با موضوع فلسفه انتظار؛
متن سخنرانی شهید ابوترابی در اردوگاه عراق
چهارشنبه ۳ آبان ۱۳۹۶ ساعت ۱۰:۱۰
کد مطلب: 560216
به گزارش جهان نيوزبه نقل از مشرق، آنچه می خوانید، سخنرانی شهید حجت الاسلام ابوترابی است که در روز دوشنبه مورخ ۱۳ فروردین سال ۱۳۶۷ هجری شمسی برابر با ۱۵ شعبان‌المعظم سال ۱۴۰۸ هجری قمری در اردوگاه ایراد گردیده.
مسأله مهم، وظیفة ما در قبال آقا امام زمان است که چگونه در رابطه با آن حضرت انجام وظیفه نماییم.
رسول گرامی اسلام هرگاه نام مبارک امام زمان را می‌بردند، می‌فرمودند که باید دید هدف از غیبت و ظهور آن حضرت چیست؟
به یقین، جز تحقق بخشیدن به احکام اسلامی و اجرای عدالت اجتماعی چیز دیگری نخواهد بود. همان گونه که حضرت رسول اکرم و ائمه معصومین به آن اشاره فرمودند. حضرت می‌فرمایند: «در انتظار روزی هستم که با قیامم انتقام شما را گرفته و تحقق بخشندة عدالت اجتماعی باشم». حضرت صادق فرمودند «اَفْضَل العِبادَة اِنْتِظار الْفَرَج». بالاترین عبادت، انتظار بر تحقق یافتن عدالت اجتماعی به دست نازنین آن حضرت در سطحی وسیع و گسترده می‌باشد.
کسی می‌تواند منتظر واقعی به حساب آید که از هرگونه بی‌عدالتی به دور باشد. برای مثال: شما در انتظار طبیبی هستید که برای معالجة یکی از نزدیکان بیاید. تلفن زده‌اید، طبیب گفته است که می‌آید. شما در انتظار او، از انجام هر عملی که در جهت خدمت به این مریض، باشد کوتاهی نمی‌کنید؛ پانسمان، کمک‌های اولیه، تنفس مصنوعی، روحیه و غیره. نمی‌گویید که دیگر طبیب می‌آید، به من ربطی ندارد، مُرد که مُرد. تا زمانی که طبیب بیاید از هر خدمتی کوتاهی نمی‌کنید. ما منتظر دکتر هستیم؛ ولی قبل از آمدن دکتر اشک می‌ریزیم و در خدمت به او کوتاهی نمی‌کنیم. حال، در انتظار فرج و به اجرا درآمدن عدالت اجتماعی، آن کسی می‌تواند باشد که در حد خود، حافظ عدالت اجتماعی به تمام معنی باشد.
عزیز من! این یک واقعیت است؛ مدعیان دوستی امامت از زمان پیغمبر خدا زیاد بودند؛ اما کسانی که عمارگونه در رکاب امام بایستند و شمشیر را بر روی سینه خود قرار دهند و بگویند: «اگر امام اذنم دهد، شمشیر را به سینه فرو برده و از پشت بیرون بکشم»، کم بودند. منتظران آقا امام زمان خیلی بودند؛ اما آنکه به سهم خود حافظ عدالت اجتماعی باشد، چه بسا کم (و قَلیل مِنْ عِبادِی الشُکور). در صورتی که خودمان عدالت اجتماعی را رعایت ننماییم، چگونه می‌توانیم معتقد به این باشیم.
بزرگواری بودند به نام «حاج‌آقا موفق». به یاد امام افتاد، گریه کرد، تا بی‌هوش شد؛ چندین بار گریه کرد تا بی‌هوشی. گفت: در عالم خواب و بیداری بودم که دیدم مرا به خیمه‌ای وارد کردند. در حالی که در گوشه‌ای از خانة خدا بودم. در آن خیمه به من گفتند که امام، تو را پذیرفته. رفتم و ایشان را زیارت کردم. امام نشستند و سخت گریه می‌کردند و مانند ناودان از چشم‌های مبارکشان اشک جاری بود. حضرت به من چنین فرمودند: «دعا کنید خدا فرج مرا به تعجیل اندازد». ایشان از بی‌عدالتی‌ها رنج می‌بردند و برای عدالت اجتماعی لحظه شماری می‌کردند.
بیایید به حق آن حضرت، به حق این روزها، به حق زمین و آسمان، به حق تمام انبیا و اولیا، پایتان را از توی کفش انسان‌ها بیرون بکشید! هرگونه اذیت و آزار مردم از بی‌عدالتی‌هاست. برای دورماندن از بی‌عدالتی‌ها، کاری به کار دیگران نداشته باشید. اگر می‌خواهید قلب امام زمان را خوشحال کنید، نمی‌خواهید که خدای ناکرده، به نفرین آن حضرت مبتلا شوید، مواظب باشید قلب کسی را نشکنید. مسأله، مسأله حساس و حیاتی می‌باشد. به جان نازنین ایشان مسأله خیلی حیاتی است.
سال‌ها پیش یکی از برادران، مورد اهانت و فحش ناموسی قرار گرفت و از این اهانت شدیداً خودخوری می‌کرد؛ تا اینکه گفت: در عالم خواب دیدم که وجود مقدس امام زمان۷ به سمت من می‌آمدند. با عجله برای دست بوسی حضرتش نزدیک شدم. حضرت چنین فرمود: «من از طرف مادرم فاطمة زهرا مأمورم تا از اهانتی که به مادر شما در مجلس شد، معذرت خواهی نمایم». ببینید تا کجا به این مسائل توجه دارند! چگونه از اهانتی که به مادر یکی از شیعیان شده از طرف مادرشان عذرخواهی می‌کنند!
سوءظن، غیبت، افترا، ما را از عدالت اجتماعی دور نگه می‌دارد. اگر پنجاه نفر آمدند و گفتند فلانی چنین و چنان می‌کند، اگر خودش گفت نکردم، شما قبول کنید که نکرده است. سوءظن پیدا نکن. این را من نمی‌گویم، امام جعفر صادق می‌فرماید. تا به عذاب عقوبت الهی دچار نشوید. در رابطه با انسان‌ها شما هیچ گاه دانسته مال کسی را نمی‌خورید؛ پس خدای ناکرده چه رسد به بدتر از آن! غیبت و تهمت و هتک حرمت انسان‌ها به مراتب از خوردن مال دیگران ننگین‌تر و هلاک کننده‌تر است.
در رابطه با انسان‌ها اگر کار خیری از دست شما ساخته است، با کمال میل و تواضع و فروتنی انجام دهید. اگر نتوانستید، با اذیت و آزار، انسان‌ها را آزرده خاطر مسازید که «اِنَّ‌الله عِندَ قُلوب مُنْکَسِره».
عزیزان من! قلب شکستن را عقوبت الهی در پیش است. خدا می‌داند نمی‌دانم با چه بیانی بگویم؛ با دیگران کاری نداشته باشید. این عین آیة قرآن است که به مردم ستم مکنید و از هرگونه بدرفتاری و سوءظن و غیبت و تهمت و اهانت به آن‌ها بپرهیزید. حق آن‌ها را محترم بشمارید و از هرگونه خدمتی که برایتان ساخته است، دریغ مکنید. این خدمت، وظیفة توست، نه غیبت و عیب‌جویی.
بدانید که اصلاح وظیفة ما است، نه اهانت و خراب کردن روحیة دیگران. اگر ناراحتی از ناحیة من و امثال من پیش آمد، اگر بلندنظری و گذشت داشتی، امام زمان را خشنود گرداندی.
در رابطه با انسان‌ها اگر کم‌ترین نقصی در ایثار و گذشت داشته باشیم، نمی‌توانیم عدالت اجتماعی را نسبت به آن‌ها ایفا نموده و حافظ حقوق آن‌ها باشیم. اگر مسأله‌ای شما را متأثر نمود، باید با بلندنظری و بلند همتی و مردانگی به روی خودمان نیاوریم. بدانید که عفو و ایثار و گذشت، باعث خشنودی آن حضرت می‌گردد. هیچ مسأله‌ای پر اهمیت‌تر از این نیست.
این را بدانید که مهم‌ترین امتحانات ما در رابطه با انسان‌ها است. خدمتی می‌توانید بکنید، انجام دهید! اگر نمی‌توانیم، دست و پای خودمان را از هرگونه خطایی در رابطه با انسان‌ها دور نگه داریم، تا به اندازة توانایی خودمان در عدالت اجتماعی انجام وظیفه کرده و وجود نازنین امام زمان را خشنود و راضی سازیم.
برادر عزیز! حرمت یک انسان از حرمت قرآن بیشتر است. بنویسید و داشته باشید که اگر روزی خلاف این را شنیدید، بر من لعنت بفرستید. ای انسانی که به قرآن بی‌حرمتی نمی‌کنی، از بی‌حرمتی به انسان‌ها بپرهیز! که به مراتب از بی‌حرمتی به قرآن دردناک‌تر است و عقوبتش سخت‌تر است. چگونه با نهایت احترام از کنار قرآن می‌گذری، از کنار هر انسانی این چنین بگذر!
اگر چنین شد مطمئن باشید که از بیش‌ترین خطاها در امان خواهید بود و بیشتر مسائلتان حل خواهد شد و به دعای خیر انسان‌ها از هر لغزشی به یاری امام زمان در امان خواهید ماند. به پاس حرمت آقا امام زمان که هیچ گاه هیچ امری بر او پوشیده نیست، در این، کم‌ترین مضایقه و کوتاهی نفرمایید. آن وقت در شمار بهترین دوستان و نزدیکان آن حضرت خواهید شد و هرگاه از دنیا رفتید، اجر شهید را خواهید برد. امام صادق۷ می‌فرماید: «الاخذ بِأمْرِنا فی غیبَة ولینا کلمُتشحِط بِدَمه فی سَبیلِ الله».
والسلام
