حاشیه‌ای بر درد دل انتخاباتی وزیر خارجه؛
دو پیام مهم راز مگویی که ظریف آن را بر ملا کرد
دوشنبه ۷ مهر ۱۳۹۳ ساعت ۰۸:۰۴
کد مطلب: 382897
دکترین سیاست خارجی دولت از روز نخست این بوده که منشأ بسیاری از مشکلات کشور ناتوانی گذشتگان از درست سخن گفتن با جهان بوده است. دولت روحانی بویژه محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه او همواره اصرار داشته‌اند اگر زبان جهان را بدانید و با آن با ادبیاتی درست و محترمانه سخن بگویید، گره بسیاری از مشکلات در دم گشوده خواهد شد. به تعبیر ویتگنشتاینی‌ها، زبان جدید، جهانی جدید را از پی خود خواهد آورد.
منتقدان البته می‌دانستند که داستان به عوض کردن واژگان و تغییر ادبیات محدود نخواهد ماند و بزودی سر از جاهای دیگری درخواهد آورد. دیری نپایید که محترمانه سخن گفتن جای خود را به پذیرش راهبرد اعتمادسازی داد که در اصل چیزی نیست جز اینکه ابتدای راه ابزارهای قدرت و اهرم‌های اصلی چانه‌زنی‌تان را از شما بگیرند و در ادامه مسیر دائما امتیازهای بیشتر بخواهند.
پس از آن، استراتژی «سخن گفتن به زبان جهان» تبدیل شد به؛ به رسمیت شناختن تمام نگرانی‌های غرب درباره ایران و بدتر از آن، پذیرفتن اینکه این نگرانی‌ها باید از همان راهی رفع شود که غربی‌ها می‌خواهند. در نهایت، سخنگویان خوب ما در مواجهه با جهان (که جهان را هم خلاصه در غرب می‌دیدند) تلویحا پذیرفتند ایران تا اطلاع ثانوی یک استثناست، حقوقی کمتر از دیگران دارد و تکالیفش بیش از دیگران است و این اصلاح‌شدنی نیست الا اینکه پیمودن یک مسیر حدودا یک دهه‌ای اعتمادسازی را بپذیرد.
تا اینجا یک نتیجه‌گیری ساده به دست می‌آید: وقتی ما با غربی‌ها خوب حرف می‌زنیم، آنها متقابلا دلیلی نمی‌بینند که با ما همین کار را بکنند، وقتی ما نگرانی‌های آنها را به رسمیت میشناسیم، آنها بر فهرست نگرانی‌های خود می‌افزایند و وقتی ما دوستی می‌ورزیم، آمریکاییها به این نتیجه می‌رسند که دشمنی کردن کاری درست و بموقع بوده است.
اکنون اما بویژه از سفر نیویورک به این سو، کار از درست حرف زدن و درست عمل کردن بسیار فراتر رفته و به درددل کردن کشیده است! سخنان حیرت‌انگیز آقای محمدجواد ظریف در روز ۲۶ شهریور در جمع اعضای شورای روابط خارجی آمریکا را چیزی جز درددل انتخاباتی با دوستان آمریکایی نمی‌توان نامید.
ظریف در این سخنان– که شبیه به آن را پیش‌تر هم گفته بود- در پاسخ به هاله اسفندیاری می‌گوید اگر غربی‌ها قدر فرصت ایجاد‌شده را ندانند و با دولت آقای روحانی توافق نکنند، مردم ۱۶ ماه بعد در انتخابات مجلس پاسخ آنها را با رای دادن به جریانات غرب‌ستیز خواهند داد. وی برای اینکه مخاطبانش دقیقا متوجه عمق مساله شوند یادآوری میکند بار گذشته که در سال‌های ۸۳ و ۸۴ غربی‌ها فرصت توافق با ایران را از دست دادند، رئیس‌جمهوری در ایران بر سر کار آمد و ۸ سال شیرین دولت را در دست داشت که کسی مانند وی را بازنشسته کرد!
سخنرانی آقای ظریف در جمع اعضای شورای روابط خارجی آمریکا بویژه فقره اخیرالذکر آن، یعنی جایی را که وی برای بقا در صحنه سیاست داخلی ایران دست به دامن آمریکاییها می‌شود، باید احتمالا به عنوان جدیدترین مدل «درست حرف زدن» با غربی‌ها در تاریخ ثبت کنیم.
بعید می‌دانم کسی در دولت آقای روحانی می‌توانست صریح‌تر از این، پس داستان را برملا کند و راز مگویی را که اصلاح‌طلبان تلاش می‌کنند آن را در پستوها در گوش یکدیگر زمزمه کنند، اینچنین بر فراز بام فریاد بزند. البته این را هم بعید می‌دانم که آقای دکتر روحانی– که در سفر نیویورک نشان داد امانتدار خوبی برای ارزش‌های انقلاب اسلامی است- چندان موافقتی با این مدل گشودن سفره دل برای اجنبی داشته باشد.
یکی از انتقادات مبنایی اصولگرایان به جریان اصلاح‌طلب همواره این بوده است که این جریان همچون اسلاف دیگرش در طول تاریخ یک سده اخیر- همواره تلاش میکند خود را به نیروی مطلوب غرب در ایران تبدیل کند و سر بزنگاه به جای آنکه به سرمایه اجتماعی خویش امید ببندد، چشم به بیرون مرزها می‌دوزد و پیروزی و ماندگاری را از آنها طلب میکند.
شاید به همین سبب است که این جریان، حتی وقتی در انتخاباتی مانند انتخابات سال ۸۸، یک سرمایه اجتماعی عظیم به کف می‌آورد، باز هم به جای آنکه این سرمایه را در سبد نظام و انقلاب بگذارد، آن را دودستی به غربیان هبه میکند تا ببینند چه‌سان می‌توانند از آن ابزاری برای توطئه و آشوب بسازند.
سخنان محمدجواد ظریف– که بیشتر خود را یک دوم خردادی می‌داند تا یک اعتدالگرا- در واقع دارای دو پیام اصلی است؛ نخست او می‌خواهد به آمریکا بگوید یگانه نیروهایی که درست سخن گفتن با آمریکا را بلدند همین‌هایی هستند که اکنون بر سر کارند لذا غرب نباید از انجام وظیفه تاریخی خود در ماندگار کردن آنها قصور کند.
و دوم، ظریف به صراحت اعتراف میکند این جریان برای ماندگار شدن در محیط سیاست داخلی کشور به کمک و اعانت و دستگیری غرب نیاز دارد و بدون آن، یعنی اگر قرار باشد صرفا به ظرفیت‌های داخلی خود اکتفا کند، بی‌تردید میدان را به حریفان واگذار خواهد کرد.
هر دو اعتراف را باید به عنوان بخشی به یادماندنی از کارنامه جریان غربگرا در ایران ثبت کرد.چه توافق نهایی انجام شود و چه نشود، این موضوع از یاد نخواهد رفت که چگونه کسانی وقتی خلوتی با دوستان آمریکایی خود پیدا کردند، نتوانستند در مقابل وسوسه «شیرین کردن خود» مقاومت کنند.منتها ظریف یک نکته را خوب گفته است؛ بله! در ایران، مردمی هستند که در موقع درست، در گرفتن تصمیم درست خطا نمی‌کنند.
منبع: وطن امروز
۸۸۲۹
آقای ظریف! پاسخی دارید؟
از هر جا باشه مطمئن باش نه لقمه حرومه نه از طرف ملک عبدالشیطان وهابیه نه از طرف واشنگتن هست نه از تل اویو و نه از طرف جونیور و ابوالجونیور....شما هم اگه مومن باشی و اهل فسق و فجور نباشی مثل اکثر روشنفکرا و سوسولا و طرفدارای خاتمی ملعون هم برکت به زندگیت میاد هم هر ساعت یه مقاله اتشین علیه امریکا و اسرائیل و اذناب داخلیش منتشر می کنی....
در گذشته ملتهايى كه روحيه تهاجمى داشتند خيلى اوقات موفق ميشدند ولى شرايط دنيا مدتهاست كه تغيير كرده و ديگر روحيه تهاجمى كارايى قديم را ندارد . عملا هم در دنيا ميبينيم كه كشورهايى موفق به توسعه بالا شده اند كه قدرت تعامل داشته اند . روحيه اى كه موجب شود فقط با افراد معدودى در داخل و خارج كشور بتوانيد كار كيند ، براى موفقيت پايدار كافى نيست
یا حسین شهید (علیه السلام)
آقا جان عزیزترین عزیزان عالم را دادید فقط و فقط برای دو کلمه (هیهات من الذله)
آقای ظریف و هم عقایدی هایشان اگر مسلمانید گاهی قرآن را نگاه کنید ثواب دارد ان شاءالله
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاء بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ. (مائده 51)
آقا جان عزیزترین عزیزان عالم را دادید فقط و فقط برای دو کلمه (هیهات من الذله)
آقای ظریف و هم عقایدی هایشان اگر مسلمانید گاهی قرآن را نگاه کنید ثواب دارد ان شاءالله
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاء بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ. (مائده 51)
البته امتياز دادن تيم روحاني در همان زمان در بحث تقسيم درياي خزر هم سرآمد بود يعني همين الان كه مصادف با مذاكرات در آستاراخان هستيم يادآوري اين امتياز دهي روحاني را بكنم كه تيم ايشان در زمان دبيري شوراي عالي امنيت ملي رفتند به مذاكرات و به جاي اينكه بگويند ما پنجاه درصد درياي خزر امتياز داريم خودشان با زبان خودشان گفتند ما بيست درصد از درياي خزر را ميخواهيم تيمهاي ديگر بخصوص تركمنستان وروسيه و آذربايجان هم كه باهم بودند ديدند طرف خودش داره پاپس ميكشه گفتند نه دوازده درصد از درياي خزر مال شماست شما بيست درصد نميتوانيد داشته باشيد متاسفانه در همان زمان كسي پيگير اين قضايا نشد و اين قضيه هم تصويب شد و سر تيم ايراني به راحتي كلاه گذاشتند
