به گزارش جهان نيوز، از جاده اقلید فارس که به سمت شیراز می‌روی در منطقه سرحدات چهار دانگه چادر‌های عشایر قشقایی خودنمایی می‌کنند.

در میان سفیدی چادر‌ها صدای آقای معلم سکوت دشت را می‌شکند. دختر‌ها و پسر‌های کوچ نشین با ماسک‌هایی که چهره‌های آفتاب سوخته شان را پنهان کرده، روی گلیم ساده دو زانو نشسته‌اند و چشم‌های درشتشان را به تخته سیاه دوخته‌اند؛ باوقار و متانتی که ریشه در اصالت قومی شان دارد. نه از ظواهر مدرسه شهری خبری است نه موبایل و تبلت آموزش مجازی.