چرا قالیباف در جلسات هیئت دولت حضور نداشت؟
پنجشنبه ۱۶ شهريور ۱۳۹۶ ساعت ۱۲:۰۸
کد مطلب: 547741
اين دعوت لابد می‌تواند نشان از حسن نيت دولت برای آغاز همكاری‌های دولت با شهردار پايتخت باشد و از اين رو شايد به عنوان یک شهروند تهرانی بايد خوشحال باشم، اما به عنوان همان شهروند تهرانی سوالاتی در ذهنم می‌آيد كه نمی‌گذارد خشنودی اين حسن همكاری ماندگار بماند.
آخرين بار چه زمانی شهردار تهران در جلسات هيئت دولت حضور داشته است؟ چه شد كه نام شهردار از حضور در كابينه خط خورد؟ محمدباقر قاليباف به عنوان ركورددار طولانی‌ترين شهردار تهران چرا به جلسات هيئت دولت دعوت نشد؟
همان اوایلی كه محمود احمدی‌نژاد شهردار تهران شد، پاسخگویی تند و تيزش به انتقادات بی‌راه محمد خاتمی، رئيس‌جمهور وقت از شهرداری او باعث شد تا خاتمی ديگر حتی برای حفظ ظاهر هم به شعارهای تعامل و همكاری‌اش پای‌بند نماند و رسماً دستور ممنوعيت ورود شهردار به هيئت دولت را بدهد. سنت ناميمونی كه دولت اصلاحات از همان سال تاكنون باقی گذاشت و دودش به چشم مردمی رفت كه در سايه اين عدم تعامل، مشكلاتشان برای حل شدن مسير پيچيده‌تری را طی كرد. احمدی‌نژاد هم بر اين سنت نادرست خاتمی ماند و قاليباف به جلسات هيئت دولت راه نيافت. (خاتمی البته افتخار! اخراج رییس سازمان صداوسیما از هیئت دولت را هم به نام خودش ثبت کرد...)
حسن روحانی كه رئيس‌جمهور شد، آن قدری از تعامل و همكاری با همه جناح‌ها گفته بود كه كمتر كسی احتمال اختلاف و كارشكنی در كار شهردار تهران را می‌داد، اما شهردار تهران نه تنها به جلسات هيئت دولت راه نيافت، بلكه در عمل دولت يازدهم و رسانه‌های حامی آن آنچنان سنگ اندازی‌ها و تخريب‌ها و فضاسازی‌ها عليه شهرداری اصولگرايانه‌ی پايتخت به راه انداختند كه قاليباف كاملاً دريافت مشكلات قبل از اين دولت، سوءتفاهم بود!
حالا آنچه اين هفته‌ها از تلاش رسانه‌ها و فعالان سياسی اصلاح طلب در راستای زمينه‌سازی برای حضور شهردار در هيئت دولت می‌بينيم، نشان می‌دهد كه اصلاح‌طلبان و اعتداليون و دولت‌شان برای حل مشكلات مردم تنها حاضر به پذيرش هم جناحی‌های خودشان هستند. اين نامش هرچه باشد، حسن نيت برای حل مشكلات مردم نيست. كسانی كه تا ديروز مقابل پای شهردار اصولگرای تهران سنگ اندازی می‌كردند، حالا یکی یکی همان سنگ‌ها را از مقابل شهردار اصلاح‌طلب جمع می‌كنند و آن را تعامل و فضای مثبت و خير می‌نامند.
سال ۹۴ و در آستانه انتخابات مجلس همه فعالان سياسي اصلاح‌طلب از لزوم همسويي مجلس با دولت براي حل بهتر مشكلات كشور می‌گفتند تا مردم ترغيب شوند به هم جناحی‌های دولت روحانی رأی دهند. در انتخابات شوراها هم همين حربه به كار گرفته شد تا شوراهای شهر هم به اصلاح‌طلبان برسد.
اما آنچه به مردم گفته نشد اين بود كه عدم همسویی سياسی الزاماً ناهماهنگی در كارهای عمرانی و شهری را در پی ندارد، اما اين ما هستيم كه حاضر به همكاری با افراد غيرجناح خودمان، حتی در امور غیرسیاسی نيستيم. اگر شهردار از اصولگرايان باشد، بودجه شهرداری را نمی‌دهيم، تخريبش می‌كنيم، و در جلسات هيئت دولت راهش نمی‌دهيم و اگر اصلاح‌طلب باشد، راه همه مدل هماهنگی و همكاری باز خواهد بود. مشكلات مردم هم در اين ميان قربانی سياست‌زدگی افراطی اصلاح‌طلبان می‌شود كه در عمل، حل مشكل را فقط به دست هم جناحی‌های خود به صلاح می‌دانند؛ مصداق همان ضرب‌المثل معروف ديگی كه برای نمی‌جوشد... اين ديگ اما قرار بود برای مردم بجوشد و اين ميانه چه فرقی می‌كند آن پل و تونل و بزرگراه و سينما و چه و چه را اصولگرايان ساخته‌اند يا اصلاح طلبان؟ همكاری عمرانی و سازندگی نبايد الزاماً بر مبنای همفكری سياسی شكل بگيرد؛ اينكه ساخت فلان بزرگراه در تهران لازم است يا نه، ربطی ندارد به اينكه شهردار پايتخت اصولگراست يا اصلاح‌طلب، مگر اينكه منافع و مطامع جناحی بر مصالح ملی و مردمی ارحجيت يافته باشد.
آغاز همكاری دولت و شهرداری پايتخت مبارک باشد؛ اما اين ديگی است كه قرار است برای خودتان بجوشد كه اگر فكر مردم بوديد، اين همكاری قطع نمی‌شد يا در دولت يازدهم و زمان شهرداری رقیبتان هم وصل می‌شد.
