دو شعر آیینی منتشرنشده از شهریار

«قول علی(ع)»

به چاهی قطره‌ای از می چکیده
درش پی ریزی و سازی مناری؟

علی گوید فراز آن مناره
اذان من ندارد اعتباری

وگر آن قطره در دریا بریزد
پس آن دریا بخشکد روزگاری

به صحرایی شود تبدیل و آن‌گاه
در آن صحرا بروید مرغزاری

علی فرمود اگر من ساربانم
شتر در پی چراندن خود چه‌کاری؟

جوانا درس و مشق دین و اخلاق
بیاموز از چنین آموزگاری

بزرگان با قوانین الهی
چنین پاس ادب دارند، آری

نزدیک شد آن دم که سرافیل زند صور
شاه آید و بالای سرش رایت منصور

ظلمات ظلالت درَد از برق عدالت
خورشید دل‌افروز دمد از شب دیجور

در طلعت روحانی او آیت والشمس
در سینه سینایی او سوره والطور

در گردن مینایی او حلقه‌ای از مُشک
در عارض گلناری او هاله‌ای از نور

آن قبله صاحب‌نظران مشرق انظار
و آن پادشه منتظران شاهد منظور ...