از درِ مهمان نوازی هیچ کم نگْذاشتی
جز غم سالار بی سر جای غم نگْذاشتی

من غریب و خسته و تو سینی چایت براه
پس مرا بی مهر مادر، مادرم نگذاشتی

با نجابت از کنار سفره ات رد می شدم
با صفا، با گریه، با غم، با قسم نگذاشتی

کوچه کوچه، پشت هر در، میزبان با گریه گفت
چشم هایم خیره ماندند و قدم نگذاشتی

فارغ از رنگ و نژاد و لهجه، با قانون عشق
هیچ فرقی بین اعراب و عجم نگذاشتی

با امید "یقرض الله" و "اضعافا کثیر"[۱]
در حسابت هیچ از مال و حشم نگذاشتی

کشورت را "کل ارض کربلا" انگاشتی
صحنه را بی ساقی و مشک و علم نگذاشتی

در هجوم لشگر شیطان چنان کوهی سترگ
قبله گاه عاشقان را بی حرم نگذاشتی