اولین سفر یک رئیس جمهور به روسیه پسا داعش
به بهانه سفر پوتین به سوریه/ ۲۰ سال بعد نگوییم چرا نفوذمان در سوریه کم است...
سه شنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۱۶:۵۹
کد مطلب: 572601
رفتار او دقیقاً رفتار رییس‌جمهوری است که کشورش را یک ابرقدرت می‌داند؛ برای اعلام پیروزی‌اش برنامه ریخته، به انعکاس رسانه‌ای این اعلام می‌اندیشد و حتی اگر فقط چند ساعت در سوریه باشد، باز هم ترجیح می‌دهد آنجا وسط سرزمینی که میدان نبرد بوده، برای نظامیان کشورش حرف‌های قهرمانانه بزند تا در عمل نشان بدهد داعش وجود ندارد. او می‌داند اکنون و پس از پایان جنگ وقت تثبیت حضور است، حضوری که فیزیکی هم نیست و از قضا با دستور مقتدرانه‌ی آغاز خروج نظامیان روس از سوریه همراه است؛ یعنی سوریه امن است و دیگر نیازی به حضور ما نیست.
اما نکته جای دیگری است؛ کشوری که صدها شهید در سوریه داده، ایران است؛ کشوری که در اوج جنگ سوریه، مقامات ارشدش (ظریف، لاریجانی، ولایتی و ...) راهی دمشق می‌شدند تا در عمل ثابت کنند دولت سوریه باقی مانده و باقی خواهد ماند، ایران است. کشوری که با توان و تصمیم نظامی‌اش، روسیه را پای کار نبرد با تکفیری‌ها آورد، ایران است. ایرانی که رییس‌جمهورش برای دیدار با زلزله‌زدگان کشور خودش هم احساس ناامنی دارد و از ماشین پیاده نمی‌شود، چه رسد به سوریه برود و قهرمانانه نطق کند و از مبارزه با تروریست‌ها بگوید. جنگ سوریه رو به اتمام است؛ اما هر کس نبرد نظامی را برده، الزاماً نبرد سیاسی و رسانه‌ای را نخواهد برد...
برای درک بهتر این مقایسه، به همه انتقادهای این سال‌ها بیندیشیم که چرا علیرغم نزدیکی سیاسی ایران و عراق، سهم ترکیه در نفوذ سیاسی و اقتصادی عراق بیشتر است؛ در مورد افغانستان هم به شکلی دیگر این انتقادات بیان شد. ۲۰ سال دیگر با مدل دیپلماسی امروز دولت روحانی و سیاست‌های منطقه‌ای اش، همین حامیان امروز روحانی که لزومی هم نمی‌بینند رییس‌جمهور منتخب‌شان قدمی برای سوریه بردارد، طلبکار خواهند شد که چرا سهم ما در سوریه‌ی پس از جنگ این قدر اندک است و روسیه پیروز میدان قلمداد شده؛ اما فکر نمی‌کنند تقصیر را باید در سیاست‌های منطقه‌ای جریان خود بیابند. ما برای سهم‌خواهی نجنگیده‌ایم و شأنیت خون شهدای ایرانی هم فراتر از این حرف‌هاست، اما نباید وقت نبرد دیپلماتیک و فرهنگی که شد، عقب بنشینیم بدین بهانه که سهمی نخواسته‌ایم.
تا یک نسل دیگر هم جامعه‌ی ایرانی به واسطه فرزندان شهدای مدافع حرم متاثر از نبرد سوریه است؛ اما سهم ایران در فضای سیاسی و اقتصادی بعد از جنگ را خون صدها پاسدار شهید تعیین نمی‌کند، بلکه دیپلماسی و فعالیت فرهنگی دولت‌های ما کار را پیش خواهد برد. سوال ساده‌ای است؛ قرار بود سپاه بجنگد و بخش نظامی را در دوران جنگ پیش ببرد و از آن سو، دیپلماسی فعال در دوران پساجنگ هم سهم دولت باشد؛ حال قضاوت کنید چه کسی کم فروشی کرد..
۳۲
سلام تیتر را درست کنید اولین سفر ... به سوریه نه روسیه
حرف درستی زدید وبا توجه به موضع پدر بشار حافظ اسد از موضع جنگ ایران وعراق که طرف ایران بود وما تالفی کردیم برای او وکشورش ولی اگر بشار به ایران جفا کندواز ترس پوتین به او میدان بدهد پس اگر یه داعشی سر اورا برید نباید افسوس بخوریم ویه خیابان به نامش کنیم .خلایق هرچی لایق !مگر اینکه از او تضمین های کافی گرفته باشیم که توسیاست با ما هماهنگ باشد البته تو اقتصاد عراق به قول سردار رضایی خوش بحال ترکیه شد ...
روسیه میتواند چون واقعا ابرقدرت است. امریکا می تواند چون به معنای واقعی ابرقدرت است. ما فقط ادای ابرقدرت ها را میخواهیم دربیاوریم. ابرقدرت بودن پارامترهای زیادی داره. فقط به نظامی گری نیست. فقط به این نیست ناوگروهمان از این دریا به اون دریا سفر کند. در ثانی سهم از چی میخواهید؟ از ویرانه های یک کشور. کشوری که ویران شد. از هر نظر. اگر فقط به اسد دل خوش کرده اید که او معلوم نیست ماندنی باشد یا نباشد. به نظر من یکی ازبرنده های واقعی این ماجرا امریکاست. خیلی خوب مدیریت کرد. هیچ تلفات نیروی انسانی نداد. پایگاههاش را در سوریه زده. نیروهای مورد نظرش بخش هایی را در اختیار دارند. کاملا درست مهره چینی کرده. ضرر هم نکرده.
واقعا جای تاسف داره وقتی خود غربیها در خصوص سوریه ، ایران را پیروز میدان نبرد در این کشور می دانند شما بر خلاف واقعیت حرف می زنید. در ضمن اگر بشار می خواست به این خاطر که در قدرت باشد ایران را کنار بزند می توانست سالهای قبل، با پیشنهاد عربستان و کنار گذاشتن ایران از صحنه سیاسی سوریه و پیروی از عربستان به این خواسته برسد و نیازی نبود که اینقدر درگیر جنگ شود. البته روسیه کشور قدرتمندی است اما در سوریه تنها روسیه قدرت ندارد و نباید قدرت ایران را در این کشور دستکم بگیرد.
علی آقای عزیز نمی دانیم که شما خود را به خواب زده اید یا واقعا خواب تشریف دارید . بارها سردار سلیمانی ها و دیگران گفته اند که حضور ما در سوریه بیش از آن که به منفعت سوریه باشد برای دفاع از خودمان بوده است . چه کسی است که نداند علت ایجاد داعش در سوریه اسد نبوده است بلکه برای تثبیت اسراییل و در مقابله با جریان حزب الله و ایران داعش ساخته و پرداخته شده است. البته کم کاری دولت در صحنه دیپلماسی نیز در جای خود قابل بحث است.
اینکه دنیای غرب با همه ادعایشان در صدد مقابله با موج نفوذ انقلاب در سطح مردم منطقه هستند نشان از ابرقدرتی انقلاب و هوشیاری رهبری است . نمی دانم مولفه های شما برای ابرقدرتی چیست و با کدام معیار قابل سنجش است ولیکن امکان درک ابرقدرتی از دیدگاه انقلاب و رهبری نیز می تواند برای ما و شما عبرت آموز باشد.
اینکه دنیای غرب با همه ادعایشان در صدد مقابله با موج نفوذ انقلاب در سطح مردم منطقه هستند نشان از ابرقدرتی انقلاب و هوشیاری رهبری است . نمی دانم مولفه های شما برای ابرقدرتی چیست و با کدام معیار قابل سنجش است ولیکن امکان درک ابرقدرتی از دیدگاه انقلاب و رهبری نیز می تواند برای ما و شما عبرت آموز باشد.
جالبه که میگویید داعش را اسراییل و امریکا فقط ایجاد کردند. اگر همین داعش یا امثال اون در یک کشور که مثل سوریه ی بشار اسد دوست ایران نبود ایجاد میشد و اون کشور را ویران ایا باز هم این حرف را میزدید یا حکومت اون کشور را مقصر میدونستید؟؟ اقا حکومت هر کشوری در قبال اون کشور و ملتش مسئول است. متوجه هستید. پس حکومت یک کشور چه کاره است. چه کسی زمینه ی پدیده ای مثل داعش و نابودی. و ویرانی کشور خودش را فراهم کرد؟ ببین برادر این را که نمی توانی منکر شوی. انقلاب های عربی در 4 کشور اتفاق افتاد. شما فقط یک نگاه به این 4 کشور بنداز و نحوه برخوردها را ببین. در تونس و مصر، بن علی و مبارک تا دیدند مردم نمیخواهند اونها را گذاشتند رفتند و حاضر نشدند ویرانی مملکتشون و و کشته شدن مردمشون را در ازای باقی موندن سر قدرت ببینند. کشورهاشون هم اسیبی ندید. اما اون دوتای دیگه. سوریه و لیبی چی؟ اون قذافی و بشار اسد فقط و فقط خودشون و جایگاهشون را دیدند. به سرکوب خشونت بار مردمشون روی اوردند. اون قذافی با جنگنده و تانک به جون مردمش افتاد. عاقبت چی شد. ویرانی کشورهاشون. هر کدوم به یک طریق. داعش در کدوم یک از این چهار کشور لانه کرد. سوریه و لیبی. در سوریه از اول اول مگر داعشی وجود داشت. من دقیقا یادمه یک سری تظاهرات کاملا مسالمت آمیز از شهر درعا شروع شد. مثل بقیه تونس و مصر. اما رفتار بشار اسد چی بود. سرکوب خشونت بار مردم. بعد کم کم بوی خشونت گرفت همه چیز. ببین کسی مثل بشار اسد به هیچ عنوان قابل احترام نیست. کسی که ویرانی کشورش و کشته شدن و اواره شدن مردمش را به در قدرت موندن ترجیح داد. و خیلی جالبه که چنین فردی برای شما دوست داشتنیه. ایا مثلا اگر حسنی مبارک هم دقیقا همین کارها را کرده بود بازهم چنین برخوردی داشتید. مسلما نه. و وقتی این بشار اسد صحبت از پیروز شدن میکند خیلی خنده داره. شما فکرش را بکنید. بشار اسد فقط برای اینکه خودش و خانوادش در قدرت بمونند کاری کرد که پای هر کشوری که فکرش را بکنید به سوریه باز شد. دیگه چیزی از سوریه مگر مونده که بخواد بر اون حکومت کنه. چندین میلیون اواره. انشقاق اجتماعی. بغض ها و کینه هایی که در دل خیلی مردم سوریه خواهد بود. یک جامعه متلاشی شده. بعد شما صحبت از پیروزی میکنید. البته تا پیروزی را چی معنا کنید. بله اگر پیروزی بر داعش باشد که خوب همه کمک کردند و هر کسی هم حس پیروزی داره. بالاخره هیچکس نمیتواند بگوید فقط من بودم. یک بخشی از شهرهای سوریه را کردها ازاد کردند. اونها جنگیدند که تحت حمایت امریکاییها بودند. الان امریکاییها در سوریه پایگاههای نطامی زدند که قبلا نداشتند. پس از این نظر امریکاییها پیروز شدند. گروههایی وابسته به خودشون هم بخش هایی از سوریه را دارند. سوریه هم که از دشمنان امریکا بود ویران شد. پس میبینید که امریکاییها حساب شده عمل کردند.
تحلیل درستی است حالا زمانیست که برای مشارکت در بازسازی زیرساختهای کشور سوریه از رئیس جمهور تا وزرا و مسئولین خود را به سوریه برسانند و نگذارند بازار آن کشور به دست دیگران بیفتد، حالا بایست تلاش کنند در جو غالب حضور مستشاران نظامی ایران ،مستشاران صنعتی واقتصادی ما فعالانه میدان سوریه را در دست بگیرند و زمینه حضور کالاها و تولیدات ایرانی در آن کشوررا فراهم کنند؛ تا هم در بازسازی آن کشور مشارکت داشته باشیم وهم سهم تجاری خود را از سوریه گرفته باشیم.
بازسازی ازجیب کی؟ از جیب خودمون؟؟ همونطور که برای جنوب لبنان انجام دادیم که به قول حسن شاطری (حسام خوشنویس) در ظرف دو هفته مشکل برق 73 روستا را حل کردیم و در 45 روز 45 مدرسه را بازسازی و نوسازی کردیم. البته از جیب مردم ایران. الان هم برا سوریه دقیا همین وضعیته. اخه سوریه مگه پولی هم داره که بخواد به ما بده.
