چرا حنای هنرمندان نزد مردم کمرنگ شده است؟
چهارشنبه ۲۷ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۱۶:۴۷
کد مطلب: 519426
به گزارش جهان نيوز به نقل از فارس، ساعت های پایانی تبلیغات نامزد‌های ریاست جمهوری است. هر کدام از نامزد‌ها تلاش دارند تا در این بازه زمانی آراء بیشتری را به خود اختصاص دهند. در روزهای ابتدایی هنرمندان کمی از رسانه‌ای کردن نامزد خود و تبلیغات برای وی پرهیز داشتند، اما با گذشت زمان کم کم برخی از هنرمندان حمایت خود را از این نامزد انتخاباتی علنی کردند.
پرسش اساسی اینجاست که بسیاری از چهره‌های شناخته شده سینما ابتدا چرا از علنی کردن نامشان پرهیز داشتند و بعد از اینکه ابراهیم رئیسی با اقبال عمومی ملت ایران مواجه شد پای به میدان تبلیغات گذاشتند؟!
قطعا می‌توان با مرور اخبار گذشته به این مهم رسید که دلیل آنها نارضایتی از دولت روحانی و ناکارآمد بودنش در سینما
بود اما در روزهای پایانی حمایت خود را علنی کردند. حتی در این میان سید محمد مهدی مهدویان که مستند انتخاباتی حسن روحانی را ساخته بود از بیان آن امتناء می‌کرد و در نهایت با آغاز جو جاکم بالاخره بر عهده گرفت که مستند این نامزد انتخابات را ساخته است.
با احترام به نظر تمامی هنرمندان که از نامزدی حسن روحانی در انتخابات پیش‌رو حمایت کرده‌اند باید به این نکته توجه داشت بسیاری از این هنرمندان در اقع سلبریتی و ستاره‌هایی هستند که در رفاه زندگی میکنند با مردم کف خیابان و محروم از امکانات فاصله دارند.
این هنرمندان آنچنان که باید طعم تلخ بی‌پولی را نچشیده‌اند و حتی جیب‌هایی‌خالیشان هم شبیه جیب خالی کارگران و کارمندان نبوده است به قول معروف جیب خالی داریم تا جیب خالی. انها نمی‌دانند متروی شلوغ، کرایه تاکسی، اجاره خانه بالا در پایین شهر، عرق سرد شرمندگی بر پیشنانی یک مرد یعنی چه!
آنها فاصله زیادی با ذهنیت یک زن خانه دار دارند که انتظارش از همسر کارگرش کادوی گران قیمت نیست و مهریه‌اش برای محکم کاری زمین و خانه و ... در فلان جای شهر. چرا حالا دیگر بسیاری از هنرمندان خط دهنده یا الگوی مردم نیستند؟! باید بپذیریم هنرمند امروز ما فاصله طبقاتی زیادی با کف جامعه پیدا کرده آنها درک مشترک و زیست یکسانی از مردم پایین شهر ندارند.
مردم ایران قهرمان‌های‌شان را از سینمای بی‌قهرمان ما انتخاب نمی‌کنند. ملت ایران قهرمان‌هایش را از میان رجایی‌ها، باهنر‌ها و فهمیده‌ها و چمران‌ها انتخاب می‌کند و نه هنرمندانی که برای گرفتن سیمرغ، نقش‌های جنوب شهری بازی میکنند و با دستمزد چندصد میلیونی‌شان خانه سگهایشان را زیباتر میکنند.
پرسش اساسی اینجاست که بسیاری از چهره‌های شناخته شده سینما ابتدا چرا از علنی کردن نامشان پرهیز داشتند و بعد از اینکه ابراهیم رئیسی با اقبال عمومی ملت ایران مواجه شد پای به میدان تبلیغات گذاشتند؟!
قطعا می‌توان با مرور اخبار گذشته به این مهم رسید که دلیل آنها نارضایتی از دولت روحانی و ناکارآمد بودنش در سینما
بود اما در روزهای پایانی حمایت خود را علنی کردند. حتی در این میان سید محمد مهدی مهدویان که مستند انتخاباتی حسن روحانی را ساخته بود از بیان آن امتناء می‌کرد و در نهایت با آغاز جو جاکم بالاخره بر عهده گرفت که مستند این نامزد انتخابات را ساخته است.
با احترام به نظر تمامی هنرمندان که از نامزدی حسن روحانی در انتخابات پیش‌رو حمایت کرده‌اند باید به این نکته توجه داشت بسیاری از این هنرمندان در اقع سلبریتی و ستاره‌هایی هستند که در رفاه زندگی میکنند با مردم کف خیابان و محروم از امکانات فاصله دارند.
این هنرمندان آنچنان که باید طعم تلخ بی‌پولی را نچشیده‌اند و حتی جیب‌هایی‌خالیشان هم شبیه جیب خالی کارگران و کارمندان نبوده است به قول معروف جیب خالی داریم تا جیب خالی. انها نمی‌دانند متروی شلوغ، کرایه تاکسی، اجاره خانه بالا در پایین شهر، عرق سرد شرمندگی بر پیشنانی یک مرد یعنی چه!
آنها فاصله زیادی با ذهنیت یک زن خانه دار دارند که انتظارش از همسر کارگرش کادوی گران قیمت نیست و مهریه‌اش برای محکم کاری زمین و خانه و ... در فلان جای شهر. چرا حالا دیگر بسیاری از هنرمندان خط دهنده یا الگوی مردم نیستند؟! باید بپذیریم هنرمند امروز ما فاصله طبقاتی زیادی با کف جامعه پیدا کرده آنها درک مشترک و زیست یکسانی از مردم پایین شهر ندارند.
مردم ایران قهرمان‌های‌شان را از سینمای بی‌قهرمان ما انتخاب نمی‌کنند. ملت ایران قهرمان‌هایش را از میان رجایی‌ها، باهنر‌ها و فهمیده‌ها و چمران‌ها انتخاب می‌کند و نه هنرمندانی که برای گرفتن سیمرغ، نقش‌های جنوب شهری بازی میکنند و با دستمزد چندصد میلیونی‌شان خانه سگهایشان را زیباتر میکنند.
