حاشیه ای که به واقعیت پیوست
تحلیل نوزده سال قبل حاشیه‌نویسِ خاتمی درباره حزب "کارگزاران"
چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۶ ساعت ۱۳:۱۰
کد مطلب: 556627
روندی که با «نامه‌هایی به دو جناح سیاسی کشور نوشتند و در آن خواستند تا پیرامون انتخابات و تعیین نامزدی که اجماع گروههای سیاسی را برانگیزاند به توافق برسند» شروع می‌شود؛ پس از عدم استقبال راست و چپ به حمایت از میرحسین موسوی و دکتر حسن حبیبی می‌رسد. ولایتی هم که آمدنش را به حمایت جامعه روحانیت مبارز مشروط کرده بود؛ وقتی مطمئن شد آنها از ناطق‌نوری حمایت می‌کنند به خواسته‌ی کارگزاران نه گفت.
اواخر دی‌ماه وقتی حسن‌حبیبی که خاتمی آمدنش را مشروط به نیامدن او کرده بود اعلام کرد نمی‌آید؛ حضور خاتمی قطعی شد. اما کارگزاران که خاتمی را مرد بازنده‌ی انتخابات می‌دانستند سراغ محمد هاشمی رفتند.
آنها در جلسه با مجمع‌روحانیون هم اعلام کردند صلاح است مجمع از محمدهاشمی حمایت کند. زمستان 75 وقتی هاشمی گفت آمدن برادرش را به صلاح نمی‌داند، همه‌ی امیدکارگزاران ناامید شد. نهایتا پس از کش و قوس فراوان، کارگزاران در فروردین 76 آخرین گروهی بود که به حامیان خاتمی پیوست.
بابک داد در تحلیل نهایی از کارگزاران می‌نویسد: «کارگزاران سازندگی زاییده‌ی مناسبات ناهماهنگ سیاسی کشور در سالهای گذشته هستند و شاید سرزنش آنها در این مقال نگنجد. آنها گروهی هستند که مرامنامه و اصول سیاسی خاصی ندارند و همواره به فکر بزرگترین مساله ذهنی خود هستند: "بودن یا نبودن؛ مساله این است." پس از انتخابات دوم خرداد، کارگزاران سازندگی بیشترین نیروهای مدیریتی را به کابینه و بدنه دولت آقای خاتمی تزریق کردند و به لحاظ اقتصادی دولت وی را با دولت آقای هاشمی رفسنجانی «هماهنگ» کردند.
آنها حتی برای مدیریت در شهرستانها نیز نیروهای آماده‌ای داشتند که بلافاصله جذب مسئولیت‌ها شدند. چنین بود که کارگزاران سازندگی از پس از انتخاباتی سرنوشت‌ساز، بار دیگر تواستند مساله‌ی «ماندن» خود را حل کنند.»
آنچه حاشیه‌نویس خاتمی در سال 77 از آن گلایه کرده و نوشته بود؛ در سالهای بعد هم توسط کارگزاران ادامه یافت. تا جایی که حالا خاتمی سالهاست با کارگزاران می‌اندیشد و عمل میکند و در بین طیفهای مختلف اصلاح‌طلب هم، تنها آنهایی توسط خاتمی ضریب پیدا می‌کنند که با اتحاد «خاتمی-کارگزاران» موافق باشند.
هنوزهم «ماندن در صحنه سیاسی»، مهمترین دغدغه کارگزاران است، این روح حاکم بر مطلب معروف «تقدم استراتژی بر ایدئولوژی» نشریه کارگزاران در دفاع از اتحاد تاکتیکی روحانی-لاریجانی است. مقاله‌ای که با این جملات به پایان رسیده بود: «ایرانِ1400 از آنِ عملگرایان خواهد بود، نه اصول‌گرایانِ راست یا چپ. ما از ایدئولوژی عبور کرده‌ایم. اکنون زمانه‌ی استراتژی است.»
تنها نامی که برای این یادگاران هاشمی رفسنجانی میتوان گذاشت قبیله قدرت و ثروت است. تمام استراتژی آنها همین است. گروهی که بر بسیاری از گلوگاههای اقتصادی کشور از زمان هاشمی چنگ انداخته اند و در تمام این دورانها مستقیم یا غیر مستقیم این گلوگاهها را کنترل کرده اند و متاسفانه سیاست اقتصادی رسمی کشور هم سیاست مدنظر آنها یعنی لیبرال است البته نه از نوع نظم و حساب و کتاب دار آمریکایی .... بلکه از نوع بسیار شلخته و بی حساب و کتاب ...
سیاست و مرام این گروه خطرناک ترین چیزی ست که نظام جمهوری اسلامی ایران را تهدید میکند ....
سیاست و مرام این گروه خطرناک ترین چیزی ست که نظام جمهوری اسلامی ایران را تهدید میکند ....
چیزی که همیشه برای من عجیب بوده اینست که چطور یک سری افراد ( که گاهی ارتباطی هم با یکدیگر ندارن) ناگهان طی چند سال بیشتر تفکرات و عقایدشان تغییر میکند! بعضی‌شان که نه تنها انقلابی بودند و پیرو امام بلکه در حوزه درس خوانده بودند. ناگهان علیه اصل اسلام حرف میزدند. واقعا عجیب است! چطور ...و موسوی، کروبی، سروش و حتی کسانی مثل زیباکلام. انقدر عوض شدند؟! شاید برخی ناراحت شوند اما احتمالش بود ...
بسم الله الرحمن الرحیم
... دولت بین الاغنیا...
صدق الله العلی العظیم