یکی به سال 1324 و در چلچله جوانی و شمایل دلبرانه آن سالها و یکی به سال 1364 و با هیبت شیرمردان آن سال ها.

به گزارش جهان به نقل از فارس، «سید ابراهیم پوریزدانپرست» به سال ۱۲۹۸ شمسی در شهرستان داراب متولد شد. روزی که «امام خمینی» پس از تبعید ۱۵ ساله به ایران بازگشت، «آسید ابراهیم» بازنشسته ارتش، حدودا ۶۰ ساله بود و صاحب ۹ فرزند بود. حالا باید باقی عمر را به آرامش کنار فرزندانش می گذراند و اگر خیلی هم شور انقلابی داشت، در راه پیمایی ها و نماز جمعه ها حاضر می شد که آن سال ها خیلی هم زیاد بود و وقت گیر. اما خون تازه ای که به نفس امام خمینی در عروق «آسید» جاری و پرحرارت شده بود، او را به جبهه های نبرد با متجاوزان بعثی کشاند و لباس رزم بر قامتش راست کرد.

سرانجام «سیدابراهیم پوریزدانپرست» بسیجی «لشکر۱۹ فجر» در عملیات کربلای ۵، در حالی که فرماندهی دسته «گردان امام حسین (ع)» حضور یافت و در جزیره‌ی بوارین بر اثر اصابت ترکش خمپاره در سن ۶۷ سالگی به شهادت رسید.

تصویری که پیش رو دارید، دو برش از زندگی شهید «سیدابراهیم پوریزدانپرست» که به فاصله چهل ساله از یکدیگر گرفته شده اند. یکی به سال ۱۳۲۴ و در چلچله جوانی و شمایل دلبرانه آن سالها و یکی به سال ۱۳۶۴ و با هیبت شیرمردان آن سال ها. در کنار هم دیدن این دو عکس، زیبایی تحسین برانگیزی را به رخ می کشد. گرچه «سید ابراهیم» هیچ گاه جوانی خود را به سرمستی های رایج و متعارف سال های حاکمیت طاغوت نگذراند اما بازهم مسیری را که برای شهادت در رکاب نایب امام عصر(عج) طی ۴۰ سال طی کرد به زیبایی جلوه می کند.