ماراتن ایران، همه رفتند ما ماندیم!

ماراتن ایران با کمترین هزینه توانسته در المپیک و مسابقات جهانی سهمیه بگیرد، اما حمایتی که باید باشد، از این رشته صورت نمی‌گیرد و برگزاری مسابقات فرمایشی دوی ماراتن نظیر دوی 42 کیلومتر تهران هم جنبه نمایشی و تبلیغاتی داشته و نمی‌تواند دردی از ماراتن ایران دوا کند.

ماراتن کشورمان تنها یک دونده بین المللی دارد و آن هم مرادی است که پس از انقلاب اولین دونده ای بود که در المپیک 2016 ریو حضور داشت و حتی از خط پایان هم گذشت، اما او هم به دلیل همین بی توجهی‌ها و کم اهمیتی‌ها نمی‌تواند در آسیا حرفی برای گفتن داشته باشد و به نوعی این رشته در ایران در حال درجا زدن است؛ دلیل این درجا زدن هم مقایسه رکوردهای ثبت شده در این دوره و دوره قبل مسابقات آسیایی است.

دونده ای با رکورد فعلی‌ مرادی یعنی 2.21.33 و حتی کمتر از آن در دوره قبلی برنز گرفته بود، اما حالا این رکورد به جایگاه دوازدهم شده است. این نشان می‌دهد کشورهای آسیایی در 2،‌3 سال گذشته چه پیشرفتی در این رشته داشته‌اند و ماراتن ایران اندر خم یک کوچه بوده و تکانی نخورده است.