مهران پرسيد كدام بشكه را بايد بزنم؟ گفتيم آن بشكه آخرى را، بجاى اينكه نشانه برود، چشمانش را بست و زير لب ذكرى را گفت و شليك كرد، موشك مستقيم خورد به بشكه!

به گزارش جهان نیوز، يكى از دوستان ميگفت، ما قبل از عمليات، در پادگان ، آموزش و تمرين تيراندازى با آرپى جى داشتيم . آر پى جى زن هاى درجه اول گردان ، بشكه ها را مي چيدند روى زمين و آنها را ميزدند و بعد بشكه ها را دورتر ميگذاشتند تا كار سخت تر شود. كار رسيد به جايى كه ديگر هيچكدام از آرپى جى زن هاى درجه يك هم ، نميتوانستند بزنند.

🔹شهيد مهران نصيرى هم آنجا بود. يكى از بچه ها كه ميخواست او را دست بياندازد، گفت:" خب! ديگه نوبت آشيخ مهران است!" ، ميخواست با او شوخى كند و متلك بپراند.
مهران هم گفت ، من كه بلد نيستم، بچه ها باز دستش انداختند و گفتند ، نه آشيخ! شما قهرمان آرپى جى هستى ...به اين نيت این حرف را میزدند كه بيايد و دو سه تا پرت و پلا شليك كند و همه به او بخندند. خلاصه به زور بچه ها آمد...

🔹حواستان باشد ، من اين چيزهايى كه نقل ميشود را زود قبول نميكنم. نه اهل خواب ديدنم و نه اهل استخاره، مگر در موارد استثنائى و خاص، ولى اينهايى كه دارم ميگويم، خودم ديده ام ، يا از كسى كه صد در صد به او اعتماد دارم شنيده ام.
مهران پرسيد كدام بشكه را بايد بزنم؟ گفتيم آن بشكه آخرى را، بجاى اينكه نشانه برود، چشمانش را بست و زير لب ذكرى را گفت و شليك كرد، موشك مستقيم خورد به بشكه!
يك عده تعجب كردند و بعضى خنديدند و مسخره كردند و گفتند كه شانسى بوده ، گفتند دوباره بايد بزنى ، دوباره و سه باره شليك كرد و موشك به هدف خورد!!!

🔸يكى ديگر از دوستان ميگفت، به ما آمدند گفتند كه برويد قبل از عمليات ، آخرين تلفن ها را به خانه تان بزنيد، از پايگاه ظفر ، آمديم طرف مخابرات شهر ايلام ، چندین دكّه  تلفن عمومى بود كه بچه هاى رزمنده ميامدند و صف مى ايستادند تا نوبتشان شود، ديديم پشت هر دکّه يك صف طولانى است كه اگر بخواهيم بايستيم ، دو ساعت ديگر هم نوبتمان نميشود، در حاليكه مرخصى ما رو به اتمام بود و بايد برميگشتيم. يك دكه خالى بود وپشت آن صف نبسته بودند. سوال كرديم، گفتند اين تلفن خراب است، به مهران گفتم بيا برويم ، ما امروز به تلفن نمي رسيم. مهران گفت بيا همين دكّه را يك امتحان بكنيم ! گفتم اينهمه آدم مگر عقلشان نميرسد از اين دكه هم استفاده كنند؟! گفت حالا بيا يك امتحانى بكنيم. از من انكار و از مهران اصرار، اين دوست ما كه شاهد ماجرا بوده الان زنده است، گفت با خودم گفتم اين مهران بازى اش گرفته، بگذار برود و خُنك بشود جلوى بقيه، بعد برگرديم پادگان...

🔸رفتيم كنار دکّه تلفن، گوشى را برداشت ، چشمانش را بست و چند بار گفت، يا فتاح،يا فتاح،يا فتاح  و بعد شروع كرد به شماره گرفتن و بعد از لحظاتى مادرش از آنطرف خط با او حرف زد! دوست ما ميگفت من اول خيال كردم دارد مرا دست مياندازد اما بعداً ديدم نه!، واقعاً دارد حرف ميزند . صحبت هايش را كرد، تلفن را گذاشت ، بقيه از صف دكّه هاى ديگر ، هجوم آوردند، اما هركس تلاش كرد، ديگر تلفن كار نكرد. تلفن مخصوص او درست شده بود و دوباره خراب شده بود.

بخشى از سخنرانى استاد رحيم پور با عنوان "ايستادند تا ننشينيم" چهارم خرداد نود و چهار