امروز انقلاب عزیز ما در نبردی، سخت و سهمگین برای ریشه کن کردن فساد اقتصادی گرفتار است، برای سلامتش هرشب و روز دعا کنیم و برای یاری اش در این جهاد مقدس و پر هزینه، هرچه از دست مان بر می آید دریغ نکنیم.

سرویس جامعه جهان نیوز- سید مهدی سیدی: وقتی امام علی (ع)، بعد از رسیدن به حکومت، تصمیم گرفت بیت المال را تقسیم کند، سران کوفه را احضار کرد. در آن نوبت و بعد از محاسبات، سهم هرکس از خزانه، سه دینار تعیین شد؛ پس به صورت نویس اموال دستور داد پرداخت را نخست از مهاجران شروع کند.

سهیل بن حُنیف به امیرالمؤمنین مراجعه کرد و با اعتراض گفت: این شخص تا دیروز غلام من بوده و من امروز او را آزاد کرده ام، آیا می خواهید به او نیز به همان اندازه من از بیت المال پرداخت کنید؟ حضرت فرمود بله، به او نیز به همان اندازه می دهیم که به تو می دهیم. پس به هرکدام سه دینار داد و هیچکس را بر دیگری برتری و ترجیح نداد.

در این میان عده ای مثل «طلحه» و «زبیر» و «عبدالله بن عمر» و «سعید بن عاص» در مراسم تقسیم بیت المال شرکت نکردند، چرا که خود را از بقیه بالاتر می دانستند. عده ای از مشاوران و به ظاهر دلسوزان، با مشاهده این پدیده، از امیرالمؤمنین (ع) خواستند برای آنکه مسأله حادی پیش نیاید این جماعت را بیشتر تحویل بگیرد و سهم ویژه ای از بیت المال برایشان مقدر کند. این گروه از نخبگان سیاسی حزبی، در مشاوره شان به حکومت معتقد بودند «این مردم برابری را دوست ندارند و دنبال برتری و امتیاز می گردند». وقتی که حکومت آن ها را با دیگران برابر می شمارد، آنها با دشمن حکومت، به رایزنی مشغول می شوند و دشمن را بزرگ داشته و ایجاد خطر می کنند.

ویژه خواری اصحاب قدرت و صحابه ثروت، همیشه در برابر انقلاب های آسمانی عرض اندام کرده است. چه در انقلاب نبوی، چه در عرصه حکومت علوی و چه اینک در میدان پرحادثه انقلاب اسلامی ایران.
عده ای نمی توانند خود را با دیگران برابر بدانند. آن ها راننده ویژه می خواهند، از ماشین شیشه دودی لذت می برند، گروه عکاس و خبرنگار ویژه دارند، برای جلسات شان حق الزحمه میلیونی می گیرند، به دلیل عدم فرصت تحصیلات، از بورس های ویژه بهره می گیرند، از این هیأت مدیره به آن هیأت مدیره جابجا می شوند، عموم کشورهای خارجی را تفریحی و مأموریتی، در نوردیده اند، در انتصابات کلیدی مداخله می کنند و به مرور، شبکه وفاداران خود را در طول و عرض میدان سیاست، مهندسی می کنند. آن ها سربار انقلاب ها هستند و در موقع خطر و یا نیاز، لیز خورده، سکوت کرده و یا موضع گیری های مبهم انجام می دهند، نه آنچنان که از دایره انقلابیون رانده شده و نه آنچنان که منفعت اقتصادی سیاسی شان به خاطر موضع گیری، با خطر مواجه شود.

برخورد با اینان، سخت و دشوار است، تا جایی که با کمترین برخورد و پیگیری، بوق های تبلیغاتی فراوانی را در حمایت از خود، به جر زنی وا می دارند. آنچنان که علی (ع) هم در مبارزه با این جماعت ویژه، دچار مظلومیت وابتلاء شد تا جایی که در میانه مبارزه با فساد ویژه خواران، مظلومانه فریاد کشید و درباره پیامدهای این مبارزه هشدار داد: «چون آنان را از کارهایی که می کردند بازداشتم و به حدود و حقوق شان آشنا ساختم، این کار را برای خود ننگ و عار بدانند و خشمگین شوند و بگویند که پسر ابیطالب ما را از حقوق مان محروم ساخت».

امام متقین، واضح تر از هرکس دیگر می دانست که مبارزه با ویژه خواری، هزینه دارد، اما او در مسیر مبارزه، مقاومت کرد تا جایی که او را با تیغ زهرآگین ابن ملجم، ترور کردند و پیشانی اش را در مسجد کوفه شکافتند؛ اما در عوض توانست به تاریخ بشری، ترازی از حکومت را معرفی کند که همواره دغدغه مبارزه با فساد و رانت و ویژه خواری داشته باشد و در این مبارزه از هیچ تهدید و خطری، نهراسد.

امروز انقلاب عزیز ما در نبردی، سخت و سهمگین برای ریشه کن کردن فساد اقتصادی گرفتار است، برای سلامتش هرشب و روز دعا کنیم و برای یاری اش در این جهاد مقدس و پر هزینه، هرچه از دست مان بر می آید دریغ نکنیم.