امام عسکری، یازدهمین پیشوای شیعیان، در سال 232 ه. ق چشم به جهان گشود (1). پدرش امام دهم، حضرت هادی-علیه السلام-و مادرش بانوی پارسا و شایسته، «حدیثه » ، است (2) که برخی، از او بنام «سوسن » یاد کرده اند (3). این بانوی گرامی، از زنان نیکوکار و دارای بینش اسلامی بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکری-علیه السلام-پناهگاه و نقطه اتکای شیعیان در آن مقطع زمانی بسیار بحرانی و پر اضطراب بود (4).
از آنجا که پیشوای یازدهم به دستور خلیفه عباسی در «سامراء» ، در محله «عسکر» سکونت (اجباری) داشت، به همین جهت «عسکری » نامیده می شود. (5) از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقی » و «زکی » (6) و کینه اش «ابو محمد» است. او 22 ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید. مدت امامتش 6 سال و عمر شریفش 28 سال بود، در سال 260 ه به شهادت رسید و در خانه خود در سامراء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد. (7)
پی نوشتها:
1) کلینی، اصول کافی، تهران، مکتبة الصدوق، 1381 ه. ق، ج 1، ص 503-شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبة بصیرتی، ص 335-ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، قم، کتابفروشی مصطفوی، ج 4، ص 422-طبرسی، اعلام الوری، الطبعة الثالثة، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ص 367. مسعودی و علی بن عیسی اربلی تولد حضرت را در سال 231 دانسته اند.
2) شیخ مفید، همان کتاب، ص 335-طبرسی، همان کتاب، ص 366.
3) کلینی، همان کتاب، ص 503-علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، تبریز، مکتبة بنی هاشمی، 1381 ه. ق، ص 192.
4) و کانت من العارفات الصالحات و کفی فی فضلها انها کانت مفزع الشیعة بعد وفاة ابی محمد (حاج شیخ عباس قمی، الانوار البهیة، مشهد، کتابفروشی جعفری، ص 151) .
5) صدوق، علل الشرایع، قم، مکتبة الطباطبائی، ج 1، باب 176، ص 230-نیز صدوق، معانی الاخبار، تهران، مکتبة الصدوق-مؤسسة دار العلم، 1379 ه. ق، ص 65.
6) ابو جعفر محمد بن جریر الطبری، دلائل الامامة، الطبعة الثالثة، قم، منشورات الرضی، 1363 ه. ش، ص 223.
7) شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبة بصیرتی، ص 345-شیخ عبد الله الشبراوی، الاتحاف بحب الاشراف، ط 2، قم، منشورات الرضی، 1363 ه. ش، ص 178-179
از آنجا که پیشوای یازدهم به دستور خلیفه عباسی در «سامراء» ، در محله «عسکر» سکونت (اجباری) داشت، به همین جهت «عسکری » نامیده می شود. (5) از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقی » و «زکی » (6) و کینه اش «ابو محمد» است. او 22 ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید. مدت امامتش 6 سال و عمر شریفش 28 سال بود، در سال 260 ه به شهادت رسید و در خانه خود در سامراء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد. (7)
پی نوشتها:
1) کلینی، اصول کافی، تهران، مکتبة الصدوق، 1381 ه. ق، ج 1، ص 503-شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبة بصیرتی، ص 335-ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، قم، کتابفروشی مصطفوی، ج 4، ص 422-طبرسی، اعلام الوری، الطبعة الثالثة، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ص 367. مسعودی و علی بن عیسی اربلی تولد حضرت را در سال 231 دانسته اند.
2) شیخ مفید، همان کتاب، ص 335-طبرسی، همان کتاب، ص 366.
3) کلینی، همان کتاب، ص 503-علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، تبریز، مکتبة بنی هاشمی، 1381 ه. ق، ص 192.
4) و کانت من العارفات الصالحات و کفی فی فضلها انها کانت مفزع الشیعة بعد وفاة ابی محمد (حاج شیخ عباس قمی، الانوار البهیة، مشهد، کتابفروشی جعفری، ص 151) .
5) صدوق، علل الشرایع، قم، مکتبة الطباطبائی، ج 1، باب 176، ص 230-نیز صدوق، معانی الاخبار، تهران، مکتبة الصدوق-مؤسسة دار العلم، 1379 ه. ق، ص 65.
6) ابو جعفر محمد بن جریر الطبری، دلائل الامامة، الطبعة الثالثة، قم، منشورات الرضی، 1363 ه. ش، ص 223.
7) شیخ مفید، الارشاد، قم، مکتبة بصیرتی، ص 345-شیخ عبد الله الشبراوی، الاتحاف بحب الاشراف، ط 2، قم، منشورات الرضی، 1363 ه. ش، ص 178-179
