کل گیری یک شهر جدید، بدون هسته مرکزی، فارغ از مسایل اجتماعی و اقتصادی و سیاسی، پدیده پیچیده‌ای است که نحوه تعامل انسان با طبیعت را به چالش می‌کشد.

یک شهر جدید که طی مدت کوتاهی سر از خاک بر می‌آورد، پیش از هر چیزی بیانگر تکامل انسان و آغاز شهرنشینی است.

زمانیکه شرایط طبیعی برای انسان نامناسب شود با نقل مکان به زیستگاهی جدید و شکل دادن به طبیعت خام تعامل و گاهی تعارض خود را با محیط جدید آغاز می‌کند و در نهایت انسان است که با غلبه بر  عظمت طبیعت، جای خود را در محیط جدید باز می‌کند و این چرخه بین انسان و طبیعت ریشه شکل‌گیری شهرها از هزاران سال پیش تاکنون بوده است.

رشد جمعیت و مهاجرت روزافزون به شهرهای بزرگ باعث می‌شود تا مدیران و طراحان شهری به دنبال راهی برای رفع معضلات ناشی از تراکم بیش از حد جمعیت در شهرها باشند و یکی از این راه‌ها، طراحی شهرهای جدید در حومه کلانشهرها برای اسکان جمعیت سرریز آنها است.

شهرهای جدید بدلیل رشد سریع و سرازیر شدن ناگهانی جمعیت، در صورت عدم کنترل هدفمند و سازمان یافته و ایجاد نشدن زیرساخت‌های مناسب، بستر بروز آسیب‌های ناشی از تراکم بیش از حد جمعیت، بحران‌های جمعیتی و اکولوژیکی خواهند بود.

نیاز به ساخت شهرهای جدید در ایران از سال ۱۳۶۰ مطرح شد که در نهایت و به شکل عمده در دهه ۸۰ و با نام مسکن مهر عرضه شد.

این طرح اگرچه بخشی از معضل مسکن را برای قشر کم‌درآمد جامعه حل کرد، اما بدلیل در حاشیه قرار گرفتن و نبودزیرساخت‌های مناسب، با استقبال چندانی مواجه نشد و در برخی موارد از ادامه ساخت این خانه‌ها جلوگیری به عمل آمد.

شهر جدید پردیس که در ۱۱ فاز کماکان در حال ساخت است در ۱۷ کیلومتری شرق تهران قرار دارد.

مکان‌یابی این منطقه در سال ۱۳۶۸ انجام شده است و در سال ۱۳۸۴ طرح جامع پردیس تصویب شد و عملیات ساخت شهر جدید پردیس هرچند به کندی، ولی از اواسط دهه ۸۰ آغاز و در دهه ۹۰ سرعت ساخت و ساز و نقل مکان ساکنین به شکل فزاینده‌ای افزایش یافت. 

جمعیت پردیس در سال ۱۳۸۵ برابر با ۲۵٬۳۶۰ نفر و در سال ۹۵ برابر با  ۷۳٬۳۶۳ نفر بوده است. در حال حاضر تنها ۳۰ درصد از خانه‌های این شهر مسکونی است و مابقی آنها در انتظار تحویل به متقاضیان است و ادامه ساخت و ساز در این شهر نوظهور همچنان ادامه دارد.