مادر شدی که نوحه ی فرزند سر کنی/شاید جهان بی خبری را خبر کنی/مادر شدی اگرچه زمانه امان نداد/آغوش خویش وقف سرور پسر کنی/با قامت رشادت ، آنقدر خم شوی/تا راحت از حصار مصیبت گذر کنی.../بنشین و بر مزار پسر شمع شو ، بسوز !/تا شام شوم مظلمه را در به در کنی/تابوت شرحه شرحه ی فرزند را مگر/مانند پاره پاره ی قرآن به سر کنی