گروه سیاسی
جهان نيوز، امیر حمزه نژاد: این روزها سخنان دیگری از زبان دولتمردان خصوصا رئیس دستگاه دیپلماسی در مقابل غرب می شنویم که نوعی شور انقلابی در آن وجود دارد. «محمد جواد ظریف» وزیر خارجه کشورمان که در کنفرانس امنیتی مونیخ شرکت کرده بود در پاسخ به سئوالی درباره استراتژی دفاعی کشورمان گفت: «بگذارید از شما سؤالی بپرسم… آیا صرفاً چون کسانی نمی‌خواهند ما از خود دفاع کنیم، ایران باید خود را به کشتن دهد؟»
ظریف با بیان اینکه «برای خوشایند کسی، خودمان را بی‌دفاع نمی‌کنیم» ادامه داد: «چرا زمانی که عراق مردم ما را موشک‌باران می‌کرد، هیچ‌کس کوچک‌ترین ابزار دفاعی در اختیار ما نگذاشت؟ نه پدافند هوایی و نه موشکی برای پاسخ. هیچ‌کس. باید برایش التماس می‌کردیم. الان، من به خاطر جلب رضایت دوستم وزیر خارجه [ژان ایو] لودریان [وزیر خارجه فرانسه] یا هرکس دیگری، مردم خودم را بی‌دفاع نمی‌کنم تا صدام حسین بعدی منطقه برخیزد و مردم مرا بکشد، بی‌آنکه ما ابزاری برای دفاع داشته باشیم.»
وی افزود: «از شما سؤالی می‌پرسم. آیا ایران حق دارد از خودش دفاع کند؟ و اگر حق داریم از خود دفاع کنیم، آیا باید این کار را با شمشیر انجام دهیم؟ باید این کار را با تفنگ انجام دهیم؟ یا به ابزارهای پیشرفته دفاعی نیاز داریم؟»
رئیس جمهور نیز در سخنانی با بیان اینکه « گفتند سخت ترین تحریم ها را اعمال می کنند؛ اما زندگی مردم و توسعه ایران ادامه دارد»، گفت: « دشمنی که سنگ پرت می کند، شیشه ای شکسته و خسارتی هم وارد می شود. در شرایط عادی نیستیم؛ قطعا در جنگ اقتصادی دشمن وادار به عقب نشینی خواهد شد.»
روحانی افزوده است: « آمریکا علیه سلامت و جان مردم ایران دشمنی می کند.از طرف ملت ایران از مهندسان و کارکنان صنعت نفت و سپاه پاسداران تشکر می کنم.»
البته باید از این مواضع شفاف و صریح در برابر غرب از سوی دو مقام دولتی بلندپایه استقبال کرد. چراکه کشورمان در برابر تحریم‌ها و فشارهای غرب و همچنین برخی فریبکاری‌های مقامات اروپایی بایستی ایستادگی کند و نسبت به انتظارات و خواسته‌های بی شرمانه آنها که سعی دارند کشور ما را خلع سلاح کنند، مقتدرانه بایستند.
کشورمان در برابر این فشارهای خارجی بایستی یکپارچه شود تا بتوانیم برخی از مشکلات را سریع تر برطرف کنیم و حربه دشمن را در نطفه خفه کنیم اما سئوال اساسی که مطرح می شود این است که آیا کمی برای این مواضع انقلابی دیر نشده است؟
درحالی رئیس جمهور و وزیر خارجه کشورمان در مقابل زیاده خواهی‌های غرب در چند روز اخیر موضع محکمی گرفته‌اند که طی 5 سال گذشته موضع تعامل با غرب را مطرح می کردند و در این راستا سازش را مد نظر خود قرار داده بودند.
این مواضع با تبلیغات سیاسی همراه بود که حتی یک دودستگی و دوقطبی سیاسی در کشورمان بوجود آورد که دولتمردان با تعریف دوقطبی اعتدال و تندروها القا می کردند که هر کسی که با سازش و تعامل با غرب مشکل دارد تندرو است. در این حیطه مردم نیز بسیار امیدوار شدند که با کشورهای غربی می توان مصالحه کرد و مشکلات اقتصادی کشورمان با روابط اقتصادی با این کشورها قابل حل است.
همین موضوع پنج سال کشور را معطل نگاه داشت و امروز دیده می شود که آمریکا با بدعهدی تمام و این بهانه که رئیس جمهور این کشور تغییر کرده است از تعهد برجام سر باز می زند. اروپایی‌ها نیز با گستاخی تمام سعی دارند ایران را به نازل ترین حد اجرای تعهدات خود آنهم با شرط و شروط راضی کنند. از سوی دیگر دسیسه‌های پشت پرده امنیتی دیپلمایتک علیه کشورمان می چیند و کشورمان را در بیانیه های مختلف تهدید و متهم می کنند.
به نظر می رسد این گستاخی اروپا و آمریکا حاصل یک تفکر سازشکارانه با غرب است. این رویه منفعلانه اروپا را تا حد بسیار زیادی متوهم و گستاخ کرد که به دخالت درباره توسعه و گسترش فناوری موشکی کشورمان که برای دفاع از خود طراحی و توسعه داده‌ایم واداشته و اگر ظریف موضعی انقلابی می گیرد در پاسخ به همین گستاخی است. این درحالی است که هنوز سخنان ظریف در دانشگاه تهران که توان نظامی کشورمان را به شدت زیر سئوال برد را فراموش نکرده‌ایم.
مسئله دیگر این است که آیا این مواضع تداوم دارد یا اینکه برای مقعطی اتخاذ شده است و پس از مدتی بازهم دولت دوازدهم روی ریلی که تا به اینجا ترسیم کرده است، قرار می گیرد. پیشتر نیز مقامات دولتی گاهی اوقات مواضعی محکم گرفته اند اما این موارد تداوم نداشته و شاهد آن بودیم که رویه گذشته وشکست خورده دولت ادامه یافته است. آنچه در این برهه زمانی مهم به نظر می‌رسد تکلیف مردم نسبت به رویه دولت است و اگر دولتمردان مواضع انقلابی خود را با برنامه ریزی و به طور بلند مدت ادامه دهند اروپا نیز از مواضع گستاخانه خود عقب نشینی می‌کند و در مقابل اقتدار منفعل می شود.
