درباره اهمیت وجود آزادی مسئولانه؛
آزادی بیان آری، توهین و هتک حرمت نه
پنجشنبه ۲۰ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۴۶
کد مطلب: 395735
چه آن زمان که چپ و راست دعوای فقه سنتی و پویا داشتند و نتیجه آن بالندگی بیشتر نظام شد و چه اینک که اختلاف نظرها در قالب اصلاح طلبی و اصولگرایی مطرح می شود و از دل این تفاوتها و تضاربها، قول سدید بیرون می آید و حق ظاهر می گردد و شکوفایی حاصل می شود.
اما اگر اصولگرایی نسبتش را به دقت با تحجر و اصلاح طلبی نسبتش را با تجدد و غرب زدگی معلوم نسازند و در دغدغه استقلال و آزادی نتوانند راه مستقیم را بپیمایند و بخواهند با طریق وسطای جمهوری اسلامی ، ساختارشکنانه رفتار کنند آنگاه ممکن است این غائله سر از استبداد و طالبانیزم و یا سر از هرج و مرج و فتنه جویی و خود فروختگی به اجانب در آورد و آنگاه نهال مبارک استقلال و آزادی در مسیر تطاول قرار گیرد.
استقلال حکم می کند که مرزبندی با دشمنان اسلام و ایران و در راس آن ها آمریکا همو که دستش تا مرفق در خون جوانان این مرز و بوم فرو رفته است و اعتماد به او جز پشیمانی در میان کشورها سودی نداشته است و در آذر ۳۲ آن ۳ آذرخش اهورایی در اعتراض به آمریکایی که هنوز چند ماهی از کودتای ننگینش در ایران نگذشته بود و تا به امروز این پرونده قطور تر و قطور تر شده است به شهادت رسیدند مشخص گردد و آزادی حکم می کند که در درون این جغرافیا، بی هیچ واهمه ای آنچه حق تلقی می گردد گفته شود و ایران با اتکاء به اندیشه ایرانی از هر قومیت و مذهبی ساخته شود.
در جریان ۱۶ آذر اخباری منتشر شد که تعدادی عکس امام راحل(ره) را برعکس گرفته اند و این توهین یادآور همان آتش زدن عکس ایشان در جریان فتنه ۸۸ بود. اگر همان زمان، موضع گیری صریح و شفافی از سوی آنهایی که امروز عده ای به نفع آنان شعار می دهند و عکسشان را بالای دست می گیرند گرفته می شد امروز شاهد این هتک حرمت نبودیم.
واقعا این سوال مطرح می شود که آیا سران فتنه امام را قبول دارند و یا در زیر پوشش نام امام، کمر به شکستن نام امام و از بین بردن میراث او گرفته اند؟ آیا اینها که امروز به نفع موسوی شعار می دهند و عکس خاتمی را سر دست می گیرند و عکس امام را واژگونه می کنند با آن دو در یک مسیرند و یا آنان به گونه ای رفتار کرده اند که اینان در هم عهدی علیه امام و راه او به آن دو طمع بسته اند؟
متاسفانه اگر فضای دانشگاه بعد از ۸۸ تا حدودی امنیتی شد و علی رغم تلاشها برای ترک انداختن در این فضاها بعضا توفیقی کم حاصل شد نه لزوما به خاطر برخی تنگ نظریها و مدیریت های منفعلانه بلکه در بعدی دیگر به خاطر ساختارشکنان- نه معترضان- در فتنه ۸۸ ای بود که حرمتها را شکستند و حریمها را دریدند و در چنین فضایی بی شک، نمی توان انتظار داشت که عده ای فضا را امنیتی نکنند هر چند که نظام جمهوری اسلامی دابش هماره بر آزادی بوده است و بدیهی است در چنین فعل و انفعالاتی، آزادی مسئولانه شکل نخواهد گرفت.
موافق و منتقد باید آزادانه سخن بگویند و جواب نیز بشنوند تا رشد شکل گیرد. البته اگر در این میان تخلفی هم بود می باید مدارا کرد و کمک کرد تا به مرور زمان، فرهنگ آزادی مسئولانه شکل بگیرد و در این راه، همانها که عکسشان بر روی دستانی است، نقش مهمی دارند.
اگر آنها دلشان به حال آزادی می سوزد و اگر دم از قانون اساسی می زنند که در قانون اساسی، آزادی همان قدر مهم است که استقلال و استقلال همان قدر مهم است که آزادی.(اصل نهم قانون اساسی). نه اسلامیت نظام و نه جمهوریت، هیچکدام قابل تجدید نظر نیستند و نیز ولایت فقیه که ضامن حفظ اسلامیت و جمهوریت نظام است که تجدید نظر در آنها یعنی برانداختن نظام همانگونه که در اصل ۱۷۷ آمده است.(اصل ۱۷۷)
رئیس جمهور محترم نیز که مقام معظم رهبری، مواضع ایشان در سی و چند سال گذشته را خوب و درست ارزیابی کردند، نقش مهمی در شکل گیری فضای آزادی مسئولانه دارند و از همین روی، باید رئیس جمهور باشند و با نام نهادن بر منتقدین و طعنه زدن به آنان باب آزاداندیشی را مسدود نگرداند و این همان کاری است که ایشان به همان دلیل منتقدان را مستوجب توبیخ می دانند.
اگر مقدمات، به درستی تمهید نشود چه بسا آزادی به ضد خود تبدیل شود و نقض غرض گردد. ساختارشکنان، اقلیتند اما هوچی گر و پرصدا. مردم ما همان‌اند که تا به حال پای جمهوری اسلامی و امام و رهبری ایستاده اند و در ۹ دی بعد از ماههای طولانی صبوری و مدارا به صحنه آمدند- که دشمنان، چاره ای جز اعتراف و البته تحریف واقعیت نداشتند و موسوی را به دادن بیانیه ای وادار کرد که ضد انقلاب، آن را به عقب نشینی موسوی تعبیر کرد- و چون سیلی بر آتش فتنه زدند و آن را خاموش کردند و خاکسترش را بر باد دادند.
مردم ما همان‌اند که بعد از ۱۸ تیر در ۲۳ تیر آمدند و غائله را تمام کردند. نام امام در قلب این مردم است و یاد او چراغ راهشان. و چون چنین است این نظام و این نام خواهد ماند و این اقلیت با بلندی صدایش و کلفتی نهیبش نباید و نه می تواند خود را بر اکثریت ملت ایران که هم آزادی می خواهند و هم استقلال و هم کرامت و هم معیشت غالب کند. این اقلیت همان‌اند که از رئیس جمهور وقت یعنی سید محمدخاتمی عبور کردند و در دانشگاه تربیت مدرس و تهران به او توهین کردند و به آیت الله هاشمی نیز بی احترامی ها نمودند و آنان را تا زمانی خواستند که حرفهایشان موید اینان بود. البته همینان نیز می توانند و نیز باید، بی توهین سخن بگویند و جواب بشنوند و در همین رفت و برگشت ها، حق خود را نشان دهد اما اینکه کسانی را حامی و در پشت سر خود بدانند که نام امام(ره) را همواره به همراه دارند، جای سوال و تعجب دارد.آزموده را آزمودن خطاست. پس همه بکوشیم تا نسیم آزادی که بعد از انقلاب در این کشور وزیدن گرفته است بیش از پیش قوت گیرد و فرهنگ آزادی مسئولانه تثبیت شود.
