زیرا آن کس که سرپرست بازماندگان است نمی‌تواند همراه مسافر باشد و آنکه همراه و همسفر است نمی‌تواند سرپرست بازماندگان انسان باشد.

*متن حدیث:

 و من کلام له علیه السلام عِنْدَ عَزمه عَلی الْمَسیر إلی‌الْشام:  
اللَّهُمَّ إِنِّی اءَعُوذُ بِکَ مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَ کَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِی الْاءَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ اللَّهُمَّ اءَنْتَ الصَّاحِبُ فِی السَّفَرِ وَ اءَنْتَ الْخَلِیفَةُ فِی الْاءَهْلِ وَ لاَ یَجْمَعُهُمَا غَیْرُکَ لِاءَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لاَ یَکُونُ مُسْتَصْحَبا وَ الْمُسْتَصْحَبُ لاَ یَکُونُ مُسْتَخْلَفا.

(اءَقُولُ: وَ اِبتداء هَذا الْکلام مَروی عَن رَسول اللّه ص  وَ قَدْ قَفاه اءَمیرالمؤمنین ع بابلغ کَلام وَ تَممهُ باءحْسَنِ تَمامِ مَنْ قَوْلَه وَ لا یَجْمَعَهُما غَیْرَک إ لی آخَر الفصل.)

«نهج‌البلاغه، خطبه 46»