نامزدها همه دنبال «کار»اند
چهارشنبه ۶ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۱۱:۱۸
کد مطلب: 513616
به گزارش جهان نيوز به نقل از جوان، دولت یازدهم که تقریباً تمام چهار سال عمر خود را روی برجام متمرکز کرده و به جز پرداخت تأمین سرمایه در گردش به بنگاه‌ها در سال آخر، هیچ طرح و اقدامی برای اشتغال نداشته، توانسته است 700 هزار شغل ایجاد کند، حال اگر چنانچه دولتی روی کار باشد که به جای انتظار چهار ساله برای ورود سرمایه‌های خارجی و راه‌اندازی اقتصاد توسط خارجی‌ها با تکیه بر اقتصاد مقاومتی بر نیروی انسانی و منابع موجود بر درون‌زایی متمرکز شود آیا قادر به تولید شغل بیش از یک میلیون نفر نیست؟
اسحاق جهانگیری به عنوان نامزد کمکی و پوششی روحانی چند روز پیش در مصاف با محمدباقر قالیباف که گفته بود در چهار سال با تکیه بر درون قادر به ایجاد 5 میلیون شغل است، اعلام کرده بود: «اگر کسی بگوید چند میلیون شغل ایجاد می‌کنم، می‌خواهد مردم را فریب دهد.»
این در حالی است که ربیعی وزیر تعاون، کار و امور اجتماعی دولت یازدهم در فروردین ماه امسال گفته است: جهت‌گیری و برنامه‌ریزی دولت ایجاد یک میلیون شغل در سال 96 است که 700 هزار شغل آن قطعی است!
جهانگیری همچنین مدعی شده بود که ایجاد شغل بسیار سخت است و نمی‌توان با توجه به ظرفیت موجود اقتصاد زیاد شغل ایجاد کرد و این برادر عزیز (قالیباف)یا شغل ایجاد نکرده یا عدد و رقم متوجه نمی‌شود!
ادعای جهانگیری که فقط برای حرف زدن در عرصه رقابتی در دور دوازدهم ریاست جمهوری پا به میدان رقابتی گذاشته شاید با توجه به تمرکز و تجربه‌اش در صنایعی است که تجربه مدیریتی‌اش را داشته یا حجم سرمایه‌گذاری‌های دولت یازدهم در بخش‌های صنعتی این گونه سخن‌های شبه کارشناسی را ارائه می‌دهد زیرا ایشان بیشترین تجربه مدیریتی را در حوزه فولاد و سیمان داشته که عمدتاً این صنایع سرمایه‌بر هستند تا متکی بر نیروی انسانی. همچنین در سال‌های اخیر و در اطراف ایشان بیشترین سرمایه‌گذاری‌ها روی صنایع پتروشیمی بوده که این صنایع نیز برای هر شغل بیش از 2 میلیارد تومان (به ادعای وزیر کار) سرمایه‌گذاری نیاز دارند، لذا بدیهی است که نظرات دیگران با چنین زاویه نگاهی به سخره گرفته شود وگرنه رئیس‌جمهور دولت یازدهم نیز در 15 خرداد 92 وعده داده بود مشکل اشتغال را حل می‌کند و «فقط در صنعت گردشگری 4میلیون شغل ایجاد می‌کند.»
آقای روحانی چهار سال پیش گفته بود: «ما 3میلیون و 200 هزار بیکار داریم و اگر تنها 10میلیون گردشگر وارد کشور شود بیش از 133 میلیارد دلار درآمد ارزی و 4 میلیون اشتغال درست می‌شود، یعنی با یک حرکت صحیح در یک مسئله اقتصادی و اجتماعی می‌توانیم بیکاری را حل کنیم.»
همچنین رئیس‌جمهوری در نخستین جلسه هیئت دولت در سال جاری با تأکید بر اینکه نباید در سالی که به نام اشتغال و تولید نامگذاری شده به مسیر دیگری برویم، تأکید کرده بوده: «ما اگر در شرایط سخت‌تر سالی 700 هزار شغل ایجاد کردیم، می‌توانیم با تمرکز بر تولیداتی که اشتغال بیشتری می‌آفرینند، رقم ایجاد اشتغال سالانه را افزایش دهیم.» محمد دهقان نیز در واکنش به جهانگیری، نامزد علی‌البدل و موقتی دوره دوازدهم اظهار کرده است: «من پیشنهاد می‌کنم اظهارنظرش را اصلاح کند و نگوید نمی‌توان ٥ میلیون شغل ایجاد کرد بلکه بگوید، ما به عنوان دولت تدبیر و امید نمی‌توانیم. کسانی که با تعطیلی کارخانجات میلیون‌ها جوان را بیکار کردند، نمی‌توانند در مورد اشتغال حرف بزنند.»
در عین‌حال سیدابراهیم رئیسی نیز در پیامی عنوان کرد که مطابق برنامه ششم بیکاری را به 9درصد کاهش خواهد داد و سالی 5/1 میلیون شغل ایجاد می‌کند.
شغل‌ها و علائم اقتصادی
در روزهای اخیر برخی رسانه‌ها در خیال‌پردازانه بودن ایجاد 5 یا 6 میلیون شغل، در چهار سال آینده مطالب بسیاری نوشته‌اند.
این در حالی است که بنا به ادعای وزیر کار دولت یازدهم در طول عمردولت یازدهم بیش از یک‌میلیون 900هزار نفر شغل ایجاد شده و حتی بنا به ادعای رئیس‌جمهوری با ایجاد 700 هزار شغل ایران در زمره شش کشور اول جهان به لحاظ تولید شغل قرار گرفته است.
نگاهی به آخرین آمار اعلامی مرکز آمار که بعد از نهایی شدن ناگهان تعدیل شده نشان می‌دهد در سال‌های 94 و 95 به ترتیب 667 هزار و 616 هزار نفر شغل ایجاد شده است. این در حالی است که به عنوان مثال در سال 95 نرخ رشد بدون احتساب نفت حدود 0/8 درصد بوده و در سال 94 نرخ رشد اقتصاد کمتر از یک درصد بوده است. همچنین در همین سال نرخ بخش صنعت منفی 2/2 درصد و خدمات تنها 0/2 درصد و بخش کشاورزی نیز 5/4 درصد بوده است.
به عبارت بهتر دولت در تمام چهار سال گذشته در انتظار رفع و رجوع مسئله مذاکرات و برجام بوده و حتی حل مشکل آب را هم به برجام موکول کرده بود، همچنین در چهار سال گذشته تنها به انتظار ورود سرمایه‌های خارجی تمام شده توانسته حداقل 600 هزار نفر شغل ایجاد کند. با این اوصاف و چرا نباید دولت بعدی با اتکا به نیروی انسانی و منابع داخلی و تأکید بر درون‌زایی اقتصاد (در چارچوب اقتصاد مقاومتی) به اهداف تعیین شده دولت یازدهم در سال 96 برسد؟
وقتی دولتی با چهار سال انتظار و دست روی دست قرار دادن و رها کردن بازارها به نام اجرای تفکر اقتصاد لیبرالی بی‌آنکه هیچ اقدامی در حوزه بهبود محیط کسب و کار بکند، بی‌آنکه بازار پولی – مالی را از منجلاب نجات دهد، بی‌آنکه یک طرح قابل بیان در حوزه اشتغال را مطرح کرده باشد و به رغم ایجاد اشتغال منفی 313 هزار نفری دربخش صنعت، قادر به ایجاد سالانه بیش از 600 هزار شغل است چرا یک دولت با تکیه براصول اقتصاد نتواند سالانه بیش از یک میلیون شغل ماندگار ایجادکند؟
با توجه به منابع موجود و نقدینگی، اگر دولت جدید بتواند به جای حمایت محض از صنایع بزرگ ورشکسته بر صنایع کوچک و متوسط و صنایع خوشه‌ای متمرکز شود، اگر شرایط محیط کسب و کار را به گونه‌ای طراحی کند که بنگاه‌های بخش خصوصی توان جذب سرمایه‌گذاری را پیدا کنند چرا بیش از یک میلیون شغل با همین ظرفیت فعلی اقتصاد ایجاد نشود؟ اگر طرح‌های اجرایی در قالب اقتصاد مقاومتی با تأکید بر امنیت غذایی در سطح روستا‌ها و شهر‌های کوچک که در سه سال گذشته و توسط نهادهای انقلابی غیر از دولت اجرا شده، بسط و گسترش یابد، چرا نتوان میلیون‌ها شغل ایجاد کرد؟
اسحاق جهانگیری به عنوان نامزد کمکی و پوششی روحانی چند روز پیش در مصاف با محمدباقر قالیباف که گفته بود در چهار سال با تکیه بر درون قادر به ایجاد 5 میلیون شغل است، اعلام کرده بود: «اگر کسی بگوید چند میلیون شغل ایجاد می‌کنم، می‌خواهد مردم را فریب دهد.»
این در حالی است که ربیعی وزیر تعاون، کار و امور اجتماعی دولت یازدهم در فروردین ماه امسال گفته است: جهت‌گیری و برنامه‌ریزی دولت ایجاد یک میلیون شغل در سال 96 است که 700 هزار شغل آن قطعی است!
جهانگیری همچنین مدعی شده بود که ایجاد شغل بسیار سخت است و نمی‌توان با توجه به ظرفیت موجود اقتصاد زیاد شغل ایجاد کرد و این برادر عزیز (قالیباف)یا شغل ایجاد نکرده یا عدد و رقم متوجه نمی‌شود!
ادعای جهانگیری که فقط برای حرف زدن در عرصه رقابتی در دور دوازدهم ریاست جمهوری پا به میدان رقابتی گذاشته شاید با توجه به تمرکز و تجربه‌اش در صنایعی است که تجربه مدیریتی‌اش را داشته یا حجم سرمایه‌گذاری‌های دولت یازدهم در بخش‌های صنعتی این گونه سخن‌های شبه کارشناسی را ارائه می‌دهد زیرا ایشان بیشترین تجربه مدیریتی را در حوزه فولاد و سیمان داشته که عمدتاً این صنایع سرمایه‌بر هستند تا متکی بر نیروی انسانی. همچنین در سال‌های اخیر و در اطراف ایشان بیشترین سرمایه‌گذاری‌ها روی صنایع پتروشیمی بوده که این صنایع نیز برای هر شغل بیش از 2 میلیارد تومان (به ادعای وزیر کار) سرمایه‌گذاری نیاز دارند، لذا بدیهی است که نظرات دیگران با چنین زاویه نگاهی به سخره گرفته شود وگرنه رئیس‌جمهور دولت یازدهم نیز در 15 خرداد 92 وعده داده بود مشکل اشتغال را حل می‌کند و «فقط در صنعت گردشگری 4میلیون شغل ایجاد می‌کند.»
آقای روحانی چهار سال پیش گفته بود: «ما 3میلیون و 200 هزار بیکار داریم و اگر تنها 10میلیون گردشگر وارد کشور شود بیش از 133 میلیارد دلار درآمد ارزی و 4 میلیون اشتغال درست می‌شود، یعنی با یک حرکت صحیح در یک مسئله اقتصادی و اجتماعی می‌توانیم بیکاری را حل کنیم.»
همچنین رئیس‌جمهوری در نخستین جلسه هیئت دولت در سال جاری با تأکید بر اینکه نباید در سالی که به نام اشتغال و تولید نامگذاری شده به مسیر دیگری برویم، تأکید کرده بوده: «ما اگر در شرایط سخت‌تر سالی 700 هزار شغل ایجاد کردیم، می‌توانیم با تمرکز بر تولیداتی که اشتغال بیشتری می‌آفرینند، رقم ایجاد اشتغال سالانه را افزایش دهیم.» محمد دهقان نیز در واکنش به جهانگیری، نامزد علی‌البدل و موقتی دوره دوازدهم اظهار کرده است: «من پیشنهاد می‌کنم اظهارنظرش را اصلاح کند و نگوید نمی‌توان ٥ میلیون شغل ایجاد کرد بلکه بگوید، ما به عنوان دولت تدبیر و امید نمی‌توانیم. کسانی که با تعطیلی کارخانجات میلیون‌ها جوان را بیکار کردند، نمی‌توانند در مورد اشتغال حرف بزنند.»
در عین‌حال سیدابراهیم رئیسی نیز در پیامی عنوان کرد که مطابق برنامه ششم بیکاری را به 9درصد کاهش خواهد داد و سالی 5/1 میلیون شغل ایجاد می‌کند.
شغل‌ها و علائم اقتصادی
در روزهای اخیر برخی رسانه‌ها در خیال‌پردازانه بودن ایجاد 5 یا 6 میلیون شغل، در چهار سال آینده مطالب بسیاری نوشته‌اند.
این در حالی است که بنا به ادعای وزیر کار دولت یازدهم در طول عمردولت یازدهم بیش از یک‌میلیون 900هزار نفر شغل ایجاد شده و حتی بنا به ادعای رئیس‌جمهوری با ایجاد 700 هزار شغل ایران در زمره شش کشور اول جهان به لحاظ تولید شغل قرار گرفته است.
نگاهی به آخرین آمار اعلامی مرکز آمار که بعد از نهایی شدن ناگهان تعدیل شده نشان می‌دهد در سال‌های 94 و 95 به ترتیب 667 هزار و 616 هزار نفر شغل ایجاد شده است. این در حالی است که به عنوان مثال در سال 95 نرخ رشد بدون احتساب نفت حدود 0/8 درصد بوده و در سال 94 نرخ رشد اقتصاد کمتر از یک درصد بوده است. همچنین در همین سال نرخ بخش صنعت منفی 2/2 درصد و خدمات تنها 0/2 درصد و بخش کشاورزی نیز 5/4 درصد بوده است.
به عبارت بهتر دولت در تمام چهار سال گذشته در انتظار رفع و رجوع مسئله مذاکرات و برجام بوده و حتی حل مشکل آب را هم به برجام موکول کرده بود، همچنین در چهار سال گذشته تنها به انتظار ورود سرمایه‌های خارجی تمام شده توانسته حداقل 600 هزار نفر شغل ایجاد کند. با این اوصاف و چرا نباید دولت بعدی با اتکا به نیروی انسانی و منابع داخلی و تأکید بر درون‌زایی اقتصاد (در چارچوب اقتصاد مقاومتی) به اهداف تعیین شده دولت یازدهم در سال 96 برسد؟
وقتی دولتی با چهار سال انتظار و دست روی دست قرار دادن و رها کردن بازارها به نام اجرای تفکر اقتصاد لیبرالی بی‌آنکه هیچ اقدامی در حوزه بهبود محیط کسب و کار بکند، بی‌آنکه بازار پولی – مالی را از منجلاب نجات دهد، بی‌آنکه یک طرح قابل بیان در حوزه اشتغال را مطرح کرده باشد و به رغم ایجاد اشتغال منفی 313 هزار نفری دربخش صنعت، قادر به ایجاد سالانه بیش از 600 هزار شغل است چرا یک دولت با تکیه براصول اقتصاد نتواند سالانه بیش از یک میلیون شغل ماندگار ایجادکند؟
با توجه به منابع موجود و نقدینگی، اگر دولت جدید بتواند به جای حمایت محض از صنایع بزرگ ورشکسته بر صنایع کوچک و متوسط و صنایع خوشه‌ای متمرکز شود، اگر شرایط محیط کسب و کار را به گونه‌ای طراحی کند که بنگاه‌های بخش خصوصی توان جذب سرمایه‌گذاری را پیدا کنند چرا بیش از یک میلیون شغل با همین ظرفیت فعلی اقتصاد ایجاد نشود؟ اگر طرح‌های اجرایی در قالب اقتصاد مقاومتی با تأکید بر امنیت غذایی در سطح روستا‌ها و شهر‌های کوچک که در سه سال گذشته و توسط نهادهای انقلابی غیر از دولت اجرا شده، بسط و گسترش یابد، چرا نتوان میلیون‌ها شغل ایجاد کرد؟
