ذوق زده نشوید/ با احتیاط اعتراض کنید
يکشنبه ۷ مهر ۱۳۹۲ ساعت ۱۶:۲۴
کد مطلب: 316473
اول حسن روحانی با نیمی از آرای شرکت کنندگان در انتخابات در انتخابات اخیر به پیروزی رسیده است. وی در انتخابات تعامل با تمامی کشورها را به عنوان یکی از شعار های خود انتخاب کرده بود. حال این روزها حسن روحانی بر اساس قانون رئیس جمهور ایران است. اما آیا این رای میتواند مجوزی برای هرگونه تعاملی باشد؟! آیا همه رای دهندگان به روحانی به هر قیمتی حاضر به پذیرش گفت و گو با امریکا و دیگر قدرت های شرق و غرب هستند؟! بدیهی است که این حمایت و پشیبانی از روحانی تا زمانی است که وی در چهارچوب منافع و عزت ملی پای در عرصه گفت و گو با غرب بگذارد و از نظر قانونی نیز وی هیچ گاه اجازه آن را ندارد که منافع و اصول کلی سیاست خارجی کشور را زیر پای بگذارد.
دوم اینکه رهبر انقلاب نیز پیش از سفر روحانی در موضع اخیر خود صحبت از «نرمش قهرمانانه»
سکوت ناشی از عدم موضع گیری رهبری یا سکوت ناشی از اقلیت پنداری یا همان مارپیچ سکوت در این گروه همان قدر میتواند اشتباه باشد که فریاد های نسنجیده و تهمت و توهین به مسئولین قانونی کشور خطاست.
سوم به هر شکل مخالفین سیاست های روحانی نیز رای بالایی را به خود اختصاص داده اند که تمامی رقبای روحانی نیز در انتخابات هیچ گاه خواستار گفت و گوی مستقیم با امریکا نبوده و نیستند و همچنین بخش قابل توجهی از مردم نیز اساسا گفت و گوی مستقیم با امریکا را کلید حل مشکلات داخلی ندانسته و معتقدند که این دیدار چیزی جز کمک به احیای امریکا ثمره دیگری به همراه نخواهد داشت. این بخش از مردم اساس منافع ملی امریکا را مقابله با نظام اسلامی دانسته و هیچ گاه نمی توانند بپذیرند که کشوری همچون ایران که مقابله با استکبار را مانیفست انقلاب خود میداند، منافع ملی اش در دوستی با امریکا تعریف شود.
این گروه از مردم آیا حق اعتراض به سیاست های دولت را ندارند؟ اعتراضی که صرفا از سر اعلام موضع و نظارت جدی بر رفتارهای دولت بوده و هیچ گاه منجر به رفتارهای زشتی نظیر پرتاب گوجه و کفش نخواهدشد. آیا این گروه که دارای نظر متفاوتی در سیاست خارجی هستند حق اعلام موضع و واکنش ندارند؟! اگر این اعتراض به آتش زدن بانک ها و سطل زباله ها منجر نشود، از حقوق اولیه این افراد نیست؟ اعتراضی که بنا ندارد مسئولین دولتی را خائن یا وطن
این بخش از مردم اساس منافع ملی امریکا را مقابله با نظام اسلامی دانسته و هیچ گاه نمی توانند بپذیرند که کشوری همچون ایران که مقابله با استکبار را مانیفست انقلاب خود میداند، منافع ملی اش در دوستی با امریکا تعریف شود.
سکوت ناشی از عدم موضع گیری رهبری یا سکوت ناشی از اقلیت پنداری یا همان مارپیچ سکوت در این گروه همان قدر میتواند اشتباه باشد که فریاد های نسنجیده و تهمت و توهین به مسئولین قانونی کشور خطاست. هرچند این اعتراضات باید محتاطانه و بر اساس تدبیر صورت گیرد اما هیچ گاه نباید اعتراض صرفا حامل این پیام باشد که نظری در مقابل دولت وجود دارد که راه سعادت را در پشت میز مذاکره نمی داند.
چهارم این اعتراضات همان قدر میتواند در عرصه بین المللی به تیم سیاست خارجی کمک کند که تیترهای رسانه های اصلاح طلب در ذوق زدگی از مذاکرات و شادی بی حد و حصر این جماعت میتواند برای دیپلمات های دولت روحانی زهر باشد. یکی از مسائلی که میتواند برای دیپلمات های ایرانی در میز مذاکرات دست برتر را به همراه داشته باشد؛ عدم مطالبه مردمی برای مذاکره در داخل ایران است. زمانی که طرف ایرانی تمایلی به مذاکره نداشته باشد و از سوی مردمش نیز در این مورد مواخذه شود؛ میتواند از این موضوع به عنوان دست برتر مذاکرات استفاده کرده و نفس مذاکره را امتیازی از سوی ایران تعریف کند. نه اینکه خود پیشتاز مذاکره بوده و بی هیچ قید و شرط و پیش شرطی نسبت به مذاکرات ابراز تمایل کند. تا زمانی که این اعتراض در برابر مذاکره با امریکا از داخل ایران شنیده شود؛ طرف غربی هیچگاه نمی تواند ایران را ناچار به مذاکره ببیند و به دنبال آن نخواهد توانست شروط خود را مسئولین ایرانی تحمیل کند. اما تا زمانی که رسانه های واداده ی اصلاح طلب آغوش خود را برای مذاکرات بگشایند و احزاب اصلاح طلب نامه فدایت شوم برای امریکا ارسال کنند؛ نمی توان توقع داشت که غربی ها نیز به منافع ملی کشورمان طمع نکنند.
قهر و گفتگو نکردن و جنگ راه حل انسان های اولیه !!!