زمان پهلوي هم كسي جرئت ساخت اين فيلم‌هاي موهن را نداشت

مارمولك فيلمي كمدي به كارگرداني كمال تبريزي و تهيه‌كنندگي منوچهر محمدي بود كه پرويز پرستويي در آن گل كاشته بود و چنان نقش‌آفريني كرده بود كه حتي مخالفان محتواي فيلم هم نمي‌توانستند از حلاوت او و نقش آفريني‌اش لذت نبرند.

 سال ۸۲ بالاخره اين فيلم با اما و اگرهاي زياد در سينماهاي كشور و به مدتي محدود اكران شد. محتواي اين فيلم در ارتباط با دزدي بود كه با سرقت لباس‌هاي يك روحاني، خود را در نقش يك روحاني و امام جماعت مسجدي در يكي از مناطق دورافتاده كشور معرفي مي‌كند.

نمايش اين فيلم در سال ۸۲ باعث اعتراض برخي جريانات و چهره‌هاي سياسي و مذهبي شد؛ اعتراضاتي كه باعث توقف اكران عمومي اين اثر شد.  در نهايت سازندگان اين فيلم براي جلب نظر مسئولان و شفاف‌سازي در مورد اين اثر برنامه اكران خصوصي آن را براي گروهي از مسئولان و مديران كشور ترتيب دادند كه حسن روحاني نيز كه در آن زمان دبير شوراي عالي امنيت ملي بود، يكي از حاضران در اين جلسه بود. 

روحاني آن وقت‌ها تمام دغدغه‌اش در نياوران و كاخ مرمر بود و شورا و عالي و امنيت و ملي و از اين عبارات. كاري هم به مسائل فرهنگي نداشت. دغدغه او هزار و يك چيز بود كه حتي يكي از آنها هم فرهنگ نبود. اما بعد از ديدن مارمولك چنان برآشفت كه آستين‌ها را بالا زد و پريد وسط حوضچه فرهنگ. روحاني آن وقت‌ها حتي ترجيح داد نظراتش رسانه‌اي شود و اين از معدود جاهايي بود كه او احتياط را كنار گذاشت.

 

 روحاني در اين جلسه و بعد از تماشاي فيلم سينمايي «مارمولك» با اعتراض به محتواي اين فيلم و ابراز تأسف از ساخت آن گفت: «حتي در رژيم شاه هم كه دشمن روحانيت بود، كسي جرئت و جسارت ساخت فيلم موهني مثل مارمولك را نداشت.» بعد هم با عصبانيت رو كرد به كمال تبريزي و گفت:« فيلم بايد توقيف و با شماها هم برخورد شود.»

روحاني به همين هم اكتفا نكرد و اين ‌بار خطاب به منوچهر محمدي (تهيه‌كننده فيلم) گفت: «توجيهاتي كه شما براي مثبت جلوه دادن اين فيلم به عمل مي‌آوريد، به هيچ وجه قابل قبول نيست و اصولاً ساخت اين فيلم كار نادرستي بوده است.» آن روز تمام شد و مارمولك ديگر رنگ پرده را نديد و آمدنش به شبكه نمايش خانگي هم منتفي شد و صرفاً چند نسخه قاچاق و بي‌كيفيت از آن به ‌جا ماند.  حالا چند سال از آن وقت‌ها گذشته است.

 

حسن روحاني سردمدار اعتداليون شده و دولتش كه شعار تدبير و اميد مي‌داد موفق شد از مردم رأي بگيرد.  او حالا براي دومين بار راهي پاستور شده است.  رئيس‌جمهور، البته همچنان همان رويه سابقش را دارد و فرهنگ و مسائل فرهنگي براي او از كمترين اعتباري برخوردارند و اصلاً اولويتش اين حرف‌ها نيست.

اما بامزه اينجاست كه حالا در دوره او فيلم‌هايي ساخته شده است كه بسيار تند و تيزتر از مارمولك هستند؛ فيلم‌هايي كه البته وزرای ارشاد او  سپر شدند و اجازه ندادند ديده شوند. شايد با استناد به واكنش روحاني نسبت به مارمولك كه گمان مي‌كردند رئيس‌شان ممكن است از ديدن اين فيلم برآشفته شود و حتي بركنارشان كند.  حالا اما ظاهراً سيدعباس صالحي آمده است تا مركب خودش را در فرهنگ براند.

در يكي دو روز گذشته چند فيلم از همان‌ها كه توقيف شده بودند، مجوز اكران گرفتند. حالا تحليل اين اتفاق بسيار مهم است و بايد نشست و بررسي كرد كه اين كار به نفع سينما است يا به ضررش. داروغه‌زاده هم كه مجوز فيلم‌ها را داده، حرف‌هاي درست و منطقي ‌زده و بايد نشست و نتيجه ماجرا را ديد.