سینمای ایران؛ جزیره‌ای دورافتاده از مردم

به گزارش جهان نيوز؛ «سینمای خصوصی»؛ این ترکیب شاید در نگاه نخست یک عبارت عادی به نظر برسد اما در جریان سینمای ایران، تقریبا معنای متفاوتی دارد. 

 

سیاستگذاری در سینمای ایران عموما از سوی دولت و یا نهادهای دولتی و حاکمیتی صورت می‌گیرد؛ از وزارت ارشاد و بنیاد سینمایی فارابی تا شهرداری تهران و حتی وزارتخانه‌هایی نظیر بهداشت و نهادهای عمومی مانند نیروی انتظامی و صداوسیما. بنابراین این انتظار عجیبی نیست که موضوعاتی که قرار است به عنوان فیلم‌هایی سینمایی در جشنواره فیلم فجر به نمایش در بیاید، روایتی مبتنی بر جامعه ایرانی و مسائل مبتلابه مردم باشد.

 

فهرست 22 فیلم داستانی و دو فیلم مستندی که در بخش مسابقه جشنواره‌ی امسال حاضر هستند اما این انتظار را برآورده نمی‌کند.

 

مثلا زمانی که مسائل و مشکلات اقتصادی یکی از دغدغه‌های جدی مردم است و تحریم‌های خارجی، حتی وضعیت درمانی را هم در برخی موارد تحت‌الشعاع قرار داده، عدم وجود حتی یک روایت فرعی در یکی از فیلم‌های جشنواره که روایتگر این ظلم آشکار به مردم باشد، حسابی توی ذوق می‌زند.

 

آسیب‌های اجتماعی و موضوعاتی که جوانان در جامعه با آن در اصطکاک دائمی هستند هم با اندکی اغراق، در بایکوتِ جشنواره فیلم فجر قرار دارد؛ بایکوتی که مشخص نیست طبق کدام متن نانوشته از سوی کارگردانان دنبال می‌شود.

 

اگرچه در سال‌های اخیر از حجم فیلم‌هایی با موضوع خیانت و کپی‌برداری از ‌فیلم‌های گانگستری آمریکایی کاسته شده اما همچنان «متفاوت‌نمایی»، سکه‌ی رایج جشنواره فیلم فجر است و کارگردانان ترجیح می‌دهند به جای پرداختن به دغدغه‌های عمومی، دغدغه‌های هنریِ شخصی خود – آنهم به صورت افراطی در فُرم – را دنبال کنند و روی پرده سینما بیاورند.

 

محیط زیست، آلودگی هوا، بحران کم آبی و مسائلی از این دست هم که در سال‌های اخیر به یکی از اولویت‌های اصلی سیاستمداران و برنامه‌ریزان کشور تبدیل شده و زندگی مردم را هم به طور مستقیم تحت‌الشعاع قرار داده، همچنان موضوعاتی «شیک» و «فانتزی» محسوب می‌شوند که اگر کسی هم به سراغ آن برود، فرجام کار چیزی بیشتر از کارت پستال‌هایی ضعیف مانند «نارنجی‌پوش» و «طعم شیرین خیال» نخواهد بود.

 

جشنواره فجر سی و ششم که این روزها توجه اهالی سینما را به خود جلب کرده، همچون دوره‌های اخیر این جشنواره اثبات‌گر این مدعاست که پایِ «سیاستگذاری سینما» در کشور سال‌هاست که لنگ می‌زند و اگر ستاره‌ای هم در آسمان هنر هفتم می‌درخشد، حاصل «خودجوش‌ها»ست؛ نه یک سیاستِ اصولیِ مدون.

منبع:رجانیوز