مرز رابطه ميان مؤمنان با كفّار چيست؟
چهارشنبه ۲۹ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۰۸:۴۰
کد مطلب: 574709
1. حضرت سليمان به بلقيس كه پادشاه كافرى بود، نامه نوشت. «انّه من سليمان و انّه بسم اللّه الرّحمن الرّحيم»(نمل، 30)
2. ابراهيم خداپرست با نمرود كه ادعاى الوهيت داشت، احتجاج كرد. «ألم تر الى الّذى حاجّ ابراهيم فى ربّه»(بقره، 258)
3. پيامبر(ص) به سران كفر نامه نوشت.
4. حضرت علي عليه السلام و امامان معصوم، با نامه ها و نشستها و احتجاجاتى كه با مخالفان و رقباى خود داشتند آنها را دعوت به حق واز ظلم وستم و بي عدالتى منع كرده و هشدار مي دادند.
بنابراين، رابطه اى در حد و مرز دعوت به حق، احتجاج و جدال نيكو و موعظه و امر به معروف يا انتقاد و توبيخ يا محكوم كردن و افشاگرى افكار و عملكرد نااهلان رو در رو يا با نامه و يا با هر وسيله ى ديگر، مانعى ندارد. نمونه ى آن را در نامه امام خمينى به رئيس كمونيستها - گورباچف - كه در زمان خود ابرقدرت شرق بود، مشاهده مي كنيم، در اينگونه ارتباطات هيچگونه تحقير و ذلت پذيرى، سازش و مداهنه، التماس و خودباختگى به چشم نمي خورد؛ بلكه اين ارتباطات برخاسته از ايمان سرشار و يقين و جرأت و عمل به وظيفه مي باشد.
امامان ما با دشمنان سرسخت خودشان به گفتگو مي نشستند. مرحوم طبرسى، احتجاجات امامان معصوم را قرنها قبل گردآورى كرده است. شايد بتوان گفت؛ بيشترين رونق اين نشستهاى علمى اهل بيت با مخالفان در زمان حضرت رضاعليه السلام و با جلساتى كه مأمون تشكيل مي داد، بود. اكنون كه سخن به اينجا رسيد به يكى از اين گفتگوها اشاره كنم:
يكى از فرقه هايى كه نامشان در كنار يهود و نصارا و مجوس در قرآن آمده، فرقه ى صابئين است. عمر صابئى كه دانشمندى قوى و جسور بود، رهبرى اين گروه را عهده دار بود و بارها با امام رضاعليه السلام بحث كرده بود.
در يكى از اين جلسات، استدلال امام رضاعليه السلام به گونه اى بود كه رهبر صابئين اقرار كرد كه با اين بيان در همين حال قلبم نرم شده است. «الآن لان قلبى»
در اين هنگام صداى اذان بلند شد، امام جلسه را ترك كرد. به امام عرض كردند، اين جلسه مهمترين جلسات تاريخ است، ادامه بدهيد تا كار اين دانشمند يكسره شود، فرمود: نماز اول وقت بر تشكيل هر جلسه اى اولويت دارد.
منبع:(كتاب پرسش ها وپاسخ هاي قرآني.حجة الاسلام قرائتي)
