بازگشت روحانی و نجفی به کارگزاران ناب/ جهانگیری به راه روحانی خواهد رفت نه خاتمی
شنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۲۰:۱۲
کد مطلب: 570017
اما نکته ظریفی در این رابطه وجود دارد که باید بدان اعتنا داشت.
مسیر خطرناکی در مقابل مسوولین انقلاب قرار گرفته است که باید نگران بود.چرا؟
ما با بخشی از اصولگرائی مواجهیم که اینها نسبتی با مردم ندارند پس به قدرت نمی رسند.
با بخشی از اصلاحات مواجهیم که اینها درک لازم برای سیاست ورزی در حاکمیت ندارند پس در معرض انتخاب قرار نمی گیرند.
اما با بخشی از تکنوکرات ها مواجهیم که راه رسیدن به قدرت را فرا گرفتند؛ اینها در انتخابات اصلاح طلب و در حاکمیت اصولگرایند؛ در هردو مقطع نیز مشغول تظاهرند.
بنابراین به زودی بخش قابل اعتنائی از اصولگرائی و اصلاح طلبی با هدف رسیدن به قدرت، در سبک سیاست ورزی با کارگزاران ادغام می شوند.
اما سرنوشت این جریان نیز شکست است؛ البته شکست همراه با تنفر. علتش نیز تظاهرست؛ تظاهر در مردم‌گرایی و تظاهر در سیاست ورزی.
اساسا "کارگزاران ناب" را باید با دوران آیت الله هاشمی در دهه 70 شناخت؛ اتفاقا آقایان روحانی و نجفی از همان نسل اند. این نسل از تکنوکرات های اصیل هیچ وقت به تقابل نمی رسند. اهل ساختار شکنی نیستند و با هرگونه برهم زنی سیاسی مخالفند مگر یکجا؛ جائی که احساس کنند قدرت شان در خطر است.
اگر قدرت شان به خطر بیافتد هویت شان تغییر می کند. نمونه اش ایام انتخابات است. در غیر اینصورت این جریان همواره اهل مدارا و مماشات است. چه با رقبای داخلی و چه مخالفان خارجی.
بنابراین ما درآینده نیز با بخشی از اصولگرائی مواجهیم که به کارگزاران می رسد. شبیه آنچه برای آقای مطهری و آقای جلالی و غیره در انتخابات مجلس دیدیم.
اما کارگزاران برخلاف نمایش انتخاباتی اش به شدت غیر مردمی است. به همین جهت آقای روحانی بیشترین مخالفانش را امروز از میان طرفدارنش جذب می کند.
تکنوکرات ها هیچ گاه در بلند مدت در قدرت نخواهند ماند. "گذشت زمان" برای تکنوکرات ها یک آسیب جدی است. هرچه می گذرد رفتار دوگانه آنها با مردم روشن می شود. این جریان به سرعت و البته همراه با تنفر از سوی مردم کنار گذشته می شوند. رجوع کنین به احساس انزجار مردم از مرحوم آیت الله هاشمی و رجوع به دولت آقای خاتمی.
به همین جهت اصلاح طلبان بسیار نگرانند و تلاش می کنند سرنوشت آقای جهانگیری به رئیس جمهور گره نخورد. اما جریان اصلاحات نیز هیچ گاه دستش به قدرت نخواهد رسید. چون این جریان هنوز نتوانسته است مناسبات قدرت سیاسی در ایران را درک کند.
اصلاح طلبی در ایران محکوم است به حداقل ها در سیاست؛ این جریان در بهترین حالت یا نردبان پیشرفت تکنوکرات ها می شود یا اوج قدرت سیاسی اش در معاونت هاست. همین که اصلاحات در ایران به آقای جهانگیری رسیده است یعنی "کارگزارنیزه شده اصلاحات". برخلاف تصور آنها، جهانگیری در سیاست همان راهی می رود که آقای روحانی می رود نه آقای خاتمی.
خلاصه اینکه در آینده ما با چنین پدیده ای مواجهیم: مردان سیاسی از جناح های مختلف برای به قدرت رسیدن به کارگزاران می رسند؛ در ایام انتخابات اصلاحات چی می شوند و در قدرت به اصولگرائی از جنس آقای لاریجانی تمکین می کنند و صدالبته در بلند مدت از سوی مردم حذف می شوند.
اما این اتفاق یک نتجیه قهری دارد. نتیجه چنین فرآیندی احساس انزجار تدریجی مردم از کارگزاران نظام و اعتمادسوزی از حاکمیت است.به نسل جدیدی از مردان سیاسی نیازمندیم که بتوانند "سیاست ورزی در قدرت" را با "جلب رضایت مردم" صادقانه جمع کنند.
