خودرو سازان‌چه زمانی به فکر ارتقاء کیفیت می‌افتند؟
سه شنبه ۱۹ دی ۱۳۹۶ ساعت ۰۹:۵۴
کد مطلب: 580303
در واقع به دلیل نبود دستگاه‌های مستقل، کیفیت خودرو‌های داخلی بیش از آنکه با آمار و ارقام قابل استناد باشد با تجربه و مشاهدات مشخص می‌شود. با این حال به تازگی اخباری پیرامون افزایش ستاره‌های کیفی خودرو‌های داخلی منتشر شد که بر اساس آن محصولات ایران خودرو توانسته اند از آزمایش‌های شرکت رنو سربلند بیرون آیند و ستاره‌های کیفی خود را افزایش دهند!
بر اساس گزارش شرکت بازرسی و استاندارد ایران، پژو ۲۰۶ که از سال ۱۳۸۰ تاکنون با تغییرات اندک به فروش می‌رسد و تا مهر ماه سال گذشته تنها ۲ ستاره کیفیت داشت به تازگی توانسته تعداد ستاره‌های خود را به عدد ۳ ارتقا دهد. پژو ۲۰۶ صندوق دار نیز از شهریور سال ۹۵ ستاره‌های خود را از ۲ به ۳ افزایش داده و دنا نیز از سال ۹۵ دو ستاره شده است. تند ۹۰ گل سر سبد محصولات ایران خودرو نیز به جمع ۴ ستاره‌ها پیوسته است.
برای صحت این اخبار بهتر است مقایسه‌ای میان تولیدات داخل و خارج داشته باشید. حتی با نگاهی ساده و غیرتخصصی نیز می‌توان دریافت که عمده محصولات تولید داخل عمر بیش از ۱۰ سال دارند و دیگر در هیچ کجای این کره خاکی تولید نمی‌شوند و از بسیاری استاندارد‌های روز دنیا در زمینه طراحی و مشخصات فنی بی بهره اند. در واقع کافی است جدول مشخصات فنی یک خودروی اقتصادی داخلی با نمونه خارجی را در کنار هم قرار دهید. در حالی که خودروسازان خارجی سعی دارند با طراحی لوکس تر، مشتریان را به خرید محصولات خود تشویق کنند، در محصولات داخلی رادیو ضبط سی دی خور و بالابر برقی شیشه‌ها در صدر امکانات رفاهی قرار می‌گیرد.
به واقع حمایت بی، چون و چرا از صنعت خودروسازی در این سال‌ها موجب شده تا خودروسازان با وجود تعرفه‌های بالاتر از ۱۰۰ درصد برای محصولات خارجی همچنان از واردات خودرو گلایه داشته و خواهان افزایش تعرفه‌ها به منظور سرپا نگه داشتن صنعت خودروسازی داخلی باشند.
ستاره بر اساس چه معیاری؟
تعداد ستاره‌های کیفی و ایمنی در همه جای دنیا بر اساس تغییراتی که در مشخصات فنی، طراحی بدنه و امکانات داخلی و خارجی صورت می‌گیرد تغییر می‌کند. بر اساس گزارش‌های منتشر شده کنترل کیفی محصولات داخلی در دو مرحله استاتیک و دینامیک مورد ارزیابی قرار می‌گیرند. در مرحله استاتیک پارامتر‌های ظاهری خودرو، رنگ بدنه و درز و فواصل میان قطعات مختلف بررسی می‌شوند و در مرحله دینامیک نیز عملکرد موتور، تعلیق و ترمز، فرمان، سیستم‌های الکترونیکی خودرو مورد ارزشیابی قرار می‌گیرند.
جالب آنکه در این شیوه به طرز جالبی متریال مورد استفاده در طراحی بدنه و کیفیت مواد به کار رفته در طراحی داخلی و روکش صندلی‌ها که پاشنه آشیل کلیه تولیدات داخلی هستند، لحاظ نمی‌شوند. اما با همین معیار‌ها نیز جای سوال است که وقتی خودرو‌های داخلی به لحاظ ظاهری نظیر کیفیت رنگ و به لحاظ مشخصات فنی یعنی میزان مصرف سوخت، آلایندگی، شتاب و بیشینه سرعت تغییری نمی‌کنند چگونه ستاره‌های کیفی آن‌ها بالاتر می‌رود؟ چگونه هنگامی که خودرو‌های داخلی به دلیل ایمنی ناکافی هنوز هم یکی از عوامل مهم در سوانح رانندگی محسوب می‌شوند به لحاظ سیستم تعلیق، ترمز و فرمان نمره قبولی می‌گیرند و ستاره‌های بیشتری کسب می‌کنند؟ چگونه ستاره خودرو‌های قدیمی با طراحی بیش از یک دهه پیش بر اساس استاندارد‌های امروزی افزایش می‌یابند حال آنکه در کشور‌های اروپایی و آمریکا با ارائه استاندارد‌های جدید بسیاری از خودرو‌ها یا از رده خارج می‌شوند و یا با تغییرات اساسی دوباره به بازار عرضه می‌شوند؟
افزایش ستاره راهی برای فرار
برای پاسخ به سوالات فوق کافی است به اخبار پیرامون صنعت خودروسازی داخلی نگاهی بیاندازید. در واقع هر زمان که با آلودگی هوای کلان شهر‌ها و افزایش میزان سوانح رانندگی زمزمه خروج خودرو‌های بی کیفیت از خط تولید و ارائه استاندارد‌های جدید و اصطلاحا سخت گیرانه به میان می‌آید در چشم به هم زدنی خودروسازان داخلی با حمایت بی چون و چرای سازمان‌های ناظر کیفیت محصولات خود را با افزایش چند ستاره بالا می‌برند تا خودرو‌های خود را از خطر توقف تولید نجات دهند. اگر این ادعا کذب است پس چرا محصولات بی کیفیت و غیرایمنی نظیر پژو ۴۰۵، پژو پارس و پراید با ده‌ها هزار کشته در تصادفات و میزان آلایندگی سرسام آور همچنان پس از سال‌ها در ایران تولید می‌شوند؟
در واقع کیفیت خودرو‌های داخلی بیش از هر چیز به یک بازی خنده آور با نتیجه‌ای مشخص بدل شده به طوری که هم اکنون می‌توان پیش بینی کرد که در سال آینده به جای اینکه شاهد از رده خارج شدن خودرو‌های بی کیفیت داخلی باشیم، باید ستاره‌های افزایش یافته آن‌ها را بشماریم.
منبع:فردا
