت مدارس دولتی دهد، البته و صد البته که چنین اتفاقی نخواهد افتاد!
چرا که دولت آموزش و پرورش را مصرفی و هزینه میداند و نه یک کارخانه تولید بذر توسعه!
دنیا صد سال قبل فهمیده که راه هر پیشرفت و توسعه ، از آموزش و پرورش میگذرد، اینان هنوز نفهمیده اند؟!!!