اکنون مسئله این نیست که چه کسی برای پهلوان محسن حججی متاثر نشده و زبان به تحسین نگشوده است ؟ که اگر چنین کسی باشد، باید گواهی مرگ او را امضا کرد . سوال اصلی این است که از خودمان و از دولتمردان و نمایندگان مجلس و هر صاحب منصب یا قلم دیگری بپرسیم " نه به اندازه پذل سر و جان ، اما دست کم با گذشتن از زیاده طلبی و اشرافیگری و عشرت طلبی و هوس بارگی های بی حد و مرز، حاضریم به محسن حججی ها ادای دین و احترام کنیم؟!"

گروه سیاسی جهان نیوز، محمد ایمانی: محسن حججی 25 ساله، با شجاعت و اقتدار آمیخته به مظلومیت، یک توفان ملی از شور و حماسه برانگیخته است. از سردار قاسم سلیمانی در میانه میدان تا جواد ظریف و محمد نهاوندیان و حسام الدین آشنا در دولت، و از شاعر و هنرمند تا ورزشکار و روزنامه نگار، هر یک به وسع شور و شعور و عواطف خود ، دست به قلم برده و به آن سر به دار غیور ادای احترام  کرده اند. این اثر حماسه شهید و فدیه بزرگ اوست .

به تعبیر به تعبیر استاد مطهری " روح که بزرگ شد، تن به زحمت می افتد... وقتی روح بزرگ شد، جسم و تن چاره ای ندارد جز آن که به دنیای روح بیاید و به زحمت بیفتد. اما روح کوچک دنبال خواهش های تن می رود، هر چه را که تن فرمان بدهد، اطاعت می کند.

روح کوچک به دنبال لقمه برای بدن می رود اگرچه از راه دریوزگی و تملق و چاپلوسی باشد. روح کوچک دنبال پست و مقام می رود، ولو با گرو گذاشتن ناموس باشد. روح کوچک ، تن به هر ذلت و بدبختی می دهد... اما روح بزرگ به تن نان جو می خوراند، بعد هم بلندش می کند و می گوید شب زنده داری کن.

روح بزرگ وقتی که کوچک ترین کوتاهی در وظیفه خودش می بیند، به تن می گوید این سر را توی این تنور ببر تا حرارت آن را احساس کنی و دیگر در کار یتیمان و بیوه زنان کوتاهی نکن! روح بزرگ آرزو می کند که در راه هدف های الهی و هدف های بزرگ خودش کشته شود؛ فرقش شکافته می شود، خدا را شکر می کند. روح وقتی که بزرگ شد، خواه ناخواه باید در روز عاشورا 300 زخم به بدنش وارد شود.

آن تنی که در زیر سم اسب ها لگدمال می شود، جریمه یک روحیه بزرگ ، جریمه یک حماسه و جریمه حق پرستی را می دهد.  وقتی که روح بزرگ شد، به تن می گوید من می خواهم به این خون ارزش بدهم. چرا دور کلمه شهید را هاله ای از قدس گرفته است؟ چون شهید کسی است که برای خودش کار نکرده است".

اکنون مسئله این نیست که چه کسی برای پهلوان محسن حججی متاثر نشده و زبان به تحسین نگشوده است ؟ که اگر چنین کسی باشد، باید گواهی مرگ او را امضا کرد . سوال اصلی این است که از خودمان و از دولتمردان و نمایندگان مجلس و هر صاحب منصب یا قلم دیگری بپرسیم " نه به اندازه پذل سر و جان ، اما دست کم با گذشتن از زیاده طلبی و اشرافیگری و عشرت طلبی و هوس بارگی های بی حد و مرز، حاضریم به محسن حججی ها ادای دین و احترام کنیم؟!".

آیا اگر ذره ای از غیرت و شجاعت و مسئولیت شناسی و روحیه جهادی محسن حججی در جان مدیر و دولتمرد و نماینده مجلسی باشد، در برابر اجنبی زورگو احساس کمترین ضعفی می کند ؟ یا در کار مردم کم می گذارد و به خود و قبیله و فرزند مشغول می شود ؟ یا حقوق و پاداش نامشروع برای خود تدارک می کند؟ اصلا مگر می شود حالا که دشمن در دشمنی اش نه تعارف دارد و نه شب و روز می شناسد، صاحب منصب یا قلم و عنوان و شهرتی در میان ما ، کارمندی یا اشرافی سر کند؛ یا بدتر، خود را مدیون شجاعت و مظلومیت مجاهدان شهید نداند؟!

عصاره حقیقت، همان میزان دقیق سنجش است است که امیر مومنان (ع) فرمود . " لاَ تَجْتَمِعُ عَزِیمَةٌ وَ وَلِیمَةٌ. عزم و اراده جهاد و مجاهدت ، با روحیه شکم پرستی و رفاه طلبی و سورچرانی جمع نمی شود ". یا سنگینی حاصل ازهوس بارگی ، یا چابکی و عزم مجاهدت؛ میان لحاف نمی شود خوابید. محسن حججی ها لایک نمی خواهند ، غیرتمندانی را می طلبند که پرچم غیرت آنها را بلند کنند و نگذارند حق بر زمین بماند.